Θα περίμενε κανείς η πρώτη φορά ενός "αριστερού" κόμματος στην εξουσία (τέλος πάντων... με "αριστερότερο" σημείο εκκίνησης από τη σοσιαλδημοκρατία) να είναι κάτι διαφορετικό από τη συνήθη διαχείριση που κάνουν τα τυπικά κόμματα εξουσίας - στη χώρα μας, δηλαδή, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ.
Του Γιώργου Ψαρουλάκη
Το δεύτερο μάς τέλειωσε και το ζωτικό του χώρο τον κατέλαβε (προσωρινά ή πιο μακροπρόθεσμα, θα δείξει) ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ζήσαμε για να δούμε αυτό το "αριστερό" κόμμα στην κυβέρνηση.
Τι έκανε; Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο απ' ό,τι θα περίμενε κανείς, εξετάζοντας λογικά τα δεδομένα: θα προσπαθούσε να διαπραγματευτεί με τους εταίρους, θα κατανοούσε μέσα από τη διαδικασία ότι τα δεδομένα είναι αμείλικτα, θα του προσφερόταν ένα μνημόνιο εξίσου βαρύ με τα προηγούμενα δύο και στο τέλος θα το αποδεχόταν, με ή χωρίς δημοψήφισμα.
Πράξη πρώτη
Αλλά το θέμα δεν είναι απλώς το "τι" αλλά το "πώς" τα έκανε όλα αυτά. Διότι περιμέναμε μια "σκληρή διαπραγμάτευση", δεν περιμέναμε αυτό το πανηγύρι των πέντε μηνών με τα ανεξάντλητα πήγαινε-έλα, με την ελληνική αντιπροσωπία να παριστάνει ότι διαπραγματεύεται και τους δανειστές να... παριστάνουν ότι κατανοούν τις ελληνικές θέσεις.
Με τις απανωτές επαφές κορυφής, τα ατέλειωτα Eurogroup και τα στελέχη της κυβέρνησης να 'χουν κάνει τη διαδρομή Αθήνα-Βρυξέλλες κάτι σαν το Λιοντάρια-Αλικαρνασσός, με τα σχεδόν καθημερινά σκοτσέζικα ντους (από το "ξεκινήσαμε να γράφουμε τη συμφωνία" μέχρι το "ναυάγιο στις διαπραγματεύσεις", ένα τσιγάρο δρόμος...).
Και όταν κάπου έδειξε να καταλήγει όλο αυτό και ο Αλέξης Τσίπρας να μη χρησιμοποιεί το "χαρτί" του δημοψηφίσματος, λέμε "εντάξει, τελειώνει το πανηγύρι επιτέλους". Φευ! Σε μια "ποδιά" αντάξια του Μέσι, ο Αλέξης Τσίπρας τρίπλαρε τους πάντες (και τον εαυτό του, όπως αποδείχτηκε) και ανακοίνωσε δημοψήφισμα... τρεις μέρες πριν από τη λήξη της προθεσμίας για την εξεύρεση συμφωνίας!
Στο δημοψήφισμα επίσης "τα είδαμε όλα": από τα μοιραία capital controls μέχρι την καταβύθιση της ελληνικής οικονομίας και από ενθουσιώδεις συγκεντρώσεις υπέρ και κατά μέχρι το απίστευτο αποτέλεσμα, όταν το 62% των ψηφισάντων είπε "όχι" στο μνημόνιο... για να βγει αμέσως μετά ο Αλέξης Τσίπρας και να ερμηνεύσει το "όχι" ως... ισχυρή εντολή για να βρει λύση με τους εταίρους!
Εντάξει λέμε, πάει Ηράκλειο-Χανιά μέσω Βουκουρεστίου, αλλά το πάει εκεί που φαινόταν, όμως... οι εκπλήξεις δε σταματούν. Μετά από ένα σαββατοκύριακο-θρίλερ, όπου ο Σόιμπλε ανέλαβε το ρόλο του Κακού, ο Ολάντ του Καλού και η Μέρκελ του... Άσχημου, ο Αλέξης Τσίπρας έφερε στην Ελλάδα το απολύτως βαρύτερο, χειρότερο και πιο απόλυτο μνημόνιο που έχει δει η Ελλάδα όλα αυτά τα "χρόνια των μνημονίων"!
Επαναλαμβάνοντας αυτά που είχαν πει οι δύο προηγούμενοι πρωθυπουργοί όταν έφερναν τα δικά τους μνημόνια: «Σώζουμε την Ελλάδα»!
Πράξη δεύτερη
Καθώς ο Αλέξης Τσίπρας έφερε το νέο μνημόνιο με εξαιρετικά στενά (ασφυκτικά θα έλεγε κανείς) χρονοδιαγράμματα ψήφισης των προαπαιτούμενων για να επιτευχθεί η συμφωνία, όλοι περίμεναν να υπάρξουν αντιδράσεις, διαφοροποιήσεις και πολλή γκρίνια εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Και φυσικά αυτό έγινε, αλλά με έναν... εντελώς συριζεϊκό τρόπο!
Έχεις λοιπόν μια εσωκομματική πτέρυγα (την Αριστερή Πλατφόρμα, της οποίας ηγείται ο Παναγιώτης Λαφαζάνης) να είναι εξαρχής αντίθετη στη συμφωνία και να το δείχνει αυτό με κάθε τρόπο. Ο πρωθυπουργός, όπως υποχρεούται, φέρνει τη συμφωνία στη Βουλή για να την περάσει με τη γνωστή-turbo διαδικασία του υπερ-κατεπείγοντος: αυτό το έργο δεν είναι νέο, το έχουμε δει κατ' επανάληψη και στο μνημόνιο του ΠΑΣΟΚ και στο μνημόνιο της Ν.Δ.
Όπως είχαμε δει και το περίφημο "σε ένα νόμο και ένα άρθρο", το οποίο περιέχει (στην περίπτωσή μας) από το ΦΠΑ έως την... αμνήστευση του Γεωργίου και από την κυριακάτικη λειτουργία καταστημάτων έως την εισφορά αλληλεγγύης. Μια ωραία, μεγάλη κοινοβουλευτική σαλάτα στο πιάτο μας.
Ωστόσο, αυτό που δεν είχαμε δει ήταν τα μνημόνια να περνάνε... με τις ψήφους της αντιπολίτευσης και όχι της κυβέρνησης, όπως και δεν είχαμε ποτέ δει (και μάλλον δεν περιμέναμε ποτέ να δούμε) το απολύτως χειρότερο μνημόνιο της πενταετίας να περνά με 229 και 230 θετικές ψήφους αντίστοιχα στις δύο ψηφοφορίες!
Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι ψήφισαν χέρια-πόδια το νέο μνημόνιο, κι ας κάνανε "κόνξες" και "κακορέξα", κι ας λέγανε "μη μας θεωρείτε εμάς δεδομένους", αφού στο τέλος το είπαν το αναμενόμενο "εντάξει, θα ψηφίσουμε για να σωθεί η Ελλάδα". Ειλικρινέστερο το Ποτάμι, που εξαρχής είχε ξεκαθαρίσει σε όλους τους τόνους και με κάθε δυνατή παραλλαγή ότι "εμείς θα ψηφίσουμε ό,τι κι αν φέρετε". Μα ό,τι, όμως!
Αλλά αυτά είναι παρωνυχίδες μπροστά στην καθημερινή κυβερνητική παράνοια. Είδαμε τους εισηγητές της πλειοψηφίας όχι απλώς να μην προσπαθούν να "χρυσώσουν το χάπι", αλλά να επαναλαμβάνουν ότι... δεν πιστεύουν στο μνημόνιο αυτό, το θεωρούν καταστροφικό, το θεωρούν βλαπτικό, πιστεύουν ότι δε θα εφαρμοστεί... ε, αφού βρε άνθρωποί μου τα πιστεύετε όλα αυτά, γιατί το φέρνετε το ρημάδι;
Γιατί καλείτε τους βουλευτές σας να ψηφίσουν; Αφού ο πρωθυπουργός ο ίδιος αφήνει να εννοηθεί ότι εντάξει, με ψιλοεκβιάσανε, με στριμώξανε στα σχοινιά, μου δώσανε το ξύλο της αρκούδας, δε μου άφησαν κανένα περιθώριο το δέχτηκα, τι να 'κανα, να κατέστρεφα τη χώρα;
Κάποιοι θα πουν "μπράβο, είναι τουλάχιστον ειλικρινείς". Αμ' δε! Αυτό δεν είναι ειλικρίνεια, παθολογικός σαλτιμπαγκισμός είναι! Και κοροϊδία του κόσμου και μάλιστα στα μούτρα μας!
Και κατόπιν τούτων δεν ήταν διόλου περίεργο που ο Αλέξης Τσίπρας μέτρησε, ούτε λίγο ούτε πολύ, 39 απώλειες στην ψήφιση του πρώτου νομοσχεδίου με τα προαπαιτούμενα. Και 36 στη δεύτερη, μικρή βελτίωση, είναι αλήθεια. Θυμίζουμε ότι συνολικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει 149 βουλευτές.
Πράξη τρίτη
Και βεβαίως περνάμε στην "όχθη" των διαφωνούντων. Για την ακρίβεια των διαφωνούντων/διαφωνούντων, αφού υπάρχουν και οι "διαφωνούντες/συμφωνούντες", που είναι η πλειοψηφία της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και οι βουλευτές που εισηγήθηκαν τα συγκεκριμένα νομοσχέδια!
Το πρόβλημα δεν είναι ότι διαφοροποιούνται και δεν παραιτούνται ή διαγράφονται, άλλωστε είχαμε ψέξει πολλές φορές ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. που διέγραφαν αυτοστιγμεί εκείνους τους βουλευτές που διαφοροποιούνταν στις ψηφοφορίες των μνημονίων και των εφαρμοστικών (και στη συνέχεια, ειδικά στη Ν.Δ., επέστρεφαν λίγο καιρό μετά, σαν να μη συνέβη τίποτε).
Το πρόβλημα είναι ότι αυτή τη στιγμή το 30% σχεδόν της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ - όχι ένας ή δύο ή πέντε βουλευτές - διαφωνούν με την κύρια, στρατηγική επιλογή του κόμματός τους και αναγκάζουν την ηγεσία του να περνά αυτά τα ζωτικής σημασίας (ανεξαρτήτως του αν τα βλέπουμε ως "καλά" ή "κακά" ή... "όξ' από 'δω") νομοσχέδια με τις ψήφους της αντιπολίτευσης!
Και δεν είναι μόνο αυτό. Όταν από το Μαξίμου εκτοξεύονται "σπόντες" που θέλουν τον πρωθυπουργό να είναι «εξαιρετικά δυσαρεστημένος» και να «κρούει το καμπανάκι του κινδύνου στους διαφωνούντες», η αντίδραση είναι... ποια; "Εντάξει, δεν τρέχει τίποτε, εμείς στο ΣΥΡΙΖΑ έτσι κάνουμε, διαφωνούμε, διακινδυνεύουμε την επιβίωση της κυβέρνησης, καταψηφίζουμε, αλλά δεν τρέχει μία, στο τέλος πάλι φίλοι είμαστε".
Ε, ναι, ζούμε στη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού. Και δε θα μπούμε καν στις παλινωδίες βουλευτών, όπως ο συμπαθής Γιάννης Μιχελογιαννάκης, που τη μια μέρα σηκώνει το λάβαρο της επανάστασης και απορρίπτει "τον άρτο της υποτέλειας" και την επομένη ψηφίζει ένα "ναι" από 'δω ως το Βερολίνο.
Ούτε στα τοπικά στελέχη, που πιάνουν βουλευτές και τους λένε "ανε δεν ψηφίσεις "όχι", μην ξανακατεβείς επαέ, γροικάς μωρέ;". Ούτε τον άλλο Γιάνη, με το ένα "ν", που ψηφίζει "όχι" στο πρώτο πακέτο και "ναι" στο δεύτερο για να βοηθήσει στην ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ!
Και το "κερασάκι στην τούρτα", ο πρωθυπουργός να λέει περίπου ότι... χτύπησε το κεφάλι του στον τοίχο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά... ράγισε ο τοίχος και βλέπει στις χαραμάδες το φως της αυριανής Ευρώπης (ή κάπως έτσι, τέλος πάντων, το διασκευάσαμε στο ποιητικότερον). Όχι, δεν περιγράφω άλλο...
Ιντερλούδιο
Δε θα μπορούσαμε παρά να αφιερώσουμε ξεχωριστή μνεία στη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Η δυναμική (υπέρ το δέον) και... ξεχωριστή προσωπικότητα Ζωή, που μιλά για "πραξικοπήματα" και για "προσπάθεια κατάλυσης της Δημοκρατίας", που συγκεντρώνει τα πυρά όλης της αντιπολίτευσης (που λίγους μήνες πριν την ψήφισε... κατά το μεγαλύτερο τμήμα της ως πρόεδρο, να τα λέμε κι αυτά), που ψηφίζει "όχι" και κάνει ολόκληρη εκστρατεία κατά της ψήφισης των προαπαιτούμενων, που σαμποτάρει συστηματικά τη διαδικασία για την ψήφιση αυτή, στη συνέχεια τα λέει για ένα δίωρο με τον πρωθυπουργό και πέρα από μια "σπόντα" για "θεσμική δυσαρμονία" (αλλά σε "μαλακό" περιεχόμενο), ούτε γάτα, ούτε ζημιά!
Και εντάξει, "συνεχίζουμε ενωμένοι, γιατί εμείς είμαστε ΣΥΡΙΖΑ και δεν έχουμε πρόβλημα, μπορούμε να διαφωνούμε"!
Και μεθαύριο που θα πάνε να περάσουν τους πάμπολλους εφαρμοστικούς για το νέο μνημόνιο (γιατί τα προαπαιτούμενα είναι μόνο το ορεκτικό, έχουμε ακόμη πρώτο πιάτο, σαλάτα, κύριο πιάτο, επιδόρπιο ΚΑΙ ποτό!), ποιος θα τους ψηφίσει, μωρέ; Πάλι θα περιμένετε από τον Βαγγέλη, τη Φώφη και τον Σταύρο να "μαντρώσουν" τις δικές τους Κ.Ο. για να λέτε στους δανειστές "να, εντάξει, τα ψηφίσαμε";
Δηλαδή, τι ακριβώς, θα έχετε κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση σε ένα κόμμα; Και τα τρία από τα πέντε κόμματα της αντιπολίτευσης θα ψηφίζουν αβέρτα τα δικά σας νομοσχέδια;
Η απορία εντέλει είναι μία: Τι ζούμε; Τι παλαβομάρα είναι αυτή; Τι θα δούμε ακόμη;
Και κυρίως: πόσο μακριά είναι κάποιο μοιραίο "ατύχημα", όταν κανείς αντιλαμβάνεται τη διακυβέρνηση μιας χώρας που ζει τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας της ως ένα... ατέλειωτο παιχνίδι;
