Σε περίοδο προετοιμασίας, ανασύνταξης και συντήρησης βρίσκονται αυτή την περίοδο οι εναπομείναντες ψαράδες της Ιεράπετρας, καθώς ετοιμάζονται μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου να ρίξουν ξανά στη θάλασσα τα αλιευτικά τους, υπολογίζοντας ότι θα έχουν ολοκληρώσει μέχρι τότε και τις επισκευές των μηχανών των σκαφών τους, όπου υπήρχε κάποιο τεχνικό πρόβλημα.
Κάποτε η Κάτω Μερά, η Αλυκή και η Σαρακίνα αποτελούσαν τις γειτονιές των ψαράδων της Ιεράπετρας που έσφυζαν από ζωή, καθώς εκατοντάδες οικογένειες, πριν αναπτυχθεί τόσο πολύ ο αγροτικός τομέας, ζούσαν από το ψάρεμα. Την εποχή εκείνη είχε πάρα πολλά αλιευτικά και πάρα πολλά ψάρια και δεν είχε καθόλου η θάλασσα λαγοκέφαλους και άλλους Λεσεψιανούς μετανάστες.
Είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια οι ψαράδες τις Ιεράπετρας έχουν νικηθεί κατά κράτος από τους λαγοκέφαλους, παρότι δίνουν έναν καθημερινό αγώνα 9 έως 10 μήνες το χρόνο για να καταφέρουν να αποσπάσουν από τα κοφτερά τους δόντια τα αλιεύματα τους και να τα διαθέσουν στην απαιτητική ψαραγορά.
«Για ένα δίμηνο τουλάχιστον από τις 15 Δεκεμβρίου μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου, βγάζουμε τα αλιευτικά μας στη στεριά, για να τα καθαρίσουμε , να τα βάψουμε να τα περάσουμε από κάτω ένα ειδικό υλικό ώστε να μην κολλά πάνω στο σκάφος η ¨μαλλίτσα¨ της θάλασσας, αλλά και να επισκευάσουμε και να συντηρήσουμε τις μηχανές μας, εφόσον χρειάζεται. Αυτό το δίμηνο η θάλασσα είναι συνήθως φουρτουνιασμένη, δεν έχει πολλά αλιεύματα , αλλά ούτε και μεγάλη ζήτηση ψαριών η αγορά, αφού τα περισσότερα καταστήματα εστίασης είναι κλειστά η υπολειτουργούν», μας λέει ο πρόεδρος του Συλλόγου Επαγγελματιών Αλιέων Ιεράπετρας κ Λάμπης Τζαράκης και προσθέτει με παράπονο.
«Τουλάχιστον αυτούς τους 2 μήνες που δεν πάμε για ψάρεμα, είμαστε ήρεμοι, γιατί δεν βλέπουμε μπροστά μας τουλάχιστον τους λαγοκέφαλους που μας έχουν καταστρέψει και έχουν κυριαρχήσει σε όλη τη Μεσόγειο εις βάρος των βρώσιμων αλιευμάτων που έχουν μειωθεί λόγω της τεράστιας αύξησης αυτού του απρόσκλητου εισβολέα από το Σουέζ, που τρώει τα πάντα και μας αφήνει χωρίς εισόδημα.
Η παράκτια αλιεία διαλύεται μέρα με τη μέρα . Πριν την εισβολή των λαγοκέφαλων, στην Ιεράπετρα είχαμε πάνω από 40 καλά αλιευτικά σκάφη. Τώρα μας έχουν μείνει μόνο 18 και από αυτά, ελάχιστα ασχολούνται συστηματικά με την επαγγελματική αλιεία. Η δουλειά μας έχει γίνει ασύμφορή, γι’ αυτό και κανείς νέος κάτω από 35 χρονών δεν έρχεται να γίνει ψαράς», προσθέτει ο κ. Λάμπης Τζαράκης.
Εκφράζουμε την απορία, πως και οι 10 ανεμότρατες(μηχανότρατες) που ψαρεύουν και κατά τη διάρκεια του χειμώνα, 3 στον Άγιο Νικόλαο, 3 στο Ηράκλειο και 4 στα Χανιά δεν καταφέρνουν με τα αλιευτικά τους εργαλεία, που σκουπίζουν το βυθό, να ξεκάμουν τους πληθυσμούς των λαγοκέφαλων, όπως γινόταν με τις βιντσότρατες η πεζότρατες που απαγορεύτηκαν γιατί έκαναν ζημιά στο βυθό της θάλασσας.
«Εάν δεν μας είχαν επιβάλει να αποσύρουμε τις βιντσότρατες, εμείς οι επαγγελματίες αλιείς θα είχαμε εξαφανίσει τους λαγοκέφαλους με αυτές. Τις απαγόρευσαν όμως, περιόρισαν την παράκτια αλιεία και άφησαν μόνο τις μηχανότρατες που είναι μεγάλα αλιευτικά σκάφη μέσης αλιείας 27 έως 30 μέτρων να ψαρεύουν με τα αλιευτικά τους εργαλεία προξενώντας πραγματικά 100% καταστροφή στο βυθό. Και οι βιντσότρατες έκαναν ζημιά στο γόνο, αλλά όχι περισσότερο από 30%. Η Ιεράπετρα είχε 13 βιντσότρατες και μας ανάγκασαν να τις αποσύρουμε να τις σπάσουμε, να αποζημιωθούμε και να μειώσουμε τον αριθμό των ψαράδων που ζούσαν από την αλιεία. Πολλοί συνάδελφοι μου πήραν τις αποζημιώσεις τους και άλλαξαν επάγγελμα», μας λέει ο πρόεδρος των Επαγγελματιών αλιέων της Ιεράπετρας κ. Λάμπης Τζαράκης.
Σε τούτη τη νεκρή για τα αλιευτικά της Ιεράπετρας χειμερινή περίοδο, η ψαραγορά έχει τον τρόπο να τροφοδοτείται είτε από μερικά πολύ μικρά σκάφη που βάζουν παραγάδια κοντά στις ακτές της Ιεράπετρας, όποτε το επιτρέπει ο καιρός, είτε από τις μεγάλες μηχανότρατες του Αγίου Νικολάου, του Ηρακλείου και των Χανίων. Στην αγορά όποτε έχει μπονάτσα εμφανίζονται όλα σχεδόν τα είδη των βρώσιμων ψαριών αν και η ζήτηση δεν μοιάζει καθόλου με τη ζήτηση που έχουν τα καλά ψάρια τους καλοκαιρινούς μήνες.
