Στα άδυτα της λαϊκής κουλτούρας έχει αποτυπωθεί με καλά χαραγμένα γράμματα η ιστορία της ρεμπέτικης ζωής. Η αναδρομή πίσω στα χρόνια μας ξεναγεί σε μια αβυσσαλέα διάθεση ψυχικής ηδονής, τότε που οι δρόμοι σε παρακμιακές συνοικίες γέμιζαν από γυναίκες που πουλούσαν στιγμιαία σωματική απόλαυση και ρεμπέτες που «δίδασκαν» τους κανόνες της αληθινής «μαγκιάς».
Στην περιοχή του Λάκκου, έχει χαραχθεί, από τις αρχές ακόμα του 20ου αιώνα, η ιστορία ενός ιδιόρρυθμου και ερμητικά κλειστού κοινωνικού κόσμου.
Το ταξίδι πίσω στο χρόνο, ξεκίνησε από την οδό Σπιναλόγκας, τον πιο ζωντανό πυρήνα θα έλεγε κανείς, του Λάκκου. Όποιος έμπαινε από την είσοδο ακόμα, την οδό Ρωμανού, «υπνωτιζόταν» από την αύρα που αιωρούνταν στα σοκάκια της παραγκωνισμένης περιοχής. Στο όριο της φτώχειας, οι καφενέδες και οι ταβέρνες με τους νταήδες και του γλεντζέδες σκορπούσαν το κέφι με τις ρεμπέτικες μελωδίες, ενώ η μουσική της λατέρνας συνόδευε την αναμονή των γυναικών των χαμαιτυπείων. Ένα ατελείωτο μεράκλωμα, με τα πρώτα κρητικά ρεμπέτικα, πριν ακόμα από την άφιξη των προσφύγων, να τραγουδιούνται από τους βυρσοδέψες της εποχής και το μπουγλερί να «παίρνει φωτιά» στα χέρια τους. Σήμερα, η εικόνα αυτή αποτυπώνεται στην πιο χαρακτηριστική ίσως τοιχογραφία στην περιοχή του Λάκκου. Μια παρέα γλεντζέδων στο καφενείο του Κατσαρού, το πιο κεντρικό καφενείο του Λάκκου.
Όσο άνθιζαν τα χαμαιτυπεία και η ρεμπέτικη ζωή στον Λάκκο, τόσο μεγάλωνε το κοινωνικό στίγμα των κατοίκων της περιοχής. Αλλά ο ρεμπέτης ήταν και είναι εκείνος που περιφρονεί το κατεστημένο και διαχέεται από την έντονη τάση προς τη μουσική, το ξενύχτι και τα μεγάλα πάθη. Έτσι, τα καλντερίμια του Λάκκου, θύμιζαν κάτι από την ταινία «Τα Κόκκινα Φανάρια».
Στην πορεία των χρόνων, με την αρχή του Β' Παγκοσμίου πολέμου, έρχεται η δύση της «χρυσής εποχής» του Λάκκου, παραχωρώντας τη βαριά πλέον κληρονομιά στις επόμενες γενιές. Ακόμα και μετά το 1961, με το επίσημο κλείσιμο των χαμαιτυπείων, η στιγματισμένη ζωή και η ρεμπέτικη κουλτούρα επανήλθε πλέον με τους σύγχρονους ρεμπέτες.
Το «Καλό Μεσημέρι» και η δημοσιογράφος Μαρία Σπουρδαλάκη, ακολούθησαν τα μονοπάτια της ρεμπέτικης ιστορίας, με βασικό συνοδοιπόρο την κυρία Γωγώ Μαραυγάκη, μία σύγχρονη ρεμπέτισσα, που αποτελεί τον συνδετικό κρίκο με το παρελθόν του Λάκκου, καθώς στις φλέβες της φέρει τα γονίδια ενός, και ίσως από τους πιο γνήσιους, ρεμπέτες εκείνης της εποχής, του κ. Λευτέρη.
