Όσοι έχουν παιδιά φοιτητές, μπορούν να αισθανθούν πόσο πονάει αυτή η φράση σήμερα τους γονείς των παιδιών που δεν έφτασαν ποτέ κι ούτε θα φτάσουν... «Πάρε όταν φτάσεις»... Τρεις λέξεις, που στάζουν αίμα για την ελληνική κοινωνία του 2023. Αυτό το «πάρε όταν φτάσεις» είναι τρεις λέξεις- “κλειδιά”, που “ξεκλειδώνουν” την ψυχή κάθε γονιού με φοιτητή ή φοιτήτρια, καθώς είναι απολύτως ανθρώπινο να βάζει τον εαυτό του στη θέση των χαροκαμένων γονιών, που περίμεναν ένα τηλεφώνημα που δεν έγινε ποτέ...
Το πλοίο που φτάνει νύχτα στο λιμάνι και οι γονείς που βρίσκονται εκεί, πριν δέσει άγκυρες, για να σφίξουν στην αγκαλιά τους το παιδί τους... Το αεροπλάνο που μέχρι να προσγειωθεί σταυροκοπιούνται οι γονείς, τρομάζοντας σε κάθε άσχημη σκέψη... Ή το λεωφορείο της γραμμής, που ταξιδεύει ώρες πολλές μέχρι να φτάσει στον σταθμό, όπου οι γονείς βρίσκονται με ένα τηλέφωνο στο χέρι και επικοινωνούν με το παιδί τους, ανυπομονώντας να το καλωσορίσουν και να το πάρουν για το σπίτι τους...
Αυτό το Πάσχα, όλοι αυτοί οι χαροκαμένοι γονείς δε θα περιμένουν με το τηλέφωνο στο χέρι... Δε θα τρέξουν να ψωνίσουν για να προσφέρουν στον φοιτητή ή τη φοιτήτριά τους το σπιτικό φαγητό που τους έλειψε όλους αυτούς τους μήνες... Και ας έχουν στο τραπέζι το πιάτο του παιδιού τους. Θα είναι η καρέκλα του κενή, γιατί κάποιοι θέλησαν να παίξουν “ρώσικη ρουλέτα” με τη ζωή του παιδιού τους. Με τις ζωές τόσων παιδιών και τόσων ανθρώπων, που πήραν την αμαξοστοιχία για τον θάνατο, νομίζοντας πως θα ταξίδευαν με τον πιο ασφαλή τρόπο, για να φτάσουν στον προορισμό τους...
Μα, τι κόσμο παραδίδουμε στα παιδιά μας;
Αλήθεια, τι κόσμο παραδίδουμε στα παιδιά μας; Για ολόκληρες δεκαετίες, ο χώρος των τρένων αλλά και όλες οι Δημόσιες Υπηρεσίες ήταν χώροι κομματικών ρουσφετιών. Ο “πράσινος στρατός”... Ο “γαλάζιος στρατός”... Όποιος είχε “μπάρμπα στην Κορώνη”... Για να φτάσουμε στο ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας, στις απολύσεις αλλά και σε άλλου είδους βολέματα, μέσω και πάλι των πολιτικών γραφείων, τα οποία είναι σαν τα γραφεία κηδειών. Έχουνε πάντοτε... “πελάτες”...
Διώχνουμε τα παιδιά ή τα... σκοτώνουμε...
Έτσι, φτιάξαμε έναν κόσμο που δεν αφήνει τα σημερινά παιδιά να ζήσουν έτσι όπως ονειρεύονται... Πόσοι νέοι δε μετανάστευσαν από το 2010 και μετά!... Πόσοι νέοι δεν έχουν μείνει χωρίς δουλειά τελειώνοντας το πανεπιστήμιό τους και δεν ξέρουν τι να κάνουν!... Πόσοι νέοι δεν είναι αναγκασμένοι να μένουν στο πατρικό τους, αφού δεν μπορούν με τα ξεφτιλισμένα μεροκάματα, ή λόγω ανεργίας, να ανοίξουν τα “φτερά” τους και να πετάξουν στον κόσμο των ονείρων τους!... Φτιάξαμε λοιπόν μια κοινωνία που διώχνει τους νέους της. Και όταν δεν τους διώχνει, τους σκοτώνει...
