Πολλές φορές, όταν στον δημοσιογραφικό κόσμο γίνεται προσπάθεια να περιγραφεί ένα ρεπορτάζ που ξεπερνά τα όρια της ανοχής, τότε του αποδίδεται ο χαρακτηρισμός «κίτρινη δημοσιογραφία». Μάλιστα τα τελευταία χρόνια στο παιχνίδι αυτού του χαρακτηρισμού έχουν μπει και οι τηλεθεατές ή αναγνώστες. Αλλά, αλήθεια, γιατί αποκαλούμε ένα ρεπορτάζ «κίτρινο»;
Κι όμως υπάρχει απάντηση και μάλιστα βγαλμένη μέσα από την ίδια την ιστορία... Άλλωστε στη Μεγάλη Βρετανία οι ταμπλόιτ εφημερίδες έχουν δημιουργήσει μια ολόκληρη... σχολή «κίτρινου» Τύπου και μάλιστα με τεράστια αποδοχή από το αναγνωστικό κοινό.
Ο όρος πρωτοεμφανίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1890 χαρακτηρίζοντας δύο εφημερίδες που προσπαθούσαν να αυξήσουν η κάθε μία την κυκλοφορία της έναντι της άλλης. Τότε η εκδοτική πρακτική ήταν να προβάλλονται με εντυπωσιακό τρόπο ως πρωτεύοντα δημοσιογραφικά θέματα αυτά που εξάπτουν την περιέργεια, συνήθως χωρίς την τήρηση των βασικών δεοντολογικών δημοσιογραφικών αρχών.
Την περίοδο αυτή οι δύο εφημερίδες “New York Times” του Τζόζεφ Πούλιτζερ και “New York Journal” του Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ, αν και είχαν σοβαρά ρεπορτάζ, κατηγορήθηκαν ως σκανδαλοθηρικές.
Ο όρος πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον εκδότη της “New York Press”, αλλά φημολογείται ότι παρόμοιους όρους χρησιμοποιούσαν προφορικά πολλοί από τους σχετιζόμενους με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης εκείνης της εποχής.
O συγκεκριμένος εκδότης, ωστόσο, ποτέ δε διευκρίνισε αν δημιούργησε τον όρο από το κίτρινο χρώμα των εφημερίδων ή από την κωμική φιγούρα “The Yellow Kid” (του Ρίτσαρντ Άουτκολτ) που αρχικά χρησιμοποιούσε η “New York World” και μετά και η “New York Journal”.
Πάντως ο όρος «κίτρινη δημοσιογραφία» βρίσκεται για πρώτη φορά τυπωμένος στην εφημερίδα “New York Press” του Εrvin Wardman στις 31 Ιανουαρίου του 1897.
