«La maison du pain»: Στη ρωγμή του χρόνου της καραντίνας, το ταξίδι της δημιουργίας δύο φίλων

Life
«La maison du pain»: Στη ρωγμή του χρόνου της καραντίνας, το ταξίδι της δημιουργίας δύο φίλων

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

O Θέμος Ρήγας και ο Κώστας Φαρσάρης μου διηγούνται τη δική τους ωραία ιστορία

Γράφει η Ανδριανή Αγγελιδάκη

Ανηφορίζω την λεωφόρο Δημοκρατίας για να βρω το νέο μαγαζί του παλιού μου συνεργάτη, του Θέμου Ρήγα. Έχω ακούσει πολλά από κοινούς φίλους για αυτό το διαφορετικό κατάστημα που δημιουργήθηκε με αφορμή τον εγκλεισμό της περυσινής καραντίνας. Είναι η πιο ζεστή μέρα του Σεπτέμβρη και εγώ πηγαίνω πάνω - κάτω στη δεξιά πλευρά της λεωφόρου για να το βρω.

Μια επιγραφή από νέον που αναπαριστά ένα ψωμί  με καλωσορίζει στο «La maison du pain». Λευκές καρέκλες με ωραία τραπέζια και ψηλά πασά μαγνητίζουν το βλέμμα μου. Ένας τοίχος βαμμένος με κυρίαρχο μινωικό χρώμα στον εξωτερικό χώρο σε προϊδεάζει ότι θα δεις κάτι διαφορετικό. Λιτή σήμανση χωρίς πολλές επιγραφές και μια ευγενική κοπέλα με τραγιάσκα μου δείχνει την είσοδο του καταστήματος. Είναι το «Σπίτι του ψωμιού», μου εξηγεί ένα από τα παιδιά που σερβίρει τους πελάτες που αράζουν στη σκιά της πέργκολας, της νέας μπουλανζερί.

Μπαίνω στο κατάστημα και αρχίζω να χαζεύω προσπαθώντας να εντοπίσω τον Θέμο.

Ένας εντυπωσιακός πράσινος καναπές Chesterfield στα δεξιά μου, ένα πάσο με σκόρπια βιβλία. Την ίδια στιγμή που ακούω την Nina Simone να τραγουδάει «Oh, sinnerman, where you gonna run to;» σκέφτομαι ότι εδώ μάλλον θα “υποπέσω σε διατροφικό αμάρτημα” με όλα αυτά που βλέπω μπροστά μου. Κις λορέν, λαχταριστά κρουασάν, φλαν παριζιέν , τάρτες, τσουρέκια, ψωμιά με σοκολάτες και σταφίδα, προζυμένιο χωριάτικο ψωμί με ξύσμα λεμονιού.

Κάπου εκεί πίσω στο εμφανές εργαστήριο δυο νέα παιδιά φτιάχνουν «κάτι» με τις υποδείξεις του φίλου μου. Μιλούν χαμηλόφωνα και φαίνονται και οι τρεις συγκεντρωμένοι και προσηλωμένοι στην δημιουργία τους.

Φωνάζω διακριτικά στον Θέμο και έρχεται με γρηγορά βήματα μπροστά στο ταμείο για να με υποδεχτεί. «Βρε Θέμο τι κάνετε εκεί πέρα; Ιεροτελεστία; «Όχι Ανδριανή», μου απαντά χαμογελώντας ο Θέμος… «Η δημιουργία χειροποίητων προϊόντων δεν αφήνει περιθώρια λαθών και αστοχιών που σημαίνει ότι για να παρασκευαστεί σωστά το κέικ ελαιόλαδου με καρότο και αλεύρι ολικής άλεσης, χρειάζεται προσεκτική εκτέλεση συνταγής από τους ανθρώπους μας ώστε η γεύση να είναι ξεχωριστή και μοναδική. Πάμε πάνω να σε ξεναγήσω στο χώρο μας και να σου γνωρίσω το συνέταιρο μου» μου λέει ενώ η ματιά μου στέκεται τις κολώνες του μαγαζιού που θυμίζουν κάτι από ζυμάρι - το μαγαζί αυτό μου αναφέρει ο Θέμος είναι δημιούργημα του Νίκου Μουρέλου και έχει το δικό του, μοναδικό αποτύπωμα.

Ανεβαίνω την σκάλα χαζεύοντας το εργαστήριο μέσα από μια ξύλινη κατασκευή που με οδηγεί παρέα με την Edith Piaf στο αυτί μου να σιγοτραγουδά το «La vie en rose». Ζωή σαν τριαντάφυλλο, σκόρπια βιβλία στο πάσο και στα τραπέζια… ω ναι αυτό το μαγαζί έχει μια ξεχωριστή αύρα. Έχω τόσες απορίες και για το ύφος και για το χαρακτήρα του μαγαζιού που πρέπει να τις λύσω άμεσα. Αλώστε σε κάθε μου ερώτηση ο Θέμος δίνει πάντα λακωνικές απαντήσεις με το γνωστό αφοπλιστικό του χαμόγελο.

Στον όροφο - πατάρι, ανακαλύπτω ένα διαφορετικό χώρο με ένα μεγάλο μοναστηριακό τραπέζι που δεσπόζει κυρίαρχο, καρέκλες γύρω από το χώρο που έχει ντυθεί από κορμό ξύλου και δυο μπρεζιέρες με έντονα χρώματα για στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας. Εδώ γνωρίζω και το συνέταιρο του Θέμου, τον Κώστα που φαίνεται να είναι ένας άνθρωπος διαφορετικός από το φίλο μου. Καθόμαστε στο μοναστηριακό για να γνωριστούμε και να συζητήσουμε για το νέο τους εγχείρημα.

 Τους ρωτώ πως ξεκίνησε η ιδέα αυτής της διαφορετικής επιχείρησης;

Θέμος Ρήγας: Με το ξεκίνημα της πρώτης καραντίνας ξεκινήσαμε να κάνουμε μια σειρά από αθλητικές δραστηριότητες για να ξεχαστούμε απ’ το αρνητικό κλίμα του εγκλεισμού. Απ’το ποτάμι του Αλμυρού μέχρι το Παγκρήτιο στάδιο , απ’ την Ρογδιά μέχρι τον Κρουσώνα και τις Βούτες εγώ και ο Κώστας κάναμε ποδήλατο ,τρέχαμε , κολυμπούσαμε και ταυτόχρονα μιλούσαμε για διατροφή, μουσική και ποίηση. Όταν φούσκωσε το «προζύμι» των σκέψεων μας ξεκινήσαμε το ψήσιμο της ιδέας με αργά και σταθερά βήματα. Το αποτέλεσμα του γόνιμου διαλόγου μας ήταν η δημιουργία μιας boulangerie.

Κώστας Φαρσάρης: Στη δεύτερη καραντίνα το είχαμε πάρει απόφαση, στην τρίτη ξεκινήσαμε την υλοποίηση με περίσσιο ενθουσιασμό. Είναι βέβαιο ότι χωρίς τον covid που μας ζόρισε τόσο δεν θα υπήρχε το la maison du pain. Θυμάμαι τα ξημερώματα που τρέχαμε για να ξεφύγουμε από τη πραγματικότητα ερχόταν στο μυαλό μου οι στίχοι από το Αερικό «Κι όσες και αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει». Μέσα από τις δύσκολες στιγμές ο άνθρωπος μπορεί να λειτουργήσει υπερβατικά, να δημιουργήσει και να αναγεννηθεί από τις στάχτες του όπως ο Φοίνικας , το μυθικό πουλί. Να πει… ας το καλό! έπεσα και ζορίστηκα αλλά θα ξανασηκωθώ . Και θα δημιουργήσω, θα ζήσω ξανά.

Ποια είναι η φιλοσοφία αυτό του νέου Φούρνου;

Θέμος Ρ.: Χειροποίητα προϊόντα ζύμης, ψωμιά 48ωρης ωρίμανσης με προζύμι, ξεχωριστά ροφήματα και τρόφιμα αθλητών.

Κώστας Φ.: Να συμπληρώσω τον Θέμο και να πω ότι θέλουμε να έχουμε ένα διαφορετικό κλίμα στο κατάστημα μας. Γι’ αυτό έχουμε πολλά βιβλία στο πατάρι που ονομάσαμε «φωλιά των μοναχικών». Θαρρώ πως η μοναχικότητα είναι μια εποικοδομητική κατάσταση συναναστροφής με τον εαυτό μας που μας δίνει τη δυνατότητα να στοχαστούμε και να αφουγκραστούμε τον εσωτερικό μας κόσμο. Φίλοι και γνωστοί μας χαρίζουν από ένα βιβλίο που συμβολίζει κάτι από τη ζωή τους, μας το αφιερώνουν και εμείς το τοποθετούμε στη «φωλιά». Με αυτό το τρόπο κατοικεί ένα κομμάτι της ψυχής τους στο χώρο . Η ανταπόκριση του κόσμου στο κάλεσμα μας είναι συγκινητική.

Για ποιο προϊόν σας καμαρώνετε;

Θέμος Ρ.: Δύσκολη ερώτηση είναι σαν να ρωτούν ένα γονιό ποιο παιδί του αγαπάει περισσότερο. Αγαπάμε όλα μας τα προϊόντα γιατί είναι αποτέλεσμα του πολύμηνου διαλόγου μας την περίοδο του εγκλεισμού. Μπορώ όμως να πω ότι επειδή δεν έχουν παρουσιαστεί ξανά στο κοινό του Ηρακλείου, η φλαν παριζιέν, η κις λορέν , το προζυμένιο ψωμί ολικής άλεσης και το ψωμί με σταφίδα και μαύρη σοκολάτα και το κρουασάν βουτύρου 3μερης ωρίμανσης.

Κώστας Φ.: Τα ροφήματα ευεξίας με θυμαρίσιο μέλι χωρίς ζάχαρη, που είναι πρωτότυπες συνταγές του Θέμου και σίγουρα το κέικ καρότου ολικής άλεσης μαζί με τις χειροποίητες μπάρες με μέλι ιδανικές για αθλητές και ασκούμενους.

Υπάρχει συνταγή για την επιτυχία;

Θέμος Ρ.: Δεν ξέρω αν υπάρχει συνταγή για την επιτυχία γιατί καταρχήν δεν θεωρώ ότι έχουμε πέτυχει κάτι. Θα πως όμως ότι υπάρχει σίγουρη συνταγή για την αποτυχία και αυτή περιγράφεται με μια λέξη: εφησυχασμός.

Κώστας Φ.: συμφωνώ με τον Θέμο, απλά θα προσθέσω ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος κριτής των επιχειρήσεων. Θέλουμε να κάνουμε αργά και σταθερά βήματα ώστε να καταξιωθούμε σταδιακά στη συνείδηση του κόσμου.

Μοιάζετε, πολύ διαφορετικοί σαν χαρακτήρες. Πως ταιριάξατε επιχειρηματικά ?

Κώστας Φ.: είμαστε όντως πολύ διαφορετικοί άνθρωποι και χαρακτήρες. Γνωρίζουμε όμως καλά ο ένας τον άλλον και σεβόμαστε τη διαφορετικότητα μας. Έχουμε όμως κάτι κοινό: Προσπαθούμε πάντα να βελτιωνόμαστε ως χαρακτήρες , ως άνθρωποι και σίγουρα ως αθλητές ασχέτως ότι δεν καταφέρνουμε πάντα το επιθυμητό αποτέλεσμα ( πολλά γέλια). Όμως δεν τα παρατάμε ποτέ, μα ποτέ!

Ποια είναι η λέξη κλειδί για τη συνεργασία σας;

Θέμος Ρ.: Εμπιστοσύνη. Χωρίς εμπιστοσύνη, οι συνεργασίες δεν ευδοκιμούν σε βάθος χρόνου. Σε πολλά πράγματα ζητούσα από τον Κώστα να μου έχει εμπιστοσύνη και εγώ έπρεπε σε αλλά να κάνω το αντίστοιχο. Ήταν αναγκαίο να συνθέσουμε τις ιδέες μας και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας ώστε να παρουσιάσουμε ένα διαφορετικό κατάστημα αντάξιο των προσδοκιών του κόσμου.  

Κάπου εδώ κυριολεκτικά πετάγεται ο Κώστας από την καρέκλα του και λέει στο Θέμο «Σήκω! έχουμε ήδη αργήσει. Μας συγχωρείς Ανδριανή πρέπει να φύγουμε. Βλέπεις με το κατάστημα δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε προπονήσεις όπως παλιά και το μεσημεράκι πεταγόμαστε μέχρι τον λιμενοβραχίονα για να ξεσκάσουμε τρέχοντας και τα συζητήσουμε θέματα του μαγαζιού. Θα τα ξαναπούμε σύντομα, απόλαυσε την τάρτα Moulin Rouge θα σε ταξιδέψει γευστικά στη Μονμάρτη»…

Κάπως έτσι τελειώνει η ιδιαίτερη περιήγηση μου στο κατάστημα του Θέμου και του Κώστα, επιτρέψτε μου να τους αποκαλώ με τα μικρά τους ονόματα… Ξέρετε τι μου αρέσει περισσότερο σε αυτούς τους δύο ανθρώπους; Το πάθος τους και η αρκετή δόση τρέλας που κουβαλούν σε ότι κάνουν και επιχειρούν.

Φεύγοντας ακούω το κλασσικό κομμάτι από την ταινία «Αμελί», με τον ήχο των πλήκτρων του πιάνου να με ταξιδεύει στην υπεροχή ρομαντική ταινία των γεύσεων και των αγνών συναισθημάτων εκεινού του κοριτσιού. Το ίδιο κορίτσι που με υποδέχτηκε , με φωνάζει ξανά. «Έχουν αφήσει κάτι για εσάς» μου λέει, ήταν μια κρεμ μπρουλέ από τα παιδιά για να θυμηθώ τα μικρά πράγματα που έκαναν την διαφορά της Οντρέ Τοτού στην Αμελί, όταν πετούσε πέτρες στο ποτάμι του Σεν Μαρτέν, όταν έβαζε το χέρι στο τσουβάλι του παντοπωλείου για να ακούσει τον ήχο από τα σπόρια, όταν έσπαγε με το κουτάλι την καραμέλα στην κρεμ μπρουλέ… ήταν αυτά που η Αμελί αποκαλούσε «μικρές απολαύσεις της ζωής».

Και ίσως, μπορούμε να τις βρούμε ξανά όπως σε εκείνη τηN ταινία, στο «La maison du pain».

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News