Σεξουαλική κακοποίηση: «Σπάσε τη σιωπή» - Τα λάθη που κάνουμε όταν προσπαθούμε να βοηθήσουμε τα θύματα

Γυναίκα & παιδί
Σεξουαλική κακοποίηση: «Σπάσε τη σιωπή» - Τα λάθη που κάνουμε όταν προσπαθούμε να βοηθήσουμε τα θύματα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ισχυρό πλαίσιο προστασίας για να «σπάσουν τη σιωπή» τα θύματα της έμφυλης και σεξουαλικής βίας - Τα επόμενα βήματα της πολιτείας για την προστασία τους

Τρία χρόνια έχουν περάσει από τις απανωτές αποκαλύψεις στις ηνωμένες πολιτείες για τις παρενοχλήσεις και σεξουαλικές κακοποιήσεις σε ηθοποιούς και παραγωγούς από τον άλλοτε ισχυρό άνδρα του χόλιγουντ, χάρβι γουάνστιν που οδήγησαν στη δημιουργία του κινήματος #MeToo.

Οι καταγγελίες που έκανε η Ολυμπιονίκης Σοφία Μπεκατώρου στην Ελλάδα, έκαναν κάποιους να μιλούν για το ελληνικό #MeToo, λόγω των όσων ακολούθησαν. Το αν η κατάθεση ψυχής της χρυσής Ολυμπιονίκη θα προκαλέσει τσουνάμι αποκαλύψεων είναι κάτι που μένει να το δούμε, ωστόσο, φαίνεται ότι κοινωνία και πολιτεία άρχισαν να αναλογίζονται σοβαρά το πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται τα θύματα από τη μία και το πώς να προστατευτούν από την άλλη. Το προσεχές διάστημα αναμένεται να κατατεθεί προς κύρωση στη Βουλή η Σύμβαση 190 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO) για την εξάλειψη της βίας και της παρενόχλησης στον κόσμο της εργασίας. «Κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να εργάζεται υπό τον φόβο της βίας και της παρενόχλησης» λέει η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, αρμόδια για τη Δημογραφική Πολιτική και την Οικογένεια Μαρία Συρεγγέλα.

Η σεξουαλική κακοποίηση

H σεξουαλική κακοποίηση μπορεί να συμβεί σε διάφορα περιβάλλοντα σύμφωνα με τους ειδικούς, αλλά οι περισσότερες περιπτώσεις συμβαίνουν σε κάποιο περιβάλλον ασφάλειας για το θύμα, όπως είναι το σπίτι, υποστηρίζουν οι ειδικοί.

Στον εργασιακό και φιλικό χώρο, η κακοποίηση έχει να κάνει με την εξουσία. Πρόκειται για άτομα που αισθάνονται ότι μπορούν να ασκήσουν εξουσία πάνω σε άλλα άτομα λόγω της θέσης που κατέχουν.

Πώς θα βοηθήσουμε το άτομο που έχει κακοποιηθεί

Όταν ένα τέτοιο περιστατικό γίνει γνωστό, ακόμα και άτομα που έχουν τη διάθεση να βοηθήσουν πολύ συχνά κάνουν κάποια πολύ συνηθισμένα λάθη.

«Πρέπει να είμαστε δίπλα στο άτομο που έχει κακοποιηθεί, να μην κρίνουμε καθόλου αυτό που συνέβη […], όπως στην περίπτωση της κ. Μπεκατώρου που κάποιοι ρώτησαν γιατί δεν το είπε πιο νωρίς. Ένας άνθρωπος για να αποκαλύψει την κακοποίησή του χρειάζεται πολύ μεγάλη δύναμη. Γιατί ξαναβιώνει όλη αυτή την κακοποιητική εμπειρία. Αν τον βομβαρδίσουμε με ερωτήσεις δεν δείχνουμε ενσυναίσθηση» η ψυχολόγος Στέλλα Αργυρίου.

«Οι λανθασμένες ερωτήσεις προς ένα άτομο που έχει κακοποιηθεί είναι αυτές που έχουν να κάνουν με τις λεπτομέρειες. "Και γιατί σου συνέβη αυτό; Δεν μπόρεσες να το αποφύγεις;", "Και πώς το διαχειρίστηκες μετά; Και γιατί δεν το είπες κατευθείαν;". Δηλαδή πρόκειται για ερωτήσεις που ναι μεν έχουν λογική, αλλά έχουν τη λογική ενός ανθρώπου που δεν έχει βιώσει την κακοποίηση. Εκείνη τη στιγμή το θύμα δεν μπορεί να σκεφτεί καθαρά και πιθανότατα να μην μπορεί για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα να σκεφτεί καθαρά επειδή περνάει σοβαρό μετατραυματικό στρες», εξηγεί η κ. Αργυρίου και προσθέτει: «Αντίθετα πρέπει να ακούμε πολύ τα παιδιά μας, πρέπει να είμαστε παρόντες αλλά να μην είμαστε οι καλύτεροι φίλοι όπως λένε μερικές φορές. Παρόντες πρέπει να είμαστε. Πρέπει να επιτρέπουμε στο παιδί μας να εκφράζει τα συναισθήματά του, πρέπει να τα σεβόμαστε για να τους μαθαίνουμε την αξιοπρέπεια και το σεβασμό. Επίσης πρέπει να μάθουμε στα αγόρια μας να σέβονται το "όχι" και στα κορίτσια μας να το λένε». Η επιστημονική κοινότητα συγκλίνει στην άποψη ότι ένα παιδί που έχει υποστεί σεξουαλική κακοποίηση πρέπει να λαμβάνει το ίδιο και το περιβάλλον του ψυχολογική υποστήριξη.

«Όταν συνάδελφος υποστεί κακοποίηση πρέπει να φροντίσουμε να τον υποστηρίξουμε πολύ όταν επιστρέψει στην εργασία. Και πρέπει να επιστρέψει στη δουλειά. Να μην νιώσει ότι έχει στερηθεί κάτι. Ένα από τα βασικά λάθη που κάνουμε είναι ότι κοιτάζουμε κάπως περίεργα. Είναι πολύ λογικό αν το σκεφτεί κανείς ανθρώπινα αλλά θα πρέπει να λείψει από εμάς που είμαστε συνάδελφοι οποιαδήποτε αίσθηση κριτικής και να μην υπάρχουν αυτά τα βλέμματα που πολλές φορές έχουν να κάνουν με την ικανοποίηση της περιέργειάς μας. Πρέπει να νιώσει ότι τον καταλαβαίνουμε και ότι τον συμπονούμε και να πούμε σε αυτόν τον άνθρωπο ότι όλο αυτό θα μπορούσε να έχει συμβεί και σε εμάς. Αυτή είναι μία κουβέντα που θέλει το θύμα να την ακούει. Και η αλήθεια είναι ότι δεν έχει πρόσωπο η κακοποίηση», επισημαίνει η κ. Αργυρίου και προσθέτει: «Για να ενθαρρύνουμε κάποιον να μιλήσει του λέμε πόσο πολύ τον καταλαβαίνουμε, αποφεύγουμε να κρίνουμε τους χειρισμούς του, αποφεύγουμε να επαναλαμβάνουμε τις λέξεις βιασμός, τη λέξη κακοποίηση και αποφεύγουμε γενικότερα όλες αυτές τις λέξεις που μπορεί να τον φορτίσουν συναισθηματικά και του επαναλαμβάνουμε ότι είμαστε δίπλα του. Και ότι μπορεί να πάρει όσο χρόνο θέλει για να το ξεπεράσει. Το περιβάλλον δεν πρέπει ποτέ να εκφράζει αμφισβήτηση. Δηλαδή δεν πρέπει να κάνουμε ερωτήσεις όπως είσαι σίγουρος; Συνέβη αυτό; Μήπως δεν κατάλαβες καλά; Αυτές είναι λέξεις κλειδιά που κουμπώνουν πάλι το θύμα».

Η σεξουαλική παρενόχληση

Συμβαίνει κυρίως σε γυναίκες σε χώρους όπου ασκείται εξουσία. Τα όρια είναι ακόμα θολά στην Ελλάδα, η ανοχή και η άγνοια των δικαιωμάτων του θύματος σε τέτοιες περιπτώσεις βρίσκονται σε υψηλά ποσοστά. Πολύ συχνά η αμηχανία, η αβεβαιότητα και η ενοχή κυριεύουν το θύμα. Όσο για το εργασιακό περιβάλλον η αντίδραση δεν είναι πάντα η δέουσα κάτι που οφείλεται σε πολλούς παράγοντες.

«Αν δούμε να γίνεται σεξουαλική παρενόχληση μπροστά μας πρέπει να παρεμβαίνουμε. Δυστυχώς, στην Ελλάδα πιστεύουμε ότι κάτι που βλέπουμε γύρω μας δεν μας αγγίζει αλλά μας αγγίζει πάρα πολύ. Μπορεί κάποια στιγμή να χρειαστεί να το διαχειριστούμε εμείς. Πρέπει αυτός που κάνει τη σεξουαλική παρενόχληση να καταλάβει ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό, πρέπει το θύμα να αισθανθεί άνετα και βολικά να του πούμε ότι δεν φταίει καθόλου και να δείξουμε στον άλλο ότι αυτό που κάνει είναι ανεπίτρεπτο και ότι δεν θα επιτρέψουμε να συμβεί σε κανέναν άλλο. Είναι πολύ σημαντικό σε αυτές τις περιπτώσεις να γινόμαστε όλοι μια ομάδα» υπογραμμίζει η κ. Αργυρίου.

Τα επόμενα βήματα της πολιτείας για την προστασία των θυμάτων

Με στόχο την προστασία όλων των προσώπων στον χώρο της εργασίας, ανεξαρτήτως εργασιακού καθεστώτος και την στήριξη των εργαζόμενων που έχουν πέσει θύματα σεξουαλικής βίας, το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων αναμένεται το προσεχές διάστημα να καταθέσει προς κύρωση στη Βουλή τη Σύμβαση 190 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO) για την εξάλειψη της βίας και της παρενόχλησης στον κόσμο της εργασίας.

Η Σύμβαση αυτή, που αναμένεται να κυρωθεί και από την Ελλάδα καθορίζει τα πρότυπα για την παρενόχληση και τη βία που σχετίζονται με την εργασία, αποσαφηνίζει σημεία που μέχρι σήμερα αποτελούν γκρίζες ζώνες.

Στο απόσπασμα της Σύμβασης που περιήλθε στη διάθεση του ΑΠΕ-ΜΠΕ, αναφέρεται ότι τα πρότυπα καλύπτουν φαινόμενα βίας και παρενόχλησης που συμβαίνουν στον χώρο εργασίας είτε στον χώρο όπου μία εργαζόμενη ή ένας εργαζόμενος κάνει διάλειμμα για φαγητό ή ξεκουράζεται είτε στις εγκαταστάσεις υγιεινής και αποδυτηρίων. Επίσης, καλύπτουν φαινόμενα βίας και παρενόχλησης που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια ταξιδίων που σχετίζονται με την εργασία, εκδηλώσεων ή κοινωνικών δραστηριοτήτων, καθώς και περιστατικά βίας που καταγράφονται σε χώρους διαμονής που προσφέρονται από τον εργοδότη και κατά τις μετακινήσεις προς και από την εργασία.

Πρέπει να σημειωθεί ότι για την θέσπιση σχετικής νομοθεσίας, θα γίνει ερμηνεία των διατάξεων της σύμβασης και στη συνέχεια ενσωμάτωσή τους στο ελληνικό δίκαιο

«Η Σύμβαση αναγνωρίζει τα δικαιώματα όλων σε έναν κόσμο εργασίας απαλλαγμένο από βία και παρενόχληση και καλύπτει τη βία και την παρενόχληση όχι μόνον στο χώρο εργασίας αυτόν καθ' αυτόν, αλλά και σε κάθε χώρο ή περίσταση, που σχετίζεται με την εργασία. Κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να εργάζεται υπό τον φόβο της βίας και της παρενόχλησης. Η κύρωση της Σύμβασης είναι ιδιαίτερα σημαντική, αν λάβουμε υπόψη μας το γεγονός ότι η βία και η παρενόχληση στην εργασία αποτελεί ένας ευρέως διαδεδομένο φαινόμενο και στη χώρα μας που πλήττει κατάφωρα την ισότητα των ευκαιριών και το δικαίωμα για αξιοπρεπή και ασφαλή εργασία και τελικά αποτελεί τροχοπέδη στην επίτευξη της ουσιαστικής ισότητας των φύλων», δήλωσε η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, αρμόδια για τη Δημογραφική Πολιτική και την Οικογένεια Μαρία Συρεγγέλα.

Όπως τονίζει η κ. Συρεγγέλα, «τα κράτη-μέλη που θα επικυρώσουν τη Σύμβαση -ανάμεσά τους και η Ελλάδα- δεσμεύονται να υιοθετήσουν μια συνολική πολιτική για την αντιμετώπιση της βίας και της παρενόχλησης στην εργασία. Η Σύμβαση απαιτεί από τα κράτη-μέλη αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση της βίας και της παρενόχλησης στην εργασία αλλά και να λάβουν επαρκή μέτρα πρόληψης του φαινομένου. Στα πλαίσια της συνολικής πολιτικής για την αντιμετώπιση της βίας και της παρενόχλησης στην εργασία θα εξασφαλίζεται ο σχεδιασμός και εφαρμογή προληπτικών και διορθωτικών μέτρων, η στήριξη των θυμάτων, η προστασία όλων των προσώπων στον κόσμο της εργασίας, ανεξάρτητα από το καθεστώς τους, συμπεριλαμβανομένων των ασκουμένων και μαθητευομένων, των εργαζομένων των οποίων η απασχόληση έχει τερματιστεί, των εθελοντών, των αιτούντων εργασία, αλλά και των εργοδοτών, καθώς επίσης και η θέσπιση ελεγκτικών μηχανισμών και η επιβολή κυρώσεων. Με την κύρωση της Σύμβασης η ελληνική νομοθεσία θα προσαρμοστεί και θα ενισχυθεί, καλύπτοντας όλες τις απαιτήσεις της σύμβασης».

Πού μπορούν να απευθύνονται τα θύματα

Οι εργαζόμενοι που υφίστανται τώρα βία ή σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία μπορούν να καταγγείλουν το περιστατικό στο ΣΕΠΕ (Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας) και να προσφύγουν στις αρμόδιες διοικητικές αρχές και τα δικαστήρια.

Οι γυναίκες, δε, θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης μπορούν να απευθυνθούν στην τηλεφωνική γραμμή SOS 15900 και να μιλήσουν με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς. Οι ειδικοί της γραμμής, τηρώντας το απόρρητο της συμβουλευτικής, προσπαθούν να βοηθήσουν τις γυναίκες να ξεπεράσουν τα τραύματά τους και να τις ενδυναμώσουν για να πάρουν τις καλύτερες αποφάσεις για το μέλλον τους.

Ισχυρό πλαίσιο προστασίας για να «σπάσουν τη σιωπή» τα θύματα

Στην αναγκαιότητα ύπαρξης ενός ολοκληρωμένου πλαισίου προστασίας και διαχείρισης έμφυλης βίας ώστε να μπορέσουν τα θύματά της να «σπάσουν τη σιωπή» αναφέρονται η πρόεδρος της Επιτροπής Ισότητας των Φύλων του ΑΠΘ, καθηγήτρια στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Δήμητρα Κογκίδου και η καθηγήτρια στο Τμήμα Οργάνωσης & Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, επικεφαλής της Ομάδας για την αντιμετώπιση της σεξουαλικής παρενόχλησης στον λόγο και τη συμπεριφορά της Επιτροπής Ισότητας των Φύλων του ΠΑΜΑΚ, Ροδούλα Η. Τσιότσου.

«Καταρχήν», ξεκαθαρίζει η κ. Κογκίδου, «η ευθύνη για τη βία δεν ανήκει ποτέ στο άτομο που την έχει βιώσει». Γενικά, όπως λέει, «όταν αποφασίζει ένα άτομο να το μοιραστεί μαζί μας, πρέπει να είμαστε εκεί, δίπλα του, να το πιστέψουμε, να μην αμφιβάλλουμε καταρχήν αλλά να δείξουμε εμπιστοσύνη, να μη στιγματίζουμε, να ξέρει ότι δεν θα είναι μόνο του σε αυτό. Οφείλουμε σεβασμό και υποστήριξη, ιδιαίτερα τώρα που με τα μέσα κοινωνικά δικτύωσης ο δημόσιος διασυρμός είναι πιο εύκολος από ποτέ. Προτρέπουμε να μιλήσουν, να σπάσουν τη σιωπή παράλληλα όμως το κράτος, η πολιτεία και η κοινωνία οφείλουν να τα στηρίζουν ουσιαστικά παρέχοντας υπηρεσίες και δομές κατάλληλες που να νιώθουν ασφάλεια όταν μιλήσουν. Αυτοί που θα πρέπει να φοβούνται να είναι οι θύτες».

Υπηρεσία διαχείρισης περιστατικών σεξουαλικής κακοποίησης

Για την ίδια, τα «πανεπιστήμια πρέπει να δώσουν έμπρακτα το μήνυμα της μηδενικής ανοχής» εγκαθιδρύοντας μια πολιτική για την πρόληψη και αντιμετώπιση της παρενόχλησης, στην οποία θα ενταχθούν τα προγράμματα ευαισθητοποίησης, η θέσπιση διαδικασιών αναφοράς και των κυρώσεων, καθώς και η υποστήριξη των θυμάτων.

«Σήμερα, θεωρούμε ότι η ίδρυση μιας υπηρεσίας διαχείρισης περιστατικών σεξουαλικής παρενόχλησης και άλλων έμφυλων διακρίσεων είναι πιο επιτακτική από ποτέ και μάλλον θα υλοποιηθεί στο ΑΠΘ. Για την εξέλιξη αυτή συμβάλλει το γεγονός ότι στα περισσότερα πανεπιστήμια ιδρύθηκαν πλέον Επιτροπές Ισότητας των Φύλων σύμφωνα με τον Νόμο 4589/2019, άρθρο 33 και στις αρμοδιότητές τους είναι η παροχή υπηρεσιών διαμεσολάβησης σε περιπτώσεις καταγγελιών για διακριτική μεταχείριση ή παρενοχλητική συμπεριφορά και συνδρομή προς τα θύματα διακρίσεων όταν καταγγέλλουν διακριτική μεταχείριση».

Σύμφωνα με την κ. Κογκίδου, η ενθάρρυνση της συνειδητοποίησης, «πώς δηλαδή θα αναγνωρίζουν και θα επεξεργάζονται όλες τις εκφάνσεις της έμφυλης βίας και να μάθουν πώς μπορούν να αντιδράσουν, έχει ιδιαίτερη σημασία για το νεανικό φοιτητικό πληθυσμό έτσι ώστε να αλλάξει αυτή η πρακτική της σιωπής».

«Είναι σημαντικό να υπάρχει ένα πλαίσιο στο οποίο να ορίζονται οι παραβιαστικές συμπεριφορές και να υπάρχει ρητή απαγόρευση και δέσμευση για την εξάλειψή τους, να υπάρχει επιβολή άμεσων πειθαρχικών κυρώσεων όσων κρίνονται ένοχοι για παρενόχληση, αναλυτική περιγραφή της διαδικασίας υποβολής καταγγελιών και καθορισμός των προσώπων που θα δέχονται τις καταγγελίες, ρητή δέσμευση να παραμένουν εμπιστευτικές όλες οι καταγγελίες και οι διαδικασίες για παρενόχληση, δέσμευση για τη διασφάλιση της προστασίας των μαρτύρων, διασφάλιση ότι αυτές/αυτοί που καταγγέλλουν δεν θα υποστούν αντίποινα, αν η καταγγελία εξακριβωθεί ότι είναι αληθινή, κ.ά. Οι πολιτικές αυτές θα πρέπει να καλύπτουν όλα τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας (φοιτήτριες /ές και προσωπικό όλων των κατηγοριών) και σε όλους τους χώρους δραστηριοτήτων».

Παράδειγμα για την πρόληψη της έμφυλης βίας θα μπορούσαν να γίνουν τα πανεπιστήμια

Για την πρόεδρο της Επιτροπής Ισότητας των Φύλων του ΑΠΘ, τα προγράμματα ευαισθητοποίησης για την καταπολέμηση της σεξουαλικής παρενόχλησης που γίνονταν έως τώρα δεν μπορούν να είναι πολύ αποτελεσματικά, αν δεν είναι ενταγμένα σε ένα ολοκληρωμένο και θεσμοθετημένο σχέδιο παρέμβασης για την καταπολέμηση του φαινομένου, ενταγμένο και υποστηριζόμενο από μια πολιτική ισότητας των φύλων.

«Η ένταξή τους σε ένα χώρο εκπαίδευσης -όπως εκτιμώ ότι θα γίνει άμεσα στο ΑΠΘ- "διαπαιδαγωγεί" φοιτήτριες/ες (αλλά και προσωπικό) στην πρόληψη, στην αναγνώριση των περιστατικών που ενδέχεται να συνιστούν παρενόχληση, καθώς και στην αναφορά και γενικότερα συμβάλλει ώστε η παρενόχληση να μη κανονικοποιείται ως μέρος της ακαδημαϊκής κουλτούρας. Θα μπορούσαν τα ΑΕΙ να πρωτοπορήσουν και να αποτελέσουν ένα παράδειγμα καλής πρακτικής και για άλλους φορείς και να έχει αυτό σημαντικό αντίκτυπο γενικά στη πρόληψη της έμφυλης βίας».

Πάντως, όπως επισημαίνει η επικεφαλής της Ομάδας για την αντιμετώπιση της σεξουαλικής παρενόχλησης στον λόγο και τη συμπεριφορά του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Ροδούλα Η. Τσιότσου, «μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε κάποιος φορέας για καταγγελίες περιστατικών σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης μέσα στα πανεπιστήμια και μόλις το 2019 ο νόμος 4589/2019 (άρθρο 33), έδωσε τη δυνατότητα στα Α.Ε.Ι να ιδρύσουν τις Επιτροπές Ισότητας των Φύλων (Ε.Ι.Φ) ως συμβουλευτικά όργανα».

«Συνεπώς, επειδή η ίδρυση των Ε.Ι.Φ είναι σχετικά πρόσφατη, δεν έχουν σχεδιαστεί ακόμα οι διαδικασίες/πρωτόκολλα τις οποίες θα πρέπει να ακολουθήσει κάποιο άτομο που δέχεται σεξουαλική παρενόχληση ή/και κακοποίηση διαδικτυακά από άτομα του Πανεπιστημίου ή διά ζώσης στον χώρο αυτού. Επίσης, δεν είναι σαφές στη νομοθεσία σχετικά με τον τρόπο διαχείρισης και τις περαιτέρω διαδικασίες που θα πρέπει να ακολουθήσουν οι Ε.Ι.Φ. για την προώθηση των σχετικών καταγγελιών ώστε να πάρουν τη δικαστική οδό. Θεωρώ ότι η ίδρυση Γραφείου Ισότητας των Φύλων στο Υπουργείο Παιδείας θα βοηθούσε στην προώθηση της ισότητας σε όλα τα επίπεδα του εκπαιδευτικού μας συστήματος καθώς η έμφυλη βία ξεκινά από την πρώιμη παιδική ηλικία».

Εντούτοις, σύμφωνα με την καθηγήτρια του ΠΑΜΑΚ, «σε κάθε περίπτωση, ιδιαίτερα με την ίδρυση των Ε.Ι.Φ., οι φοιτήτριες και οι φοιτητές θα πρέπει να αισθάνονται ότι βρίσκονται σε ένα ασφαλές περιβάλλον, όπου η έμφυλη βία δεν έχει θέση και συνεπώς να μη φοβούνται από εδώ και στο εξής να καταγγέλλουν περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης».

Θολές γραμμές και ασαφή όρια

Σε διαδικτυακή εκδήλωση που διοργάνωσε πριν από δύο μήνες η Επιτροπή Ισότητας των Φύλων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, η κ. Τσιότσιου τονίζει πως «φάνηκε από τις ερωτήσεις των φοιτητών/τριών, ότι υπάρχουν θολές γραμμές και τα όρια δεν είναι σαφή». «Για παράδειγμα, δεν ήταν ξεκάθαρο σε όλες/ους τι είναι η σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση καθώς και η "τοξική αρρενωπότητα" και πώς αυτές οι έννοιες διαφοροποιούνται από το φλερτ ή την ερωτική σχέση. Μετά την εκδήλωση, φοιτήτρια επικοινώνησε μαζί μου και με ενημέρωσε ότι είχε πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης εκτός πανεπιστημίου και ότι θα ήταν πρόθυμη να μιλήσει γι' αυτή την εμπειρία σε κάποια εκδήλωσή μας. Συνεπώς, χρειάζεται να υπάρξει σχετική ενημέρωση της πανεπιστημιακής κοινότητας με ημερίδες και εργαστήρια για θέματα έμφυλης βίας αλλά πιο πριν πρέπει να γίνει μια αποτύπωση της κατάστασης. Για τον λόγο αυτό, με την Ομάδα για την Αντιμετώπιση της Σεξουαλικής Παρενόχλησης στον Λόγο και τη Συμπεριφορά που έχουμε συστήσει στην Ε.Ι.Φ, θα προβούμε αρχικά στην εκπόνηση σχετικής έρευνας ανάμεσα στις/ους φοιτήτριες/τές, καθηγήτριες/ές, διοικητικό προσωπικό και εργαζόμενες/ους του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και στη συνέχεια θα σχεδιάσουμε σχετικές δράσεις».

Καταλήγοντας, η κ. Τσιότσιου ξεκαθαρίζει ότι «είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η έμφυλη βία συνιστά παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των ανθρώπων καθώς πλήττονται η ελευθερία, η ασφάλεια, η ψυχική και σωματική ακεραιότητα, και η αξιοπρέπεια τους».

«Ωστόσο, μόνο με τη συμμετοχή όλης της πανεπιστημιακής κοινότητας και την υποστήριξη των διοικητικών οργάνων των Πανεπιστημίων (π.χ. Σύγκλητος, Πρυτανικές Αρχές, και Κοσμητείες) μπορούμε να αντιμετωπίσουμε, και γιατί όχι να εξαλείψουμε, τη σεξουαλική παρενόχληση ή/και κακοποίηση στα Πανεπιστήμια μας ώστε να συμβάλουμε στη δημιουργία μιας πιο δίκαιης κοινωνίας».

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

(Φωτογραφία Rawpixel)

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News