Εντάξει, έντεκα μέρες πριν την κάλπη, όλοι το έχουμε εμπεδώσει πως ουσιαστική συζήτηση πάνω στα καυτά ζητήματα της χώρας, ιδίως αυτά που έρχονται μετά την 20ή Σεπτεμβρίου, δεν υπάρχει διάθεση από τα κόμματα να γίνει. Οι περισσότεροι απευθύνονται στο θυμικό μας και με διλήμματα επιχειρούν να μετατρέψουν την απάθεια, την αδιαφορία ή και το μούδιασμα έως απογοήτευσή μας σε ενδιαφέρον. Έστω και με "κρύα καρδιά", να πάμε στην κάλπη για το αναγκαίο. Το νέο "αφήγημα" (η πλέον πολυφορεμένη λέξη των εκλογών αυτών) είναι η ανάγκη εθνικής συνεννόησης.
Του Γιώργου Σαχίνη
Τι είναι όμως αυτή η περίφημη εθνική συνεννόηση; Σίγουρα όχι το φάρμακο για πάσα νόσο... Το κακό είναι ότι ο πολιτικός κόσμος έχει αποδείξει ότι δεν είναι ικανός να διαχειριστεί τόσο σημαντικές υποθέσεις. Η σύμπραξη της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ (σενάριο που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δηλώνεται ως επιθυμητή κατάσταση) είναι μεν μία διέξοδος σωτηρίας στο παλιό πολιτικό σύστημα, μέλη του οποίου είναι οι πολιτικοί και των δύο κομμάτων και οι νοοτροπίες που κουβαλάνε, αλλά καμία σχέση δεν έχει με τη λεγόμενη εθνική συνεννόηση. Να το πούμε και αλλιώς: Ας υποθέσουμε ότι βρεθήκανε και κάνανε μαζί κυβέρνηση ή με άλλα σχήματα ο ένας και με τη στήριξη και του άλλου, έστω κοινοβουλευτικά. Την επόμενη σκηνή αυτού του αφηγήματος αδυνατούμε να τη δούμε! Νομίζω δε πως και αυτοί το ίδιο νιώθουν. Μπορεί να χρησιμοποιούν τις ίδιες λέξεις, αλλά εννοούν τελείως διαφορετικά πράγματα. Όχι γιατί έχουν απαραίτητα κακή πρόθεση, αλλά επειδή οι περισσότεροι πολιτικοί δε μιλούν την ίδια γλώσσα ούτε καν με τους υπόλοιπους, κανονικούς, ανθρώπους.
Κι αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό! Οι περισσότεροι πολιτικοί δεν έχουν εργαστεί στη ζωή τους. Δεν ξέρουν πώς βγαίνει το μεροκάματο. Κι όμως! Απαιτούν να πουν σε όλους τους άλλους πώς να δουλεύουν! Το μόνο που πραγματικά θα μπορούσαν να κάνουν αυτοί οι πολιτικοί θα ήταν να υποσχεθούν ότι θα εφαρμόσουν ένα εθνικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση. Ένα σχέδιο που θα συνταχθεί από τις παραγωγικές τάξεις και τους κοινωνικούς εταίρους κι ύστερα από έναν ουσιαστικό διάλογο με την κοινωνία.
Η χώρα μπορεί να βγει από την κρίση. Υπάρχει λύση κι αυτή είναι η αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων που κρύβει ο ελληνισμός. Για να συμβεί αυτό, χρειάζεται όμως να αλλάξουν τα πάντα. Και πάνω απ' όλα να είναι ξεκάθαρο τι θα κερδίσει ο κάθε ένας που θα συμμετάσχει σε αυτή την προσπάθεια. Αυτή δεν μπορεί να είναι μία μάχη για να γίνουν πλουσιότερες οι δέκα οικογένειες που είναι πλούσιες έτσι ή αλλιώς και διαφεντεύουν την χώρα εδώ και δεκαετίες. Είναι μία μάχη για το μέλλον του ελληνισμού, από την οποία δεν μπορούν να λείψουν οι έχοντες και κατέχοντες. Εθνικό σχέδιο δε σημαίνει νέα κοινοτικά κονδύλια που θα μοιραστούν από τον επόμενο νικητή των εκλογών σε γνωστούς και φίλους. Σημαίνει κανόνες στο επιχειρηματικό παιχνίδι, Δικαιοσύνη και συμμετοχή των κοινωνικών φορέων σε όλες τις διαδικασίες. Εθνικό σχέδιο είναι το κλειδί για μία νέα εποχή. Ένα τέτοιο σχέδιο προϋποθέτει ανοιχτή δημόσια συζήτηση, συγκρούσεις, συνθέσεις και κυρίως πολιτικό σύστημα σε ρόλο οργανωτή της συζήτησης και όχι "πατερούλη" που θα επιβάλλει τα δικά του τσιτάτα ως "το μόνο σχέδιο σωτηρίας".
Εδώ ακούω ανθρώπους που μένουν σε χωριά και μάλιστα με αγροτική βάση, να λένε πως η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα και τρελαίνομαι. Τελικά, η μεγαλύτερη αυταπάτη του Νεοέλληνα είναι ότι ζει σε μια χώρα που δεν παράγει τίποτα. Η χώρα παράγει, το ερώτημα είναι αν είναι προσανατολισμένη 30 χρόνια τώρα να παράγει ή αν απλά και με ευθύνη ποιων σταδιακά εγκαταλείφθηκε κάθε είδους παραγωγή.
Η Ελλάδα παράγει μια σειρά από προϊόντα:
- Έχει πλεόνασμα στα φρούτα που ανέρχεται στο 130% της ετήσιας κατανάλωσης! Παράγουμε πορτοκάλια, ροδάκινα, λεμόνια, μήλα, βερίκοκα, κεράσια και πόσα... ξεχνάω. Η αλήθεια είναι ότι δεν παράγουμε μπανάνες (η παραγωγή στην Κρήτη δεν αρκεί) ή μάνγκο.
- Είμαστε η 2η παραγωγός χώρας ελαιολάδου στον κόσμο και μάλιστα καλύπτουμε το 73% της ετήσιας ζήτησης των ΗΠΑ σε ελιές και νομίζω το 55% στο λάδι.
- Επίσης είμαστε ο 3ος μεγαλύτερος προμηθευτής των ΗΠΑ (25% περίπου) σε πρόβειο ή αγελαδινό γάλα και στα παράγωγά τους (τυριά, γιαούρτια κ.τ.λ.). Δηλαδή ταΐζουμε μια κοινωνία 300 εκατ. κατοίκων, αλλά δεν μπορούμε να καλύψουμε τις διατροφικές ανάγκες 10 εκατομμυρίων; Πρόσφατα σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα είχα διαβάσει "άρθρο" που έλεγε ότι εισάγουμε γιαούρτι επειδή δεν παράγουμε.
- Είμαστε η 3η παραγωγός χώρας σε κρόκο, ρωτήστε στην Κοζάνη να σας πουν πως άλλες χώρες το θεωρούν τροπικό έδεσμα.
- Θα είχαμε πλεόνασμα στην παραγωγή μαλακού σιταριού, αν από το 1984 δε μας υποχρέωναν οι κοινοτικές οδηγίες να το μειώνουμε συστηματικά (από τότε παρουσιάζει μείωση, αλλά και πάλι είναι σε υψηλά επίπεδα).
- Έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα καλλιεργήσιμης γης, όπου μπορούν να φυτρώσουν τα πάντα (η Κρήτη είναι ο πλέον προνομιακός χώρος γι' αυτό).
- Είμαστε η μόνη χώρα στην οποία παράγεται η μαστίχα και αυτό μόνο στα Νοτιόχωρα της Χίου και όχι σε όλο το νησί.
- Βγάζουμε 160.000 τόνους ψαριών το χρόνο, δηλαδή το 125% των ετήσιων αναγκών μας. Αν συνυπολογίσουμε τις ιχθυοκαλλιέργειες, τότε αγγίζουμε το αστρονομικό 220%!
Συνοπτικά, η αγροτική παραγωγή της Ελλάδας επαρκεί για την κάλυψη των διατροφικών μας αναγκών σε ΟΛΑ τα βασικά είδη.
Και πάμε τώρα στα μη φαγώσιμα:
- Πρώτη χώρα στο αλουμίνιο.
- Μεγαλύτερη βωξιτοπαραγωγός χώρας της Ευρώπης.
- 2η χώρα στον κόσμο στους σμηκτίτες (που χρησιμοποιούνται σε μια σειρά από προϊόντα όπως καλλυντικά ή φάρμακα).
- Έχουμε μερικές από τις μεγαλύτερες φαρμακοβιομηχανίες της Ευρώπης.
- Κατέχουμε το σύνολο σχεδόν των ευρωπαϊκών κοιτασμάτων σε νικέλιο.
- Ο τουρισμός προσφέρει πάνω από 40 δισ. το χρόνο, όσα παράγει ολόκληρη η βιομηχανία της Δανίας ή της Ολλανδίας του Ντάισελμπλουμ!
- Είμαστε 12οι στο βαμβάκι, το «λευκό χρυσό», όπως το λέγανε πριν 100 χρόνια.
- Παράγουμε τσιμέντο, τούβλα, ξύλα και όλα τα απαραίτητα οικοδομικά υλικά.
- Διαθέτουμε το μεγαλύτερο εμπορικό στόλο του πλανήτη, αεροδρόμια, δεκάδες λιμάνια, σιδηρόδρομο και σύγχρονες οδικές αρτηρίες (η Κρήτη σε αυτά, αν και τουριστική ναυαρχίδα, υπολείπεται θεαματικά ή οι ανάγκες του τουρισμού απαιτούν νέες, μεγαλύτερες και καλύτερες υποδομές).
- Έχουμε εργατικό δυναμικό με υψηλότατες γνώσεις (το 70% των νέων έχει πτυχίο ΤΕΙ ή ΑΕΙ).
- Έχουμε βαριά βιομηχανία που υποβαθμίστηκε συστηματικά επί 50 χρόνια, ιδίως τα τελευταία 30 χρόνια και παρότι το αξεπέραστο βιβλίο από το 1947 "Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα" του Δημήτρη Μπάτση (τον εκτελέσαμε πατριωτικά το 1952 ως κομμουνιστή) υπήρξε το "Ευαγγέλιο" όλων των αντίστοιχων πανεπιστημιακών τμημάτων σε Ελλάδα και Ευρώπη, ουδείς ασχολήθηκε με το πώς περιέγραφε τις πραγματικές δυνατότητες της Ελλάδας, αλλά όλοι ανεξαιρέτως μιλάνε σήμερα για ένα παραγωγικό εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της Ελλάδας.
- Έχουμε πόσιμο νερό που επαρκεί για όλες μας τις ανάγκες.
- Έχουμε έναν ενεργειακό φορέα, τη ΔΕΗ, που είναι από τους μεγαλύτερους στον κόσμο και που εξάγει ρεύμα σε τουλάχιστον 4 γειτονικές χώρες, άσχετα πώς τον καταντήσαμε από την "κρατικοδίαιτη" αντίληψη επί 40 χρόνια, ως "λάφυρο" της εκάστοτε εξουσίας.
Μέχρι ουράνιο και πλουτώνιο έχουμε, σύμφωνα με τις έρευνες του ΙΓΜΕ, οι μελέτες του οποίου καταχωνιάστηκαν και το ίδιο έφτασε ένα κλικ πριν την απόλυτη διάλυση.
- Για τους υδρογονάνθρακες είναι περιττό να πω κάτι, όταν ιδίως εδώ στην Κρήτη και μέσα από τη "Νέα Κρήτη" εδώ και 15 χρόνια σχεδόν έχουμε κάνει "διατριβή".
Το αστείο είναι πως άνθρωποι που δεν παράγουν τίποτα έχουν πείσει ανθρώπους που παράγουν πως δεν παράγουν. Τα παράσιτα έχουν πείσει τους παραγωγικούς ανθρώπους πως δεν είναι παραγωγικοί. Βέβαια, όταν κάνεις τους ανθρώπους να αισθάνονται άχρηστοι, τους ελέγχεις πολύ εύκολα. Πάντως, ζούμε σε μια κοινωνία όπου περνάμε από την κρίση μεγαλείου - και το ότι είμαστε ο σημαντικότερος λαός του κόσμου - στη μιζέρια και στο πως είμαστε εντελώς άχρηστοι. Αυτό θα μπορούσε να είναι και διπολική διαταραχή.
Τον Αύγουστο του 2012 η ΠΑΣΕΓΕΣ έβγαλε την τελευταία της έκθεση για την αυτάρκεια της Ελλάδας σε αγροτοδιατροφικά προϊόντα. Σας παραθέτω το σχετικό λινκ: http://www.paseges.gr/resource-api/paseges/contentObject/932449fd-48e6-4562-9150-558e7057a64f/attachedFiles%5B83c60e2e-da3d-4a74-9224-da24c7dd9f27%5D.
Η έκθεση μάς ενημερώνει στην αρχή της ότι «σε ένα σύνολο 41 βασικών αγροτικών-διατροφικών προϊόντων που παρακολουθεί συστηματικά η ΠΑΣΕΓΕΣ, το ποσοστό αυτάρκειας του έτους 2011 μειώθηκε κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες, ανερχόμενη στο επίπεδο του 91,5% περίπου».
Μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση είναι ότι η ΠΑΣΕΓΕΣ δεν έχει ξαναβγάλει αντίστοιχη έκθεση αυτάρκειας από το καλοκαίρι του 2012. Δεν ξέρω γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό, ειδικά στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα αυτά τα χρόνια.
Έτσι, για τα επόμενα έτη, σας παραθέτω στοιχεία που ευγενικά δανείζομαι από την πολύ καλή έρευνα που έχει κάνει ο Σάββας Τσεσμελόγλου στη βάση δεδομένων της Παγκόσμιας Τράπεζας για την παραγωγή τροφίμων σε διάφορες χώρες. Link εδώ: http://data.worldbank.org/indicator/AG.PRD.FOOD.XD
Για να καταλάβετε το δείκτη αυτόν, χρησιμοποιεί ως βάση σύγκρισης την παραγωγή των ετών 2004-2006 και ως αριθμό βάσης το 100. Απλώς, αν ανατρέξετε μέχρι την ένδειξη Greece, θα ανακαλύψετε ότι το 2011 η παραγωγή μας σε αγροτικά τρόφιμα ήταν στο 87,1 του μέσου όρου 2004-2006. Ξαναλέω, για να το συνειδητοποιήσουμε, ότι το 2011 παρήγαμε τρόφιμα που αρκούσαν να καλύψουν το 91,5% του πληθυσμού. Το ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι τα επόμενα δύο χρόνια, δηλαδή το 2012 και το 2013, η παραγωγή τροφίμων στη χώρα μας αυξήθηκε ελαφρώς από το 2011, αφού πήγε από το 87,1 στο 88,5 και στο 87,8, αντίστοιχα.
Για το 2014 και το 2015 ανατρέξτε στην αρμόδια υπηρεσία του ΟΗΕ. Ορίστε και το link: http://knoema.com/GFSIEIU2015R1/global-food-security-index-2015
(Οδηγίες: Διαλέξτε Country: Greece, Indicator: 2.1 Sufficiency of Supply και 2.1.1 Average Food Supply, Measure: Score και Time: 2012-2015).
Δεν υπάρχει σοβαρό, ανεπτυγμένο, με ελεύθερη οικονομία κράτος στον κόσμο που να μην έχει σοβαρό ποσοστό δημόσιων επενδύσεων και επιδοτήσεων στον πρωτογενή τομέα. Δε θα κάτσω να ψάξω τα αρχεία για να σας παραθέσω στατιστικά στοιχεία και links. Όποιος έχει αμφιβολίες ας ρίξει μία γρήγορη ματιά στο διαδίκτυο, στοιχεία υπάρχουν άφθονα.
Ο δρόμος για την ευημερία...
Τελευταία υπάρχει μία κριτική που αναφέρει ότι στον πρωτογενή τομέα βασίζονται μόνο φτωχές χώρες και ο δρόμος για την ευημερία περνάει από αλλού. Ε, νομίζω ότι σε τέτοιες κριτικές αρκεί και μόνο το ότι, μετά την Κίνα και την Ινδία (των 2,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων μαζί), οι επόμενες πέντε χώρες στην παγκόσμια κατάταξη παραγωγής σιτηρών είναι κατά σειρά: οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Γαλλία, ο Καναδάς και η Γερμανία. Και αυτά είναι στοιχεία που προέρχονται από τον ΟΗΕ και τα έχει συνοψίσει η (όχι πάντα αξιόπιστη) Wikipedia. https://en.wikipedia.org/wiki/International_wheat_production_statistics.
Επίσης, ακόμα και στις φτωχές χώρες που έχουν μεγάλη παραγωγή, οι πολυεθνικές ελέγχουν το παιχνίδι. Δεν είδα καμία Monsanto να φτώχυνε επειδή ασχολήθηκε με τη διατροφή και όχι με την "καινοτομία» και τις "νέες μορφές επιχειρηματικότητας".
Δηλαδή, τι θέλετε να παράγουμε όλοι στην Ελλάδα; Apps για android ή να ανοίξουμε όλοι frozen yogurt; Στην τελική, το τι παράγει η χώρα μας και ποιες είναι οι δυνατότητές της είναι μια ουσιαστική και χρήσιμη συζήτηση. Σε κάθε περίπτωση, είναι προτιμότερο από τις προεκλογικές ανούσιες συζητήσεις να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε ως χώρα και με ποια παραγωγική βάση. Ειδάλλως, ακόμη και οι βαρυσήμαντες δηλώσεις περί «αναγκαίου εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης» θα παραμείνουν απλά ένα ακόμη προεκλογικό πυροτέχνημα και δυστυχώς προς χρήση από τα περισσότερα κόμματα. Νομίζω ότι, ακόμη και αν διαφωνείτε με όσα παραθέτονται εδώ, αυτή θα έπρεπε να είναι μία αναγκαία συζήτηση ειδικά ελέω εκλογών.
