Απίστευτο, αλλά βαθιά ελληνικό, στη λογική ενός πολιτικού συστήματος που, όταν ο "κατάλληλος" άνθρωπος βρεθεί στην κατάλληλη θέση, τότε φροντίζει τα "κεκτημένα" της "κάστας" του να μείνουν ανέγγιχτα, την ώρα που χιλιάδες μισθωτοί, συνταξιούχοι και φτωχοποιημένα στρώματα της εργασίας "σφαγιάζονται" στο βωμό του χρέους και της εξυπηρέτησης των δανείων της χώρας.
Οι μειώσεις στα ειδικά μισθολόγια για 200 χιλιάδες εργαζομένους στο Δημόσιο ήταν εδώ και καιρό προδιαγεγραμμένες. Η τρόικα έχει απαιτήσει τη συνολική μείωση του μισθολογικού κόστους του Δημοσίου, ώστε να εισπράξει το πλεόνασμα.
Υπακούοντας σε αυτό το πρόσταγμα και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. νομοθετεί με το μόνο τρόπο που γνωρίζει: με οριζόντιες περικοπές. Στο νομοσχέδιο που ψηφίστηκε χθες, οι αναφερόμενες σε αυτό κατηγορίες εργαζομένων και συνταξιούχων γνωρίζουν το πόσο βαθιά θα μπει το "μαχαίρι". Όλες όμως οι κατηγορίες;
Όπως αποκαλύπτεται από τα κείμενα των 662 σελίδων του πολυνομοσχεδίου, τις προσθήκες και τις υπουργικές αλλαγές και βουλευτικές τροπολογίες, δεν αφορά όλους, και οι εξαιρέσεις υποκατηγοριών, μέσα σε ευρύτερες κατηγορίες ομοειδών εργαζομένων, "βγάζουν μάτι", αλλά εάν τις καταλάβεις, γιατί στη γενικότητα "κρύβονται".
Η "νομενκλατούρα" χωρίς περικοπές
Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο το υπουργείο Παιδείας προσεγγίζει τις μειώσεις στο χώρο ευθύνης του. Δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο ο υπουργός κύριος Γαβρόγλου, ομότιμος καθηγητής Ιστορίας των Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και ο αναπληρωτής υπουργός κύριος Φωτάκης, καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστήμιου Κρήτης, κατανέμουν αυτή την οριζόντια μείωση.
Αντί οι εν λόγω υπουργοί, και συνολικά η κυβέρνηση, αντί να εξορθολογήσουν επιτέλους τα ειδικά μισθολόγια στο χώρο της Παιδείας και της Έρευνας, που έχουν χρόνια τώρα εγκαθιδρύσει και θρέψει ένα καθεστώς γαλέρας για τους πολλούς και ειδικών εξαιρέσεων για τους λίγους και εκλεκτούς, επιλέγουν και σε αυτή την περίσταση να διατηρήσουν τα κεκτημένα της μειοψηφίας των μελών ΔΕΠ, στην οποία "κατά τύχη" και οι ίδιοι ανήκουν.
Φυσικά, χωρίς αντιδράσεις από τους ομότιμους στα πανεπιστήμια πολιτικούς των άλλων κομμάτων της Βουλής, πλην του ΚΚΕ, που διαχρονικά κινείται σε άλλη λογική.
Οι ριγμένοι των περικοπών
Στον αντίποδα η πλειοψηφία: πανεπιστημιακοί σε μικρές βαθμίδες και εκείνοι των ΤΕΙ που οφείλουν να διδάξουν και να κάνουν έρευνα χωρίς βοηθούς και άλλου είδους αναπληρωτές, όλες οι κατηγορίες του διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού και άλλων ειδικοτήτων των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, που για αυτό τους το έργο αμείβονται περίπου ως ωρομίσθιοι, χωρίς να τους αναγνωρίζονται καν τα ελάχιστα του ενιαίου μισθολογίου, και τέλος το ερευνητικό προσωπικό των Ερευνητικών Κέντρων, που ακόμα περιμένει την προ καιρού πολυδιαφημιζόμενη ενοποίηση του χώρου Παιδείας-Έρευνας μέσω της οποίας θα πραγματοποιείτο η ισότιμη μεταχείριση με τα μέλη ΔΕΠ.
ΞΕΠΕΡΝΑ ΤΑ 1.000 ΕΥΡΩ!
Ανοίγει εντυπωσιακά η μισθολογική "ψαλίδα" μελών ΔΕΠ και ερευνητών
Είναι χαρακτηριστικό ότι στη νέα τάξη πραγμάτων η "ψαλίδα" μελών ΔΕΠ και ερευνητών ανοίγει ακόμη περισσότερο, ξεπερνώντας τα 1.000 ευρώ(!) στις συνολικές αποδοχές μεταξύ ενός καθηγητή και ενός ερευνητή Α' βαθμίδας, φτάνοντας πλέον ένας ερευνητής Α' βαθμίδας να έχει μισθό ενός επίκουρου καθηγητή Γ' βαθμίδας.
Η διακριτική μεταχείριση των μελών ΔΕΠ έναντι όλων των υπόλοιπων κατηγοριών εργαζομένων σε ΑΕΙ-ΤΕΙ και Ερευνητικά Κέντρα δεν πρωτοεμφανίζεται σε αυτό το νομοσχέδιο. Έχοντας ταξικά χαρακτηριστικά, αποτυπώνεται σε πλήθος νομοθετημάτων την τελευταία 30ετία. Απλώς η κυβέρνηση της αποκαλούμενης "Αριστεράς", με τους ΑΝ.ΕΛ., φτάνει το χάσμα των ΔΕΠ με όλες τις άλλες κατηγορίες εκεί που καμία κυβέρνηση του παρελθόντος δεν είχε διανοηθεί.
Η προστασία των δικαιωμάτων αυτής της "ειδικής ομάδας" σε θέσεις εξουσίας και σε οικονομικές απολαβές, φτάνοντας σε σημείο προσφοράς νομοθέτησης δικαστικής ασυλίας υπουργών έναντι δικαστικών υποθέσεων διαχρονικά, έχει αποτυπωθεί σε πλήθος μεταβατικών διατάξεων, σε ντροπιαστικές τροπολογίες της νύχτας που βρίσκουν διακομματική συναίνεση, που γράφονται μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε για να ερμηνευτούν να χρειάζονται ομάδες νομικών.
Είναι ο μισθός του πανεπιστημιακού μεγάλος; Σαφώς όχι. Υπάρχει, όμως, μια ουσιώδης λεπτομέρεια που αφορά τους λίγους εξ αυτών. Για τους γνώστες του τρόπου προσέλκυσης χρηματοδοτήσεων από έργα της Ε.Ε., η μέθοδος είσπραξης δεύτερου μισθού ως επιμίσθιο είναι η "χήνα με τα χρυσά αβγά".
Μια πατέντα που δε συναντάται σε προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία, όπου υπάρχει ο σοβαρός μισθός του πανεπιστημιακού και όχι "εξτραδάκια" που ξεπερνούν αυτό το μισθό.
Στις χώρες αυτές οι μισθοί των πανεπιστημιακών σε δημόσια πανεπιστήμια είναι μεν μεγαλύτεροι, αλλά σίγουρα δεν είναι το επάγγελμα που θα σε κάνει πλούσιο ώστε να ζεις σε βίλες. Όμως στη Ελλάδα των τεσσάρων και βάλε μνημονίων τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Αυτή η νομενκλατούρα έχει το αναφαίρετο και μεγαλύτερο έναντι όλων δικαίωμα στο επιμίσθιο, που υπολογίζεται βάσει των τακτικών της αποδοχών, φτάνοντας και ξεπερνώντας τις 7.000 ευρώ (!) μηνιαίως για τους παλιούς τακτικούς καθηγητές.
Και αυτό στη χώρα της κυβέρνησης "πρώτη φορά...", του νέου λέκτορα με τα 1.000 ευρώ και του κατώτατου μισθού των 684 ευρώ για τους νέους.
Δεν είναι η τεράστια διαφορά στα ποσά το μοναδικό πρόβλημα. Η εισροή πόρων από ανταγωνιστικά έργα ορθά πρέπει να ανταμείβεται. Είναι όμως η εφαρμογή δύο μέτρων και δύο σταθμών μεταξύ των μελών ΔΕΠ και όλων των υπολοίπων που κάνει τη διαφορά.
Χρηματοδοτήσεις προσελκύονται από κάθε κατηγορία εργαζομένων στα Εκπαιδευτικά και Ερευνητικά Ιδρύματα και Κέντρα, πλην όμως η μερίδα του λέοντος ανήκει στα μέλη ΔΕΠ, ενώ κάποιες κατηγορίες δεν έχουν καμία επιπρόσθετη απολαβή.
Με την πολιτική αυτή πάνε περίπατο οι κατά καιρούς εκπεφρασμένες θέσεις της κυβέρνησης και ιδιαιτέρως του κυρίου Φωτάκη (που από τη θητεία του στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και το ΙΤΕ γνωρίζει από μέσα την πραγματική κατάσταση) για δήθεν τερματισμό της αιμορραγίας σε νέους επιστήμονες προς το εξωτερικό, εξαγγελίες που αποδεικνύεται ότι είχαν προσχηματικό χαρακτήρα.
Ποια η σκοπιμότητα νομοθέτησης ιδιαίτερων κατηγοριών, ποσοστών και επιδομάτων αντί της ενοποίησης των μισθολογίων, αξιολόγησης και οικονομικής επιβράβευσης με όρους αριστείας, και του τερματισμού της διακριτής μεταχείρισης που έθρεψαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις και διατηρεί και η τωρινή με τη βοήθεια πρόθυμων βουλευτών άλλων κομμάτων;
Ο περιορισμός του "brain drain" δεν πραγματοποιείται με ανεφάρμοστες διακηρύξεις παρά με αξιοπρεπή και κυρίως δίκαια μισθολόγια μεταξύ εργαζομένων, ειδικά ή μη ειδικά. Στόχος όπου η κυβέρνηση με το νέο "αριστερό" μνημόνιο απέτυχε - όπως τόσες άλλες προηγουμένως - να υπηρετήσει, όπως η νομοθετική της δουλειά αποδεικνύει παταγωδώς!
Ρεπορτάζ: Γιώργος Σαχίνης
