Επιστρέφει στη σκηνή του Πολιτιστικού Συνεδριακού Κέντρου Ηρακλείου σήμερα Σάββατο 8 Απριλίου, στις 9 το βράδυ, ο εξαίρετος Ηρακλειώτης βιολονίστας Γιάννης Μαγειρόπουλος. Πρόκειται για έναν εξαιρετικά νεαρό - γεννήθηκε μόλις το 2005 - αλλά πολλά υποσχόμενο σολίστα.
Με αφορμή το ρεσιτάλ βιολιού με τις “Σονάτες και Παρτίτες” του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, συνομιλήσαμε μαζί του για το ταλέντο του, τον Μπαχ και τον Παγκανίνι, το κοινό του Ηρακλείου, αλλά και για το γεγονός πως το εξωτερικό είναι μονόδρομος για τον ίδιο κι όσους θέλουν να ασχοληθούν με την κλασική μουσική.
* Από τον Παγκανίνι στον Μπαχ. Πόσο “εύκολο” είναι να αναμετράται κανείς με τέτοιου βεληνεκούς έργα;
«Χρειάζεται πολλή δουλειά, χρόνος και αφοσίωση. Τόσο τα “Καπρίτσια” του Παγκανίνι όσο και οι “Σονάτες και Παρτίτες” του Μπαχ είναι έργα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπος κάθε βιολονίστας, επαγγελματίας και μη. Είναι έργα τα οποία έχουν παιχτεί πάρα πολλές φορές, είτε ολόκληρα, είτε μέρη τους, από πολλούς βιολονίστες και αυτό γεννά μία πρόκληση. Η πρόκληση αυτή είναι ότι πρέπει να προσφέρεις μία διαφορετική άποψη, από αυτές που ήδη υπάρχουν, πάνω σε αυτά τα έργα. Πρέπει όμως κανείς και να είναι έτοιμος να ακούσει σκληρή κριτική, καθώς, όπως είναι αναμενόμενο, δε θα συμφωνήσουν όλοι με τις απόψεις όλων. Κάποιοι μάλιστα είναι τόσο φανατικοί, που σπάνια θα δεχτούν μία διαφορετική εκδοχή από τη δική τους. Επομένως, το να αναμετράται κανείς με τέτοια έργα μόνο εύκολο δεν είναι».
* Το κοινό του Ηρακλείου είναι “εκπαιδευμένο” σε αυτά τα ακούσματα;
«Σίγουρα δεν μπορεί να πει κανείς ότι το ευρύ κοινό του Ηρακλείου είναι εξοικειωμένο πλήρως με το συγκεκριμένο είδος μουσικής. Το αντίθετο μάλιστα. Η κλασική μουσική είναι ένα νέο στοιχείο στην πόλη μας, αλλά σιγά-σιγά όλο και περισσότεροι έρχονται σε επαφή με αυτό στις μέρες μας. Σημαντικό ρόλο παίζει βέβαια σε αυτό το Πολιτιστικό και Συνεδριακό Κέντρο Ηρακλείου με τις παραγωγές του. Πλέον οι Ηρακλειώτες έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ζωντανά διάσημες όπερες, σημαντικές συμφωνίες και κοντσέρτα με ντόπιους και ξένους καλλιτέχνες. Φυσικά είναι πολύ σημαντική και η προσπάθεια του Μουσικού Σχολείου και των Ωδείων της πόλης μας, όπως επίσης και εκείνων των ανθρώπων οι οποίοι τρέφουν ιδιαίτερη αγάπη για την κλασική μουσική. Γιατί στο Ηράκλειο υπήρχε πάντα ένας πυρήνας ανθρώπων που είναι λάτρεις του συγκεκριμένου είδους μουσικής».
* Είναι, αν δεν κάνω λάθος, η δεύτερη φορά που εμφανίζεστε στο ΠΣΚΗ. Πώς είναι να παίζεις μπροστά στο κοινό της πατρίδας σου και μάλιστα τέτοια έργα;
«Είναι η δεύτερη φορά που εμφανίζομαι σε ένα σόλο ρεσιτάλ στο ΠΣΚΗ. Είναι ένα πολύ όμορφο συναίσθημα, όχι μόνο επειδή εμφανίζομαι μπροστά στο κοινό της πόλης που γεννήθηκα και μεγάλωσα, αλλά επειδή ταυτόχρονα του παρέχω μια ευκαιρία να ακούσει ζωντανά αυτά τα πολύ σημαντικά έργα. Ειδικά οι μαθητές βιολιού μπορούν να ακούσουν μια διαφορετική άποψη πάνω σε έργα τα οποία οι ίδιοι δουλεύουν. Στόχος μου, μέσα από αυτά τα ρεσιτάλ, πέρα από το να ψυχαγωγήσω τον κόσμο και να τον φέρω σε επαφή με κάτι άγνωστο, είναι να προσπαθήσω να εμπνεύσω τους νέους, μουσικούς και μη, να ακολουθήσουν τα όνειρά τους. Τέλος, θα ήμουν πολύ χαρούμενος εάν έστω και ένας, μετά από το ρεσιτάλ μου, αποφασίσει να εξερευνήσει την κλασική μουσική».
* Είστε τόσο νέος κι όμως το παίξιμό σας κι οι επιλογές σας δείχνουν μια απίστευτη ωριμότητα. Πώς την κατακτήσατε;
«Σε αυτό σίγουρα συνέβαλαν καθοριστικά οι καθηγητές μου. Εκείνοι ήταν αυτοί που με εξέλιξαν ως μουσικό, κάνοντάς με να προσπαθώ συνέχεια για το καλύτερο. Με τη βοήθειά τους κατάφερα να διαμορφώσω το προσωπικό μου ύφος. Φυσικά και άλλοι παράγοντες συνέδραμαν σε αυτό, όπως π.χ. το γεγονός ότι ο πατέρας μου είναι λάτρης της κλασικής μουσικής κι εγώ μεγάλωσα ακούγοντας τους δίσκους του, πολλοί από τους οποίους είχαν έργα για σόλο βιολί. Έτσι ήρθα σε επαφή με το παίξιμο σπουδαίων βιολονιστών, όπως ο Χάιφετς, ο Όιστραχ και άλλοι. Βέβαια το προσωπικό μου ύφος θα αλλάζει και θα ωριμάζει όσο περισσότερο ασχολούμαι με το βιολί. Αισθάνομαι όμως τυχερός και είμαι ευγνώμων που στην αρχή του μουσικού μου ταξιδιού είχα και έχω αυτούς τους καθηγητές δίπλα μου».
«Δύσκολα τα όνειρα ενός κλασικού μουσικού γίνονται πραγματικότητα στην Ελλάδα»
* Μπορεί ένας νέος τόσο πολλά υποσχόμενος και ικανός καλλιτέχνης να κατακτήσει τα όνειρά του στο νησί του ή τα “φτερά” σας έχουν ήδη ανοίξει για το εξωτερικό;
«Δυστυχώς, η Ελλάδα και πόσω μάλλον η Κρήτη δεν προσφέρονται ακόμη για να κάνει ένας κλασικός μουσικός τα όνειρά του πραγματικότητα. Βέβαια, έχουν γίνει και γίνονται προσπάθειες στη χώρα μας, ώστε να έχουν περισσότερες ευκαιρίες οι νέοι σε αυτόν τον τομέα, αλλά θα χρειαστεί πάρα πολύς χρόνος για να μπορέσει κάποιος να βασιστεί στην Ελλάδα ώστε να πετύχει τα όνειρά του. Άρα για πολλούς νέους που θέλουν να ασχοληθούν με την κλασική μουσική, η μόνη λύση είναι το εξωτερικό, καθώς εκεί προσφέρεται γενικότερα μεγαλύτερη στήριξη απ’ ό,τι εδώ και η κλασική μουσική είναι αποδεκτή και αναγνωρισμένη από μεγαλύτερο κοινό».
