Η 8η Μαρτίου, καθιερωμένη ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, είναι φέτος ημέρα πένθους, αλλά και πολέμου με τον πολύ επικίνδυνο εχθρό, τον μαφιόζικο φεουδαλισμό, που με συνεργάτη του ένα χαμηλού βεληνεκούς, στα όρια της ανικανότητας, πολιτικό σύστημα εξυπηρετεί τα επιμελώς υποκρυπτόμενα συμφέροντά του.
Πρωτίστως, σε αυτόν τον πόλεμο οι εορτάζουσες είναι στην πρώτη “γραμμή”, οι γυναίκες που πενθούν τα παιδιά τους, που δεν μπόρεσαν να ανοίξουν το φέρετρο για τα αποχαιρετίσουν, που δήλωσαν άρνηση στην είδηση της απώλειας, αλλά βρήκαν τη δύναμη να φορέσουν τα μαύρα, γνωρίζοντας ότι το μαύρο δε θα φύγει ποτέ από την ψυχή τους.
Η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη σε όλες τις γυναίκες, που αγωνίζονται καθημερινά για να ανταποκριθούν στους πολλαπλούς τους ρόλους, ως νοικοκυρές, σύζυγοι, εργαζόμενες, μητέρες, τις γυναίκες που πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς, κρατώντας τα παιδιά από το χέρι, τοποθετώντας όλη τους τη ζωή σε μία βαλίτσα, για να ξεφύγουν από τον εφιάλτη και τελικά βρέθηκαν στον πάτο της Μεσογείου. Πέρασαν πολλά χρόνια από τις 8 του Μάρτη του 1857, τότε που οι εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στην Νέα Υόρκη βγήκαν στους δρόμους, ζητώντας ίσα δικαιώματα στην εργασία, ίσες ευκαιρίες στη ζωή.
Η ιστορία, όμως, είναι παρούσα, με αύξηση της έμφυλης βίας, με επιμονή των στερεοτύπων, με τις συνθήκες της ζωής που διαμόρφωσε η περίοδος της πανδημίας, αλλά και την πολύμορφη ανασφάλεια και στο εργασιακό περιβάλλον. Πώς μπορούμε να φανταστούμε ένα διαφορετικό και πιο ίσο μέλλον για τις γυναίκες; Ας μην εξαντλήσουμε τα ευχολόγια μας για τις γυναίκες την Ημέρα της Γυναίκας. Ας ευθυγραμμιστούμε μαζί τους, ο καθένας μας ξεχωριστά από το δικό του μετερίζι, στις “μάχες” που δίνουν σήμερα σε πολλαπλά μέτωπα.
Μέτωπα που παραμένουν ανοιχτά, είτε αφορούν τον αγώνα για ζωή, είτε τον αγώνα για ίσα δικαιώματα. «Είχαν φτάσει γυναίκες αλλόκοτες/ Με πρόσωπα άσπρα και χιόνι στα χέρια/ Τώρα ζητιάνευαν το ψωμί/ Και τρέμαν από λύπη κι από κρύο», είναι οι στίχοι του Γιώργου Σαραντάρη. Η ζωή, που αυτές από τη φύση τους δημιουργούν, θα νικήσει για μια ακόμη φορά. Η φωτογραφία είναι από το βομβαρισμένο Κίεβο και συνοψίζει τι ακριβώς συνέβη στην Ουκρανία, αλλά και σε κάθε πόλεμο.
Η φωτογραφία "βλέπει την εικόνα".
(φωτογραφία AP)
Σχόλια