Στο δεύτερο βιβλίο της η Μαρία Καμπάνταη μας ταξιδεύει στην τόσο γνώριμη, αλλά και συγκινησιακά φορτισμένη σχέση μας με τη Μαμά, τη Μάνα, τη Μητέρα.
Η ματιά της συγγραφέα διεισδύει τρυφερά στην ψυχή της ενήλικης κόρης καθώς ξεδιπλώνει μνήμες από την παιδική της ηλικία, σκέψεις και συναισθήματα για τη μάνα της, αλλά και τον τρόπο που η ίδια έχει γίνει μητέρα και προσεγγίζει τα παιδιά της.
Οι ιστορίες της είναι μέσα από τη ζωή: η υπερπροστατευτική μαμά που μένει στο σπίτι χωρίς να εργάζεται και μαγειρεύει κάθε μέρα έχοντας συνεχώς στο νού της το παιδί, η μετανάστρια που αναρωτιέται αν μπορεί να θεωρείται μάνα αφού τα παιδιά της δεν είναι μαζί της, αλλά και μητρικές φιγούρες απόμακρες που αφήνουν το παιδί αφρόντιστο συναισθηματικά.
“Μαμά, πεινάω!..” αυτή η τόσο γνώριμη επίκληση από τα μικρά μας χρόνια, αναδεικνύεται από τη συγγραφέα ως κομβικό σημείο της σχέσης μάνας -παιδιού διανθισμένο με συνάξεις γύρω από το οικογενειακό τραπέζι και συνταγές μαγειρικής. Και αυτή η διαμεσολάβηση της σχέσης μέσα από την επιθυμία για τροφή συνεχίζεται και στην ενήλικη ζωή, με νέους κώδικες επικοινωνίας και ανταλλαγής συναισθημάτων ανάμεσά τους, μέσα από τις μητρικές οδηγίες προς τη θυγατέρα για το πώς θα φτιάξει τα κουλουράκια και τα τυροπιτάκια που αγαπά.
Πίσω όμως από την επίκληση για τροφή, κρύβεται συχνά μια πιο βαθιά: “Μαμά, πεινάω για την αγκαλιά σου”..”αυτήν τη δεύτερη μήτρα”, μας λέει η Μαρία Καμπάνταη, “μέσα στην οποία μπορούμε να βιώσουμε την υπέρτατη γυμνότητα”. Όσοι δεν την έχουν γνωρίσει ψάχνουν να καλύψουν τη συναισθηματική τους πείνα με το φαγητό. “ Κι όσο τα κιλά μου ανεβαίνουν”, εξομολογείται η πρωταγωνίστρια της ιστορίας, “τόσο περισσεύει η ανάγκη μου ν’ αγαπηθώ”.
Αλλά και άλλες φράσεις βγαλμένες από μητρικά χείλη χαράζονται στην ψυχή μας: “Μαρία, συμμαζέψου! “ Η επιτακτική φωνή της μητέρας που προσπαθεί να βάλει σε τάξη την κόρη της, ακολουθεί τη θυγατέρα σε όλη της τη ζωή σαν αόρατη κλωστή, μία από τις πολλές που μας συνδέουν με τη μητέρα μας, κλωστές που άλλοτε προσπαθούμε να κόψουμε και άλλοτε να κρατήσουμε, χωρίς όμως να γνωρίζουμε πώς να το κάνουμε.
Η ματιά της Μαρίας Καμπάνταη αγκαλιάζει σαν μαλακό ζυμάρι όλα τα στραβά στη μητρική σχέση- την υπερπροστασία, το άγχος, την ανασφάλεια, την επίκριση, την παραμέληση. Αγκαλιάζει και τις αναρωτήσεις της ίδιας της μάνας όταν κουρνιάζει στον καναπέ της: “Δεν έχω καταφέρει και πολλά τελικά στη ζωή μου. Τι σχέσεις έχω με τα παιδιά μου; Έκανα μια οικογένεια όπως τη φανταζόμουν; Είμαι ευτυχισμένη;”
Οι ιστορίες του βιβλίου μας είναι καθημερινές αλλά και ιδιαίτερες, όπως αυτές με την κωφή μητέρα, το αυτιστικό παιδί, τον τυφλό φοιτητή. Αναρωτιέται και αναστοχάζεται όλα αυτά που παρατηρεί, όπως το περίφημο ‘ μητρικό φίλτρο’ που γιατί να μην υπάρχει και σε γυναίκες χωρίς παιδιά, σε άντρες και φυσικά στους πατέρες;
Με τη γραφή της η Μαρία Καμπάνταη από τη μια παρουσιάζει εικόνες γέννημα της ίδιας της ζωής, από την άλλη τις αποδομεί αναποδογυρίζοντας τα νοήματά τους για να δει τι κρύβεται από πίσω, να παίξει μαζί τους και να τις ταιριάξει σε μια νέα σύνθεση. Ο λόγος της πηγαίος, καθαρός, στοχαστικός, πηγαινοέρχεται με εξαιρετική πλαστικότητα και χιούμορ ανάμεσα στη λεπτομέρεια και τη μεγάλη εικόνα.
Η συγγραφέας δεν παύει να μας θυμίζει ότι ο δεσμός της μητέρας με το παιδί της μοιράζεται πολλά με τη μαγειρική: όχι μόνο τα υλικά και τη διαδικασία του μετασχηματισμού τους σε μια μοναδική σύνθεση, αλλά και τον πειραματισμό, την αγωνία, τη χαρά και την απογοήτευση που είναι μέρος αυτής της διαδικασίας.
Οι ιστορίες της Μαρίας Καμπάνταη είναι πηγή γόνιμου προβληματισμού και έμπνευσης για την ψυχή μας, απολαυστικές και χορταστικές για τις αισθήσεις μας, όπως η σπιτική πίτα και τα σοκολατένια κέικ που περιγράφει στο καινούργιο βιβλίο της.
