Η κατάρα της μεταπολεμικής Ελλάδας, που κάθε κυβέρνηση ανέπτυσσε πελατειακές σχέσεις με τα κοινωνικά στρώματα και ειδικά το ισχυρότερο που ήταν η μεσαία τάξη, φαίνεται ότι ανιχνεύεται και στην περίπτωση του δυστυχήματος στα Τέμπη. Ο σιδηρόδρομος απαξιώθηκε. Δεν αγαπήθηκε από τις κυβερνήσεις. Καταλαβαίνει κάποιος γιατί; Οι πολιτικοί ήθελαν να δώσουν τη χαρά της οδικής μετακίνησης στους Έλληνες, υποσχόμενοι στο βάθος στους “νοικοκυραίους” ότι κάθε σπίτι θα έχει και ένα και δύο αυτοκίνητα! Ευημερία, πλουτισμός και ελευθερία μετακινήσεων... Αυτό ήταν το μήνυμα στο βάθος των πολιτικών επιλογών προς τους πολίτες.
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του συγκοινωνιολόγου και πρώην διοικητή της ΥΠΑ Σταύρου Κωνσταντινίδη στο ερώτημα γιατί δε δόθηκε βαρύτητα στον ελληνικό σιδηρόδρομο. Ο κ. Κωνσταντινίδης αναφέρει δύο λόγους μιλώντας στην “ΚΡΗΤΗ TV”: «Ο πρώτος λόγος είναι πως η σχέση της πολιτικής στην υποσχεσιολογία απέναντι στον πολίτη είχε ως αποτέλεσμα να δοθεί βαρύτητα στο οδικό σύστημα. Κάθε πολιτικό κόμμα υποσχέθηκε οδικούς άξονες και δεν τα καταφέραμε. Αυτή τη στιγμή, γίνεται προσπάθεια στον ΒΟΑΚ στην Κρήτη. Ούτε εκεί τα καταφέραμε, και γι’ αυτό έχουμε τροχαία ατυχήματα. Δε δώσαμε σημασία στον σιδηρόδρομο, γιατί υπερίσχυσε η σημασία στο οδικό σύστημα.
Ταυτόχρονα, η Ελλάδα, εξαιτίας της γεωγραφικής υπόστασης και θέσης στο πολιτικό στερέωμα της Ευρώπης, είχε μια εγγενή αδυναμία για να αναπτύξει σιδηροδρομικό δίκτυο ισχυρό.
Εάν η Ελλάδα ήταν “σφηνωμένη” μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας, οι σιδηρόδρομοι θα ήταν υψηλού επιπέδου.
Θα έφερναν τους σιδηροδρόμους οι άλλες χώρες. Η Ελλάδα είναι νησιωτική χώρα, η οποία ηπειρωτικά συνορεύει με τον Βορρά, ο οποίος ήταν αποκομμένος από την άλλη Ευρώπη εξαιτίας των καθεστώτων που είχαν αναλάβει την εξουσία. Αυτή η ιστορική και γεωφυσική θέση της Ελλάδας και η έμφαση που δόθηκε στο οδικό δίκτυο είχαν ως αποτέλεσμα να απαξιωθεί ο σιδηρόδρομος. Δόθηκε έμφαση στο γεγονός πως το κάθε νοικοκυριό πρέπει να έχει το δικό του αυτοκίνητο και με αυτό να καλύπτει τις ανάγκες μετακίνησής του. Και γι’ αυτό δημιουργήσαμε πόλεις με μεγάλα κυκλοφοριακά προβλήματα. Τροφοδοτήσαμε τη δίψα μιας νεοελληνικής προσέγγισης προς το Ι.Χ., ενώ την ίδια στιγμή η Ευρώπη επικεντρωνόταν στον σιδηρόδρομο».
