Κάθε χρόνο στις 8 του Μάρτη εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, όπως έχει καθιερωθεί με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ με σκοπό την προώθηση των δικαιωμάτων και την ανάδειξη των ζητημάτων, που απασχολούν και περιθωριοποιούν τη γυναίκα. Βιώνει άραγε ακόμη και σήμερα η νέα γυναίκα καταπίεση και απόρριψη της αληθινής φύσης της και των δυνατοτήτων της; Ή έχουν αλλάξει τα πράγματα;
Το ανδροκρατούμενο κοινωνικό κατεστημένο και οι σχέσεις εξουσίας που είχαν θέσει για αιώνες ολόκληρους τη γυναίκα στο περιθώριο, έπειτα από τόσα χρόνια έχει ξεφτίσει. Η σύγχρονη γυναίκα έχει κατακτήσει πολλά από τα “κάστρα” του λεγόμενου ισχυρού φύλου.
Αυτό το βλέπουμε πολύ έντονα τα τελευταία χρόνια στην κατά κύριο λόγο αγροτική κοινωνία της Ιεράπετρας, από όπου επιλέξαμε μια 43χρονη σύγχρονη μάνα και αγρότισσα, που δείχνει στην καθημερινότητά της αυτό που η ίδια λέει… «Μια γυναίκα σήμερα, αν το θέλει μπορεί να γίνει και να κάνει τα πάντα».
Πρόκειται για τη 43χρονη μητέρα ενός 19χρονου αγοριού, Μαρία Μπαχλιτζανάκη-Ριζοπούλου, που καλλιεργεί μόνη της τα 7 από τα 15 στρέμματα θερμοκηπίων πιπεριάς, στη θέση Περιστεράς Ιεράπετρας, ενώ τα υπόλοιπα θερμοκήπια με άλλα διαφορετικά προϊόντα καλλιεργεί ο σύζυγός της Κώστας Ριζόπουλος σε άλλη περιοχή.
«Στη σύγχρονη Ελλάδα, μια γυναίκα αντί να δέχεται μοιρολατρικά καταστάσεις που δεν την τιμούν, αν πραγματικά το θέλει, μπορεί να γίνει ισότιμη με τον άντρα και μπορεί να είναι τα πάντα μέσα στον κοινωνικό της περίγυρο. Μια γυναίκα μπορεί να δώσει ζωή από τη ζωή της. Έχει πάντα χρόνο για να προλαβαίνει τα πάντα και είναι το στήριγμα της οικογένειάς της. Είναι πρωταγωνίστρια και στις επιτυχίες και στις αποτυχίες. Η σύγχρονη γυναίκα είναι η νοικοκυρά, η εργαζόμενη, η ακούραστη φίλη, η μαμά και η σύντροφος για όλους. Είναι ικανή και ισάξια με τον άνδρα. Μπορεί να αναλάβει πολλά πράγματα μαζί και να παίξει πάρα πολλούς ρόλους, χωρίς να νιώσει ότι μειονεκτεί από τον σύντροφό της. Φυσικά για να τα πετύχει όλα αυτά, θα πρέπει να έχει τη βοήθεια και τη στήριξη του άνδρα της, που έχει χρέος να στέκει πάντα δίπλα της», είπε η Μαρία Μπαχλιτζανάκη-Ριζοπούλου, μιλώντας στο neakriti.gr.
Η Μαρία γεννήθηκε στην Ιεράπετρα από την Κατερίνα και τον αείμνηστο Γιώργο Μπαχλιτζανάκη που έφυγε νωρίς. Τελείωσε Σχολή Κομμωτικής στο Ηράκλειο, παντρεύτηκε τον Κώστα Ριζόπουλο και έκανε μαζί του ένα υπέροχο παιδί που είναι σήμερα 19 ετών και σπουδάζει στο Τμήμα Επιστήμης των Υπολογιστών στο Ηράκλειο. Προτίμησε αντί την κομμωτική να εργαστεί στις θερμοκηπιακές επιχειρήσεις της οικογένειάς της, ενώ στον ελεύθερό της χρόνο ασχολείται ως εθελόντρια στην ομάδα Πολιτικής Προστασίας ΕΔΙΚ “Εθελοντές Διασώστες”. Η ίδια παραδίδει σεμινάρια πρώτων βοηθειών, ενώ είναι από τις λίγες εθελόντριες που έχει εκπαιδευτεί μέχρι και στις διασώσεις στη θάλασσα.
«Είχα την τύχη να ακολουθώ από μικρή τον πατέρα μου παντού και έμαθα δίπλα του πάρα πολλά που θεωρούνται κυρίως ανδρικά χόμπι. Έμαθα μαζί του να κυνηγώ στο βουνό, να μαζεύω χόρτα, σαλιγκάρια ή μανιτάρια. Έμαθα να ψαρεύω μπαίνοντας από μικρή στην ψαρόβαρκά του. Ένιωθα ότι μπορούσα κι εγώ να κάνω όλα όσα έκαναν οι άνδρες και είχα την τύχη να μου δοθούν οι ευκαιρίες να δοκιμάσω τα πάντα, ακόμα και τα πιο ριψοκίνδυνα. Δεν ένιωσα ποτέ ότι οι άνδρες με έβλεπαν αδύναμη και ότι ήμουν σε μειονεκτική θέση απέναντί τους. Αισθάνομαι ότι γεννήθηκα και μεγάλωσα σαν μία χειραφετημένη γυναίκα, που εισπράττει από τότε μέχρι και σήμερα απεριόριστο σεβασμό από τους άνδρες.
Και αλήθεια πώς αλλιώς θα μπορούσαν να με βλέπουν όσοι με γνωρίζουν, όταν ξέρουν ότι το σπίτι μας, που αποτελεί σήμερα την κύρια κατοικία της οικογένειάς μας, το χτίσαμε μόνοι μας, μαζί με τον σύζυγό μου, κι εγώ ήμουν πάντα δίπλα του κουβαλώντας τα τούβλα για να τα χτίζει εκείνος, αλλά και λάσπη με το καρότσι της οικοδομής; Ο σεβασμός και η εκτίμηση είναι αμοιβαίος και αυτό είναι το κύριο συστατικό για να μη νιώθει σήμερα μειονεκτικά μια γυναίκα μέσα σε μια σχέση ή μέσα σε μια οικογένεια», καταλήγει η Μαρία Μπαχλιτζανάκη-Ριζοπούλου.
Διαχρονική αξία η ισότητα των δύο φύλων
Εκατόν εξήντα έξι χρόνια μάς χωρίζουν από τον αγώνα των πρώτων γυναικών, που έλαβε χώρα στη Νέα Υόρκη στις 8 Μαρτίου 1857 από τις εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας, οι οποίες επαναστάτησαν ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Με κόπο, αίμα και ιδρώτα στις δεκαετίες του ‘60 και ‘70 οι πρώτες φεμινίστριες βροντοφώναξαν για τα δικαιώματά τους, για την ίση μεταχείρισή τους σε σχέση με τους εκπροσώπους του άλλου φύλου, σε σχέση με την εργασία τους και τη συμμετοχή τους στον δημόσιο λόγο και σε σχέση με το αυτονόητο δικαίωμά τους για αυτοδιάθεση του σώματός τους.
Η ισότητα των δυο φύλων συνιστά βασική αξία κάθε χώρας και θεμελιώδες δικαίωμα των πολιτών όλων των χωρών. Η σημερινή γυναίκα, που ως εργαζόμενη έχει πολλαπλούς ρόλους και έχει τον κύριο ρόλο στην ανατροφή των παιδιών, στον εργασιακό τομέα δεν πρέπει να υποτιμάται ως προς τις δυνατότητές της.
Μια υγιής κοινωνία για να αναπτυχθεί χρειάζεται πολυμορφία και χειραφέτηση, επειδή ο φεμινισμός δεν αφορά μόνο στη γυναικεία χειραφέτηση, αλλά την απελευθέρωση όλων από τον πειρασμό του εξουσιαστικού αυταρχισμού, ώστε και τα δύο φύλα να έχουν ισότιμες ευκαιρίες και ίση πρόσβαση παντού και κάθε άνθρωπος, άνδρας ή γυναίκα, να περιβάλλεται από τον σεβασμό των συνανθρώπων του, είτε είναι του ίδιου είτε του αντίθετου φύλου.
