Καλεσμένος στο «Πρωινό» του ΑΝΤ1 βρέθηκε το πρωί της Πέμπτης ο Γιώργος Καπουτζίδης. Ο γνωστός ηθοποιός και σεναριογράφος σε μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης μίλησε στον Γιώργο Λιάγκα και τη Φαίη Σκορδά για την προσωπική και καλλιτεχνική του πορεία, τη νέα του σειρά με τίτλο «Σέρρες», την απώλεια του Πάνου Νάτση, την απόφασή του να εγκατασταθεί μόνιμα στην Αίγινα αλλά και τον πρόσφατο τραυματισμό του.
«Είχα σκοπό με τις «Σέρρες» να βοηθήσω κάποιους γονείς» εκμυστηρεύτηκε ο διάσημος δημιουργός μεταξύ άλλων και πρόσθεσε: «Το γράψιμο είναι δουλειά. Η κωμωδία είναι δουλειά. Πρέπει να δουλέψεις. Δεν είναι ότι κάθομαι κάνω [...] Ήθελα να είναι μια διαθέσιμη σειρά σε πλατφόρμα για να τη δει ο καθένας όποτε νιώσει έτοιμος».
Αναφερόμενος στα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων δεν δίστασε να τονίσει: «Όταν το είπα στους γονείς μου είναι πολλά πολλά χρόνια πίσω. Ήταν λίγο ζόρικο. Το 1995. Μια άλλη κοινωνία. Με αγκάλιασαν, δε το συζητώ και η μαμά μου είχε πει θα ήθελα να είσαι όσο γίνεται πιο διακριτικός. Τώρα πια η ίδια γυναίκα μου λέει να συνεχίσεις αυτόν τον αγώνα που κάνεις, ίσως γι’ αυτό να σε έφερε ο Θεός στον κόσμο. Το βρίσκω πολύ μεγάλη εξέλιξη. Όντως νιώθω ότι από τη θέση που έχω θέλω να κάνω ότι μπορώ καλύτερα».
Συνέχισε μιλώντας για την ισότητα: «Πρέπει να φτάσουμε στην ισότητα. Άνοιξε το οικογενειακό δίκαιο ή το κληρονομικό δίκαιο και θα δεις ότι δεν υπάρχει πουθενά εκεί μέσα. Ο πολιτικός γάμος σίγουρα είναι και η δημιουργία οικογένειας είναι και καταλαβαίνω ότι αυτό δυσκολεύει τους Έλληνες. Αλλά πρέπει να κάνουμε και πολλά βήματα μέσα μας σαν κοινωνία στη συμπεριφορά μας.
Για παράδειγμα, όταν βγαίνει κάποιος και λέει ότι εμένα με ενοχλεί όταν βλέπω δύο άντρες να φιλιούνται και τι θα πω στα παιδιά μου και με προσβάλλει αυτό το θέαμα ή την αισθητική ή... Θα σας άρεσε να έρθω εδώ και να σας πω η εικόνα σας με αηδιάζει; Εγώ, λοιπόν και όλοι οι γκέι άνθρωποι το ακούμε κάθε μέρα. Όλο και κάποιος θα βγει».
«Δεν θέλω να κάνω και κάτι φοβερό. Να του πιάσω το χέρι στον δρόμο θέλω. Δεν μπορεί να θες να πιάσεις το χέρι στον σύντροφό σου και να κινδυνεύεις να φας ξύλο ή να σε βρίσουν” τόνισε ο Γιώργος Καπουτζίδης.
Συνέχισε: «Για να αλλάξει αυτή η νοοτροπία πρέπει η πολιτεία να πει παιδιά ως εδώ ήταν. Όλες οι προηγμένες χώρες ζητούν συγγνώμη για τον τρόπο που αντιμετώπιζαν τους ομοφυλόφιλους πολίτες [...] Αλλάζουν τα πράγματα. Δεν είμαστε εχθροί. Οι γκέι δεν ζητούν να πάρουν τα δικά σας δικαιώματα. Θέλουν απλά κι αυτοί να έχουν το δικαίωμα να παντρευτούν αν θέλουν».
Το έργο «Σέρρες»
Τι είναι όμως αυτή η νέα σειρά στις Σέρρες; Είναι κωμωδία; Είναι δράμα; Είναι λίγο κι απ’ τα δύο, ένα υβρίδιο που είθισται να βαφτίζεται με τον διόλου εύηχο τίτλο «δραμεντί»; Είναι όλα τα παραπάνω και ταυτόχρονα τίποτε από όλα αυτά.
Οι «Σέρρες» προσιδιάζουν περισσότερο σε ένα γενναίο κομμάτι αληθινής ζωής, εκεί όπου ακόμα και το πιο δυσάρεστο ή σκοτεινό γεγονός μπορεί να προκαλέσει αυθόρμητο γέλιο, αλλά και το πιο χαρούμενο και ευτυχές περιστατικό να αποδυναμωθεί από μια στιγμή γνήσιας αμηχανίας. Είναι μια σπονδή στον προσωπικό αγώνα για την κατάκτηση της ευτυχίας, όπως καθένας την αντιλαμβάνεται.
Εξάλλου, στη δεύτερη κιόλας σκηνή του πρώτου επεισοδίου αυτή ακριβώς μνημονεύεται, η ευτυχία, ο δρόμος για την οποία, ως γνωστόν, δεν έχει χάρτη και μπούσουλα, ούτε ιχνηλατείτε απ’ όλους με τον ίδιο τρόπο. Η Ευτυχία (Λένα Ουζουνίδου) είναι η μητέρα της οικογένειας που δεν βρίσκεται πια στη ζωή.
Παρακολουθούμε τον κεντρικό ήρωα της αφήγησης, τον Οδυσσέα, τον οποίο υποδύεται ο αδικοχαμένος Πάνος Νάτσης, να κατευθύνεται από την Αθήνα στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τις Σέρρες, για να παραστεί στο σαρανταήμερο μνημόσυνο της μητέρας του. Στην πραγματικότητα βέβαια ο Οδυσσέας, χωρίς να το γνωρίζει ακόμα, έχει ξεκινήσει να βαδίζει στη νοητή διαδρομή προς τα μύχια του εαυτού και των σχέσεων που τον διαμόρφωσαν και τον καθόρισαν.
Φτάνει με καθυστέρηση στην εκκλησία, όπου τον περιμένουν ο βυθισμένος στη θλίψη πατέρας του (Γιώργος Γάλλος), η social media influencer αδελφή του (Λένα Δροσάκη), η οποία βλέπει τα πάντα ως κάδρα του Instagram και τα αντιμετωπίζει με την ίδια ελαφρότητα, και ο τρίτος αδελφός της οικογένειας (Κωνσταντίνος Μουταφτσής) με τη φαινομενικά αψεγάδιαστη πυρηνική οικογένειά του.
Ο Οδυσσέας, ανοιχτά ομοφυλόφιλος απέναντι στην οικογένεια και τον κοινωνικό περίγυρο της γενέτειράς του, είναι τόσο αποδεκτός όσο περιγράφουν η υποκρισία και η ελαφρά τη καρδία προσέγγιση της φράσης «και τι με νοιάζει εμένα τι κάνει καθένας στο κρεβάτι του;».
Αν και ο Οδυσσέας έχει ταξιδέψει στις Σέρρες μόλις για λίγες ώρες, τελικά ένα ατύχημα του πατέρα του που τον καθηλώνει στο κρεβάτι του νοσοκομείου τον αναγκάζει να παρατείνει την παραμονή του και να αντιμετωπίσει έναν άνθρωπο με τον οποίο ανάλωσαν τον χρόνο τους, δηλαδή την κοινή ζωή τους, τηρώντας μια άρρητη συμφωνία, πως δηλαδή ανάμεσά τους δεν μπορούσε να υπάρξει τίποτε άλλο πέρα από μια εγκαθιδρυμένη, πυκνή και αξεπέραστη αμηχανία. Ούτε ο πατέρας μισεί και απαξιώνει τον γιο, ούτε ο γιος τον πατέρα.
Απλώς δεν έμαθαν ποτέ πώς να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον. Το σπασμένο χέρι του πατέρα λειτουργεί για τον γιο όπως η μαντλέν για τον Προυστ στο «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο». Ο Οδυσσέας θα βρεθεί αντιμέτωπος με τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες του εαυτού του και των άλλων, με ρότα σταθερή και απαρέγκλιτη προς την Ιθάκη του. Τη συμφιλίωση με το μέσα, αλλά και με το γύρω του.
