Ένα από τα πιο πρωτότυπα μουσεία του κόσμου, προορισμένο για τους λάτρεις των καταδύσεων που μπορούν να το επισκεφτούν στον βυθό της νότιας ακτής της νήσου Λανθαρότε στα Κανάρια Νησιά, αλλά και για τα ψάρια που θα δημιουργήσουν εκεί τα οικοσυστήματά τους, έχοντας τον ρόλο και του τεχνητού υφάλου, άνοιξε τις... πύλες του μετά από τρία ολόκληρα χρόνια εργασιών.
Δημιουργός των 300 περίπου ανθρώπινων μορφών, οι οποίες «πρωταγωνιστούν» σε 12 καλλιτεχνικές εγκαταστάσεις, είναι ο Βρετανός γλύπτης Τζέισον Ντέκερς Τέιλορ, ο οποίος με την ομάδα του κατάφερε να στήσει και να παρουσιάσει το πρώτο υποβρύχιο μουσείο της Ευρώπης. Πρόκειται για το τρίτο υποβρύχιο μουσείο που δημιουργεί ο καλλιτέχνης, μετά από εκείνο στη Γρενάδα, στις Δυτικές Ινδίες, το οποίο σημειωτέον συμπεριλήφθηκε από το “National Geographic” στα 25 Θαύματα του Κόσμου, και εκείνο στο Κανκούν στο Μεξικό.
Το υποθαλάσσιο πάρκο γλυπτικής ανοικτά της Bahía de Las Coloradas των Καναρίων, εκτός από τη μοναδικότητά του, ότι φιλοξενεί έργα τέχνης στον βυθό του τέταρτου μεγαλύτερου νησιού του συμπλέγματος, είναι και απόλυτα φιλικό προς το περιβάλλον. Οι συνθέσεις έχουν κατασκευαστεί από θαλάσσιο τσιμέντο, το οποίο έχει αντοχή στον χρόνο και στο νερό και μπορεί να αντέξει ακόμη και 300 χρόνια, υλικό το οποίο δε βλάπτει τη χλωρίδα και την πανίδα του βυθού.
Άλλωστε, από τους βασικούς στόχους του καλλιτέχνη είναι οι εγκαταστάσεις να προσελκύσουν ψάρια και θαλάσσιους οργανισμούς, που θα στήσουν εκεί τον μικρόκοσμό τους.
Τα γλυπτά έχουν στηθεί σε μια έκταση 400 τετραγωνικών μέτρων, σε βάθος 12-14 μέτρων, γεγονός που επιτρέπει καταδύσεις ακόμα και από ερασιτέχνες, ενώ τα έργα είναι ορατά ακόμα και από κολυμβητές που βουτούν με μάσκα και κλασικό αναπνευστήρα. Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι ο Τζέισον Ντέκερς Τέιλορ χρησιμοποίησε ως μοντέλα για τις μορφές του κατοίκους του Λανθαρότε, ενώ ως πηγή έμπνευσης λειτούργησε και το προσφυγικό δράμα. Μια από τις συνθέσεις αναπαριστά μια σωσίβια λέμβο με 13 ανθρώπινες φιγούρες, από τις εκατοντάδες που μετέφεραν πρόσφυγες στη μαρτυρική Λαμπεντούζα της Σικελίας, ένα νησί – «σύμβολο» της τραγωδίας στα νερά της Μεσογείου.
Όπως δήλωσε ο ίδιος ο Βρετανός καλλιτέχνης, η δουλειά του αποτελεί φόρο τιμής σε όλους εκείνους που «οι ελπίδες και τα όνειρά τους βρίσκονται στον πυθμένα της θάλασσας».
Μια από τις πιο εντυπωσιακές συνθέσεις είναι «Η διάβαση του Ρουβικώνα», μια πύλη σε έναν φράχτη μήκους 30 μέτρων, προς την οποία κινούνται για να τη διασχίσουν 35 μορφές. Σύμφωνα με τον καλλιτέχνη, αποτελεί ένα μνημείο του παραλογισμού ενός δυσλειτουργικού φράγματος στη μέση ενός τεράστιου υγρού τρισδιάστατου χώρου, ο οποίος μπορεί να παρακαμφθεί προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Ανάμεσα στους στόχους μιας αντίστοιχης σύνθεσης με μορφές που κοιτούν έξω από τον φράχτη είναι να σταλεί το μήνυμα για τον κίνδυνο της κλιματικής αλλαγής, απέναντι στον οποίο πρέπει να αναλάβουμε δράση πριν να είναι πολύ αργά.
Συγκλονιστική είναι και η «Αιώνια πυρά», που παραπέμπει στον αιώνιο κύκλο της ζωής και του θανάτου, καθώς η ταφική πυρά θα γίνει τόπος ζωής σε ένα οικοσύστημα που θα στήσει σε αυτόν που προορίζεται να γίνει τεχνητός ύφαλος η ίδια η θαλάσσια ζωή.
