Τρεις υπέροχες κυρίες η Μαρία Παπαδάκη, η Νικητούλα Μουράτη και η Ρουμπίνη Αγαπητού, κάτοικοι Αρκαλοχωρίου, μίλησαν στην εκπομπή «Ανδριανή» και την Ανδριανή Αγγελιδάκη, για την ουσία της προσφοράς και της αλληλεγγύης.
Όντας εθελόντριες στον ίδιο τους τον τόπο, τον είδαν να καταστρέφεται με τον φονικό σεισμό 6 Ρίχτερ στις 27 Σεπτεμβρίου.
«Ειδικά τις πρώτης ημέρες δεν ήθελες να φύγεις καθόλου. Την πρώτη ημέρα, ήθελες ώρες να συνειδητοποιήσεις τι είχε συμβεί. Θέλαμε χρόνο να δούμε τους δικούς μας αν είναι καλά, ψάχναμε τους κοντινούς μας ανθρώπους στους δρόμους».
«Την ώρα του σεισμού κρατούσα τις δυο οθόνες του υπολογιστή στην εργασία μου για να μην πέσουν και έβλεπα δεξιά μου τα κτίρια που έπεφταν και αριστερά ένα κόκκινο σύννεφο από τις ζημιές που προκλήθηκαν. Η πρώτη μου σκέψη μετά, ήταν το παιδί μου, άφησε το γραφείο ανοιχτό και έφυγα», ήταν μερικές από τις αντιδράσεις των εθελοντριών.
Στο Αρκαλοχώρι, οι μονάδες έγιναν ομάδες και προσπαθούν κάθε μέρα να επανεκκινήσουν τη ζωή τους.
«Για δυο εβδομάδες σταμάτησε ο χρόνος. Στην εργασία μου δεν πήγαινα, γίνονταν έλεγχοι από τα κλιμάκια, είδαμε τους δικούς μας αν είναι καλά και μετά ήρθε η σκέψη για το τι κάνουμε από εδώ και πέρα, πώς μπορούμε να βοηθήσουμε όσους έχουν ανάγκη».
Από την δεύτερη εβδομάδα που έγινε μια πρόχειρη καταγραφή, «1.000 τουλάχιστον εθελοντές βοήθησαν σε δυο εβδομάδες, οι οποίοι δεν ήταν απαραίτητα ντόπιοι ή άνθρωποι που γνωρίζαμε. Υπήρχαν άτομα που τυχαία είχαν κλείσει εισιτήρια εκείνη την περίοδο για να μείνουν στον τόπο και μας έλεγαν δεν τα ακυρώνουμε, θα έρθουμε να βοηθήσουμε. Όταν έφευγαν έκλαιγαν, μας έλεγαν θα ξανά έρθουμε, ρωτούσαν τι μπορούσαν να στείλουν για να βοηθήσουν από μακριά».
«Η αλληλεγγύη είναι στην φύση του ανθρώπου. Ακόμη και σήμερα είναι δύσκολο να διαχειριστούμε τον όγκο των υλικών που ήρθαν ως βοήθεια στο Αρκαλοχώρι».
Παράλληλα, μια εκ των εθελοντριών αναφέρθηκε στην πιο δύσκολη στιγμή που βίωση. «Στο Αρχοντικό, σε έναν έλεγχο με τους μηχανικούς που έκριναν την ασφάλεια των σπιτιών, βρήκαμε έναν παππού στο σπίτι του ο οποίος αρνούνταν να βγει από το σπίτι του. Οι μηχανικοί του έλεγαν πως πρέπει να φύγει, είχαν πέσει οι τοίχοι και εκείνος έπιανε τις πέτρες από το έδαφος και έλεγε εγώ θα το ξανά φτιάξω. Το δύσκολο για μένα ήταν να του το πω όλα καλά, θα σε βοηθήσω εγώ να το ξανά φτιάξεις».
(Φωτογραφία Αρχείου IN TIME)
