Αυτή η Κυριακάτικη περπατάδα ήταν αλλιώτικη από τις άλλες… Λίγο ο ήλιος - αχ αυτός ο ζωοδότης ήλιος - λίγο η διάθεση να εξερευνήσουμε την πόλη μας και να νιώσουμε τουρίστες σ’ αυτή και πολύ η ανάγκη μας να χαθούμε από τη βοή και την κοσμοσυρροή, οδήγησαν τα βήματά μας στην παλιά πόλη του Ηρακλείου. Εκεί που κάθε σοκάκι κρύβει την δική του ιστορία και κάθε αυλή έχει τόσα μα τόσα να διηγηθεί…
Μπήκαμε στην Αγία Τριάδα από την περιοχή του Μποδοσάκειου... Πρώτη μπουκιά και κόκκαλο δηλαδή, αφού εκεί - κρυμμένη πίσω από το ιστορικό κτίριο του Δημοτικού Σχολείου - στέκει παραδομένη στη φθορά του χρόνου και των απαίδευτων και ασεβών τούτης της πόλης, η κρήνη Πριούλι ή αλλιώς Φοντάνα Νουόβα (έπρεπε να ήταν αλλού να σπεύδουν άπαντες για ευχές και κέρματα)... Εξαιρετικό δείγμα αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής που χρονολογείται γύρω στο 1666, πνέει τα λοίσθια… (Ποιος να νοιαστεί γι’ αυτό τον τόπο άραγε και πότε;) Σήμερα, ακόμα κι η ταμπέλα που πληροφορεί τον επισκέπτη είναι ημί-κατεστραμμένη…
Κι ύστερα, βουτιά στην ξεχασμένη ιστορία της πόλης μας… κάθε δρόμος κι ένα συναίσθημα... Γοργολαίνη, Σαββαθιανών, Σκρα και Βαλέστρα, Λασθένους και Λήμνου και κάθε γωνιά μια μαχαιριά στην καρδιά και μια ανάσα... γιατί η συνοικία αυτή, η Κιζίλ Τάμπια μια από τις 25 συνοικίες του Χάνδακα κι από τις 5 εντός των τειχών, είναι η επιτομή των αντιθέσεων...
Δίπλα στην εγκατάλειψη, η διεκδίκηση. Δίπλα στα χαλάσματα, νεόδμητες ή φρεσκοανακαινισμένες κατοικίες. Δίπλα στις άδεις αυλές, παρέες κάτω από τις κληματαριές. Δίπλα σε ηλικιωμένους, νεαρά παιδιά. Δίπλα στην προσπάθεια ανάδειξης της ιστορικότητας της περιοχής, οι παραβάτες,.. Στο ίδιο στενό ο νοικοκυραίος κι ο αλητάκος, από το ένα σπίτι να ακούγεται η Πόπη Αστεριάδου κι από το άλλο ο Ζαφείρης Μελάς…
Η ομορφιά κάποιον κτισμάτων σου κόβει την ανάσα. Ακουμπάς στα κάγκελα κι ακούς το χτυποκάρδι παλαιών ενοίκων. Κλείνεις τα μάτια κι οι φωνές των παιδιών που παίζουν ανέμελα φτάνουν στα αφτιά ου ζωντανές… Κι από το βάθος η φωνής της Κόνας Γεωργίας που φωνάζει το Θανασάκι και τη Λενιώ να μαζευτούν… Αν αφεθείς λίγο μπορεί να φτάσει στη μύτη σου κι η μυρωδιά της κανέλας, το γαρύφαλλο, το κύμινο…
Ένα θρόισμα αρκεί για να ανοίξεις τα μάτια σου κι η πραγματικότητα να σε χτυπήσει σαν κεραυνός...
Υπάρχουν γωνιές στην ιστορική συνοικία που μόλις χαμηλώσει λίγο το φως δημιουργούν φόβο. Τόσο στενά και σκοτεινά και με τόσες και «τόσες» σκιές να κινούνται αθόρυβα γύρω σου - και κυρίως με τόσα στερεότυπα στο μυαλό μας - είναι αδύνατον να μην κοιτάξεις πίσω σου καθώς προχωράς.
Πόσο κρίμα αλήθεια να έχει φτάσει σ’ αυτή την κατάσταση η περιοχή. Χρόνια τώρα ακούω για τα σχέδια ανάπλασης και τελικά πέτρα στην πέτρα δεν έχει μπει. Μόνοι τους οι κάτοικοι προσπαθούν, φυλάγουν «Θερμοπύλες». Και κάποιες προσπάθειες συλλόγων και ομάδων να καλλωπίσουν την συνοικία, μόνο για λίγο στέκονται κι ύστερα χάνονται κάτω από τις «παρεμβάσεις» άλλων…
Αλλά να μην το βάζουμε κάτω. Πρέπει να γίνει σύνθημα στο στόμα όλων των Ηρακλειωτών: Δώστε ζωή στην Αγία Τριάδα. Είναι η ιστορία μας, μη γίνει το γκέτο της πόλης μας…
