Σήμερα αρχίζει ουσιαστικά η πρώτη συζήτηση στη Διαρκή Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής, στις 4 το απόγευμα, για το σχέδιο νόμου του υπουργείου Υγείας που κατατέθηκε προχθές Τρίτη 3 Μαΐου και αφορά στις αλλαγές που προωθούνται στην Πρωτοβάθμια, τον ΕΟΠΥΥ και τα Νομικά Πρόσωπα των νοσοκομείων, που από Δημοσίου Δικαίου γίνονται Ιδιωτικού Δικαίου!
Να δείτε που το νέο νομοσχέδιο θα “ανάψει” μεγάλες “φωτιές” και τις επόμενες ημέρες θα βρίσκεται πρώτο στην ατζέντα των συζητήσεων, πολιτικών και δημοσιογραφικών.
Το νομοσχέδιο “Γιατρός για όλους, ισότιμη και ποιοτική πρόσβαση στις υπηρεσίες του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας και στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και άλλες διατάξεις” φέρνει μεγάλες αλλαγές και καθόλου αλλαγές σε άλλα πράγματα της Υγείας! Για παράδειγμα, αντικαθίσταται ο οικογενειακός γιατρός με τον προσωπικό γιατρό! Αυτό είναι πρόβλημα... Ο προσωπικός γιατρός θα μπορούσε να είναι ο γιατρός που παρακολουθεί εξειδικευμένα ένα νόσημα - για παράδειγμα ένας ρευματολόγος. Ο ρευματολόγος όμως δεν ελέγχει συνολικά το ιατρικό ιστορικό όπως ένας οικογενειακός ιατρός. Συνεπώς ποιο το όφελος; Θα φτιάχνουν τα ρευματικά και θα ανεβαίνει η πίεση και το σάκχαρο.
Από την άλλη, γίνονται κάποιες τομές στον ΕΟΠΥΥ και τα νοσοκομεία που μεταβάλλονται σε ΝΠΙΔ. Επί της ουσίας ανοίγει ο δρόμος για ιδιωτική πρωτοβουλία. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό, ούτε απειλείται στην πραγματικότητα ο εργαζόμενος, όμως θα πρέπει να υπάρξει μέριμνα ώστε να μη μεταβληθούν τα δημόσια νοσοκομεία σε ιδιωτικά “από την πίσω πόρτα” και ο ασθενής χάσει την πρόσβαση σε αυτά. Το seasonal screening, δηλαδή να παρακολουθείται η νέα τεχνολογία και να υιοθετείται άμεσα και εδώ για ό,τι χρειάζεται, είναι καλό, αρκεί να μην οδηγήσει σε ακατάπαυστη σπατάλη. Από την άλλη, η Πρωτοβάθμια Φροντίδα φαινομενικά ενισχύεται, αλλά δε φτάνει στην ολοκλήρωσή της ως προς το ιδανικό, αν και εισέρχονται στο “παιχνίδι” και οι ιδιώτες γιατροί - ούτως ή άλλως η Πρωτοβάθμια Φροντίδα στην Ελλάδα μόνο έτσι ασκείται.
Αυτό το νομοσχέδιο έχει τομές, όχι όμως γενναίες και ριζοσπαστικές. Σε κάποια ζητήματα πάει μπροστά και σε κάποια άλλα γυρίζει πίσω, μετονομάζοντας κάτι που ήδη υπάρχει και πλέον το αποκαλούμε αλλιώς. Δεν ξέρω πού θα οδηγήσει, όμως παρατηρώ ότι οι διαπιστωτικές πράξεις, δηλαδή οι αποφάσεις υπουργών που πρέπει να εκδοθούν για να εφαρμοστεί ο νόμος, είναι πάρα πολλές... Δώδεκα αριθμητικά με αρκετές υπο-εξουσιοδοτήσεις, φτάνοντας πάνω από 16-17. Τι σημαίνει αυτό; Ότι, όσο πιο πολλές είναι οι διαπιστωτικές, τόσο πιο μεγάλη είναι η δυσκολία εφαρμογής. Δηλαδή, ξέρουν από τώρα ότι ίσως και να μην εφαρμοστεί ποτέ ολόκληρος ο νόμος όπως θα ψηφιστεί! Πάντως, θα πρέπει να πούμε ότι είναι και αρκετά φλύαρο το νομοσχέδιο, καθώς αναγνωρίζει συλλόγους ασθενών με τους οποίους θα συνομιλεί ο υπουργός στις διαβουλεύσεις. Αλήθεια μέριμνα για συλλόγους ασθενών που θα υπάρξουν μελλοντικά, να συνομιλούν και εκείνοι με τους υπουργούς, θα υπάρξει; Ο υπουργός, λέει, δύναται να συνομιλεί... Αυτονόητο δεν ακούγεται αυτό; Ναι αλλά νομοθετώντας αναγνωρίζει από τώρα και ποιους θέλει συνομιλητές, αποκλείοντας άλλους στο μέλλον! Αυτά για αρχή...
Να δείτε που η ιστορία θα έχει “πολύ ψωμί” και το νομοσχέδιο αυτό θα προκαλέσει τεράστιες πολιτικές κόντρες. Μην ξεχνάτε ότι υπάρχει background η πανδημία και η διαχείρισή της, και ο λαϊκισμός θα δείτε που θα βρει και εδώ τη θέση του, με αποτέλεσμα να γίνει κακός χαμός εντός και εκτός Βουλής. Από την άλλη, υπάρχουν και τα συμφέροντα εκτός και εντός νοσοκομείων, οι συνδικαλιστές εργαζόμενοι που δε γνωρίζουν τι μέλλει γενέσθαι και μια τεράστια αβεβαιότητα για τα κενά που ο νόμος δεν καλύπτει, αν και έρχεται με αυτόν ακριβώς τον σκοπό! Αλήθεια, τι θα γίνει εδώ στην Κρήτη; Με τα μικρά και τα μεγάλα νοσοκομεία; Το ΠΑΓΝΗ, το Βενιζέλειο; Οι φωνές των συνδικαλιστών εργαζομένων σύντομα θα κληθούν να σηκώσουν το βάρος της ενημέρωσης...
Το «καρφί» για την ανάρτηση του Αντιπεριφερειάρχη
Άλλο πράγμα ήθελε να πει και να δείξει με την ανάρτησή του ο αντιπεριφερειάρχης, και μάλιστα με την επίκληση στον μεγάλο Κρητικό στοχαστή, άλλο ήταν το “καρφί” όταν είδε την ανάρτηση “άσπονδος” φίλος του: «Δεν ξέρω πού το βρήκε το γαλήνιο και ενισχυτικό βλέμμα του Νίκου Καζαντζάκη ο αντιπεριφερειάρχης μας, αλλά εγώ, όντε θωρώ τον μεγάλο Νικολή από πάνω του, συνοφρυωμένο και σκεπτικό τον βρίσκω. Ίσως να μην μπορεί να βρει λύση στο μεταφυσικό ερώτημα τι μπορεί να προσφέρει οραματικά κι ως νέο στη Χερσόνησο ο αντιπεριφερειάρχης, που δηλώνει έτοιμος για να διεκδικήσει τον Δήμο μετά από 20 χρόνια κατατριβής σε αυτόν, ως κοινοτάρχης πρώτα και δήμαρχος μετά...». Αυτό δεν ήταν “καρφί”, αλλά “ταβανόπροκα” κανονική...
Κοινωνικές δομές... υπάρχουν;
Υπάρχουν κοινωνικές δομές; Θα μου πεις «ναι, υπάρχουν»... Και θα σου πω ότι «ναι, αλλά δεν ξέρω κατά πόσον λειτουργούν»... Αλήθεια; Πόσοι πραγματικά δουλεύουν σε αυτές τις δομές και κυριολεκτικά αυτοθυσιάζονται; Είναι μερικοί (;) μόνο “Δον Κιχώτες”... αλλά είναι πολύ λίγοι και δεν μπορούν να προλάβουν τραγωδίες σαν και ετούτη με τον άστεγο στα Χανιά... Μιλάω για τον άστεγο άνδρα που βρέθηκε τα ξημερώματα της Τετάρτης απανθρακωμένος μετά από φωτιά που ξέσπασε σε εγκαταλελειμμένο κτήριο στο κέντρο της πόλης, και συγκεκριμένα στην οδό Κύπρου, όπου είχε βρει καταφύγιο.
Δεν είχε πού αλλού να πάει... Εκεί μέσα βρήκε το καταφύγιό του... Φαίνεται ότι είχε ανάψει φωτιά για να ζεσταθεί και έγινε το κακό... Τον βρήκαν οι πυροσβέστες που πήγαν να σβήσουν τη φωτιά...
Αλήθεια, έχουμε κράτος πρόνοιας; Και πού βρίσκεται αυτό; Οι άστεγοι συνάνθρωποί μας θα μπορούσαν να φιλοξενούνται σε κρατικές δομές, όπου θα τηρούνται έστω οι στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής και ασφάλειας. Αντίθετα, πολλές φορές προσπαθούν να βρουν τροφή και καταφύγιο μόνοι τους. Τι πολλές φορές, δηλαδή; Τις περισσότερες θα έλεγα... Μας αφορά; Αν μας αφορά, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν πρέπει να αφορά μόνο εμάς. Πρέπει να αφορά τους έχοντες την εξουσία... Τους έχοντες την εξουσία να παίρνουν και να εκτελούν τις αποφάσεις...
Είναι “περίεργοι” οι άστεγοι
Ναι, ξέρω... Υπάρχουν άνθρωποι των Δήμων και του κράτους που κάνουν ό,τι μπορούν για να τους βοηθήσουν... Και, ναι, πράγματι... Είναι “περίεργοι” τύποι οι άστεγοι. Ακόμα και με πολύ χαμηλές ή και αντίστοιχα πολύ υψηλές θερμοκρασίες, αυτό το οποίο διαπιστώνεται είναι ότι συνήθως δεν αφήνουν τα καταφύγιά τους για να φιλοξενηθούν σε κοινωνικές δομές... Ούτε για ένα βράδυ... Ούτε για μια βδομάδα... Ο λόγος; Ξέρουν ή μάλλον φοβούνται ότι, όταν θα επιστρέψουν, μάλλον που δε θα βρουν ξανά τον χώρο τους να τους “περιμένει”... Θα έχουν πάει εκεί στη θέση τους άλλοι κακόμοιροι και φουκαράδες... δυστυχισμένοι άνθρωποι, που, όπως εκείνοι, ατύχησαν στη ζωή τους και βρέθηκαν στον δρόμο...
Όσο για τους “Κιχώτες”...
Βλέπω όμως και κάτι άλλο... Οι “Δον Κιχώτες” σε αυτή την κοινωνία, εκτός του ότι λιγοστεύουν, χάνονται σιγά-σιγά... Αυτό το “ο καλός καλό δεν έχει”, δηλαδή, που το ακούμε από παιδιά να λέγεται, ολοένα και πιότερο εξελίσσεται σε κανόνα... Το βλέπουμε στην καθημερινότητα. Αυτός που έχει βάλει σκοπό στη ζωή του να βοηθάει τον συνάνθρωπο, αντί για ευχαριστώ, βρίσκεται αντιμέτωπος με τρομακτικές δυσκολίες... Στο τέλος αποχωρεί, ή με κάποιο τρόπο αναγκάζεται να σταματήσει, βλέποντας πως δεν τον βοηθάνε όσοι θα έπρεπε να τον βοηθήσουν για να μπορέσει και ο ίδιος να συνεχίσει να στέκεται στα πόδια του και να προσφέρει τις υπηρεσίες του προς τον συνάνθρωπό του, δυστυχώς...
Φωτογραφία αρχείου Pexels
