Καθώς ο Εγκέλαδος συνεχίζει να ταρακουνά την Κρήτη, έστω και με διαφορετικό επίκεντρο, οι κάτοικοι των περιοχών που επλήγησαν από τα 6 ρίχτερ την 27η Σεπτεμβρίου, συνεχίζουν να προσπαθούν να πετύχουν μία αίσθηση, έστω, «κανονικότητας», με τις ζωές τους να έχουν γίνει άνω-κάτω.
Δύο βδομάδες και κάτι μετά τον μεγάλο σεισμό, η «Ν.Κ.» επισκέφτηκε το Εκθεσιακό Κέντρο Αρκαλοχωρίου, όπως και γύρω χωριά, μίλησε με κατοίκους που έχουν πληγεί από τους σεισμούς, καταγράφοντας προσωπικές εμπειρίες και φωτογραφικό υλικό.
Οι τρεις αίθουσες του Εκθεσιακού Κέντρου, γεμάτες με είδη πρώτης ανάγκης - είδη που έστειλαν από καρδιάς χιλιάδες άνθρωποι θέλοντας να βοηθήσουν τους συμπολίτες τους - παίρνουν ζωή από τους δεκάδες εθελοντές που έχουν σπεύσει από την πρώτη στιγμή για να βοηθήσουν έμπρακτα, από εργαζόμενους των Δήμων που καθημερινά διανέμουν τα συσσίτια, εργαζόμενοι ασταμάτητα ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στο δύσκολο έργο που τους έμελλε, αλλά και από φωνές παιδιών που παίζουν με χαρά με «Το Χαμόγελο του Παιδιού» και κοσμούν με τις ζωγραφιές τους τις γκρίζες αίθουσες.
Σε αυτό το πλαίσιο, παρά την έκδηλη βοήθεια του κόσμου και την υπερήφανη στάση των σεισμόπληκτων συμπολιτών μας, τα προβλήματα όχι μόνο παραμένουν, αλλά αυξάνονται. Με βάση πληροφορίες που συνέλεξε η «Ν.Κ.» σε όλη αυτή τη «σεισμική» κατάσταση, δε λείπουν, βέβαια, και οι καταστάσεις αιδούς. Επαίσχυντες περιπτώσεις «πλιάτσικου» - για τις οποίες μιλάνε μόνο ψιθυριστά κάποιοι, διστάζοντας, για ευνόητους λόγους, να προχωρήσουν σε επώνυμες καταγγελίες - στα προϊόντα που στάλθηκαν για βοήθεια, προκάλεσαν στον αντίποδα αυστηρές προϋποθέσεις διανομής αυτών, με τους ανθρώπους που έχουν πληγεί να μη δέχονται αυτά τα προϊόντα, αλλά αντ’ αυτού να παραμένουν στοιβαγμένα στις αποθήκες. Σπιτονοικοκύρηδες που ενοικιάζουν τα σπίτια τους σε παράλογες τιμές, εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση, και ξενοδόχοι που συμπεριφέρονται απαράδεκτα σε ανθρώπους που έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα. Τα προαναφερθέντα είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα των αλυσιδωτών προβλημάτων που ακολούθησαν του μεγάλου σεισμού των 6 ρίχτερ της 27ης Σεπτεμβρίου.
Παράλληλα, το Αρκαλοχώρι, το Αρχοντικό, η Βόνη, τα Ρουσσοχώρια, το Χουμέρι, οι Αγιές Παρασκιές, το Δούλι και δεκάδες ακόμα χωριά μοιάζουν με πεδία μαχών από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που τα έχουν βομβαρδίσει Γερμανοί κατακτητές. Και από τη ζωηρή καθημερινότητα των μεγαλύτερων κοινοτήτων και τη βουκολική ηρεμία των μικρότερων, φτάσαμε σε μία άλλη κατάσταση: Φόβος, ανησυχία, αγανάκτηση και μια ανεξήγητη βουβή «παγωμάρα» κατακλύζουν τον αέρα. Τα λόγια των σεισμόπληκτων συμπολιτών μας είναι τα πλέον κατάλληλα, που μας καλούν να μην τους ξεχάσουμε και παράλληλα μας υπενθυμίζουν τι πραγματικά σημαίνει ανθρωπιά.
«Όλα ρήμαξαν, είμαστε πρόσφυγες στον ίδιο μας τον τόπο»
Η κ. Ιωάννα Χαραλάμπη, μιλώντας στη «Ν.Κ.», μαζί με τον γιο της, Δημήτρη, που ζουν ακόμα σε σκηνή στο Εκθεσιακό Κέντρο Αρκαλοχωρίου, μαζί με τον σύζυγό της κ. Ιωάννας μάς ενημέρωσαν για τις ζημιές που έπαθαν λόγω των σεισμών, αλλά και για την αλυσίδα προβλημάτων που δημιουργήθηκε μετά από τα δυσάρεστα γεγονότα. Οι ίδιοι, οικογένεια Μικρασιατών προσφύγων, γίνονται για άλλη μία φορά πρόσφυγες στον ίδιο τους τον τόπο, ατενίζοντας το σπίτι τους απέναντι από τη σκηνή τους. Όπως μας είπαν, υπό έντονη συναισθηματική φόρτιση και με την αγανάκτηση έκδηλη: «Όλα ρήμαξαν, όλα πήγαν πίσω!».
Υπό αυτές τις συνθήκες, αμφότεροι, δεν έχασαν την ευγένειά τους, ενδιαφερόμενοι καθ’ όλη τη διάρκεια του ρεπορτάζ για την άνεση και την κατάστασή μας, λόγω της υψηλής θερμοκρασίας της ημέρας. Η κ. Ιωάννα, με δάκρυα στα μάτια, ανέφερε: «Μέναμε στην ίδια πολυκατοικία, εγώ με τον σύζυγό μου στο ισόγειο και ο γιος μου με την οικογένειά του στον 1ο όροφο. Έχει κριθεί ακατάλληλο, με πολλές ζημιές, ειδικά στο εσωτερικό του. Την ώρα του σεισμού ήμουν μόνη στο σπίτι. Ευτυχώς, ήμουν ξύπνια και δεν είχα μαζί μου και το εγγονάκι μου, γιατί ειδάλλως θα είχα σκοτωθεί, μιας και ο τοίχος δίπλα από το κρεβάτι μου είναι παλιός και έπεσαν πέτρες».
Συνεχίζοντας, μας είπαν ότι δε θέλουν να φύγουν από τη σκηνή και να πάνε σε κάποιο «επιστρατευμένο» ξενοδοχείο ή σπίτι, γιατί βάσει εμπειριών συμπολιτών τους, είτε αποτελούσαν κτήρια με άθλιες συνθήκες, είτε οι ξενοδόχοι συμπεριφέρονταν άσχημα στους σεισμόπληκτους. Βέβαια, ο κ. Δημήτρης έχει ενοικιάσει ο ίδιος ένα μικρό δυάρι, με ενοίκιο 300 ευρώ, και φυσικά δικά του έξοδα, για τη γυναικά και τον γιο του, ώστε «να μπορεί το παιδί να παρακολουθεί, τουλάχιστον, με τηλεκπαίδευση τα μαθήματά του».
Το ηλικιωμένο ζευγάρι αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας, όμως δεν το βάζει κάτω. Όπως και ο γιος τους. Ο ίδιος δουλεύει μηχανουργείο, το οποίο αν και κρίθηκε "πράσινο”, υπέστη υλικές ζημιές και ρωγμές, φοβούμενος ότι «σε περίπτωση επόμενου μεγάλου σεισμού και με τέτοια σεισμική δραστηριότητα, ασταμάτητη, τα ντουβάρια σίγουρα θα πέσουν».
Όπως μας είπε ο ίδιος, «το νέο αεροδρόμιο κατασκευάζεται δίπλα από το χωριό μας και εμείς, όπως και άλλοι συντοπίτες μας, ως πρόσφυγες, είχαμε πάρει κάποια κτήματα με κλήρο, τα οποία, όμως, δε μεταγράφονται στην απαλλοτρίωση. Αυτό ήταν το πρώτο πλήγμα. Τώρα, ο σεισμός μάς αποτελείωσε. Επίσης, τώρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με άλλα τόσα προβλήματα. Πώς θα σταθούμε στα πόδια μας ξανά και πότε; Ελπίζουμε με το αεροδρόμιο δίπλα, που θα πρέπει να είναι έτοιμο σε 3-4 χρόνια, θα μεριμνήσουν ανάλογα και για μας και δε θα είμαστε για τόσο καιρό υπό αυτή την κατάσταση. Να φανταστείτε το 95% των σπιτιών στα Ρουσσοχώρια έχουν καταστραφεί από τους σεισμούς».
Συνεχίζοντας, με την αγανάκτηση να ξεχειλίζει, ο κ. Δημήτρης υπογράμμισε ότι «αυτή τη στιγμή είμαστε στο έλεος του Θεού! Οι περισσότεροι που έφυγαν, νοικιάζουν σπίτια με δικά τους έξοδα και πολύ ψηλά ενοίκια. Δεν είναι τα πράγματα απλά, ούτε εύκολα».
«Βλέπαμε παρόμοιες καταστάσεις, βοηθούσαμε στέλνοντας είδη πρώτης ανάγκης. Αλλά ποτέ δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε το μέγεθος των καταστάσεων, όπως το ζούμε τώρα κι εμείς. Βιώνοντας όλα αυτά, πιστεύω ότι δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα και ότι, αν δε βιώσεις εσύ προσωπικά ο ίδιος κάτι, δεν μπορείς ούτε να κρίνεις, ούτε να συναισθανθείς με επάρκεια», συμπλήρωσε ο κ. Δημήτρης.
«Νόμιζα ότι πετούσαν πέτρες, προσευχόμουν στην Αγία Μαρίνα να μας βοηθήσει!»
Η κ. Άννα Φραγκιαδουλάκη από τη Βόνη υποδέχτηκε με χαρά τη «Ν.Κ.» και μίλησε για το πώς ο σεισμός των 6 ρίχτερ, αν και προκάλεσε τεράστιες ζημιές στο σπίτι της - που κρίθηκε ακατάλληλο - και το πρατήριο καυσίμων που διαθέτει η ίδια και η οικογένειά της, η ίδια παραμένει μάχιμη, με ηθικό ακμαίο.
Όπως ανέφερε παραστατικά , «κατά τη διάρκεια του σεισμού ήμουν μόνη στο μαγαζί και κάποια στιγμή ξεκινάει ένα δυνατό βουητό και πολλοί δυνατοί “χτύποι”. Νόμιζα ότι πετούσαν πέτρες! Εκείνη τη στιγμή, ξεκίνησε το “βουυυυυ”, το κούνημα του σεισμού. Πάνω στον τρόμο μου, άρπαξα την πόρτα και στηρίχθηκα. Και φώναζα μόνο “Παναγία μου βοήθα, Παναγία μου βοήθα! Αγία μου Μαρίνα μου, πρόσεξε, να μας βοηθήσεις, να μην πάθουμε ζημιά!”. Εγώ, μοναχή, φώναζα, μούγκριζα! Μόλις σταμάτησε, τι να δω; Όλα τα πράγματα μέσα στο μαγαζί είχαν πέσει κάτω. Όλα! Φώναζα, “βοήθεια” και άρχισα να ψάχνω τον γιο μου. Σκεφτόμουν, “έπεσε το σπίτι και τον πλάκωσε” και έτρεχα με δισταγμό πίσω-μπρος, από φόβο για το τι θα δω, να πάω στο σπίτι του. Χτυπούσα την πόρτα του και του φώναζα: “Βασίλη, παιδί μου, ζεις;”. Μου μίλησε και μου ’πε: “Ζω, μαμά”. “Ε, αφού ζεις, παιδί μου, όλα καλά, έλα να δεις τι πάθαμε!”».
Η κ. Άννα περιέργαψε ότι το σπίτι της «έχει πάθει πολλές ζημιές. Οι τοίχοι έχουν γεμίσει ρωγμές, έχουν χωρίσει από τα δοκάρια και σίγουρα κάποιοι εξ αυτών, σε επόμενο δυνατό σεισμό, θα πέσουν. Μπορεί οι κολόνες να ‘ναι δυνατές, αλλά με τη σεισμική δραστηριότητα να είναι συνεχής, δε θα αντέξουν κι αυτές».
Τη δεδομένη στιγμή δε μένει στο σπίτι της, λόγω των σοβαρών ζημιών, αλλά σε ένα διπλανό μικρό δωμάτιο και ο άντρας της στο αυτοκίνητο. Συνεχίζοντας, ανέφερε ότι το μαγαζί, όντας νεότερη μεταλλοκατασκευή, δεν υπέστη σοβαρές ζημιές, πλην μερικών ρωγμών, των πραγμάτων που έπεσαν, καθώς και «τα πλακάκια του πλυντηρίου, που έπεσαν από τους τοίχους».
Η μαχητική στάση της παραμένει ίδια καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της, καθώς, όπως ανέφερε στη “Νέα Κρήτη”, είχε πέσει η ίδια δύο φόρες θύμα ληστείας στο παρελθόν, αλλά και τις δύο φορές τους απέκρουσε τους ληστές, όπως μπορούσε, με τις δυνάμεις της.
«Παρά τις ζημιές με ρίσκο μένουμε μέσα στα ερείπια. Τι να κάνουμε; Δεν έχουμε επιλογή!»
Ο Βαγγέλης Γερμανής, κάτοικος Αρχανών, επισκέφτηκε μαζί με την ανάπηρη μητέρα του, που πάσχει από άνοια, το Εκθεσιακό Κέντρο Αρκαλοχωρίου, από ανάγκη για να προμηθευτεί φαγητό για τον ίδιο και την υπερήλικη μητέρα του.
Μιλώντας στη «Ν.Κ.», ο κ. Γερμανής αναφέρθηκε στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν εκείνος και η μητέρα του, τα οποία υπερ-αυξήθηκαν εξαιτίας των σεισμών: «Το σπίτι μας έχει πάθει πάρα πολλές ζημίες. Το δώμα από πάνω έχει πέσει, έχει γεμίσει ρωγμές όλη η κατοικία. Η επιτροπή, να φανταστείτε, δεν έχει περάσει ακόμα από το σπίτι μας. Έχουμε πάρα πολλά προβλήματα. Εγώ μένω μόνος με τη μητέρα μου, δεν έχω αδέρφια και ο πατέρας μου έχει πεθάνει. Η μητέρα μου έχει πλήρη άνοια και πάρα πολλά κινητικά προβλήματα: δεν μπορεί να κινηθεί παρά με αναπηρικό καροτσάκι, δεν επικοινωνεί φυσιολογικά λόγω άνοιας. Τη φροντίδα της την έχω αποκλειστικά εγώ», προσθέτοντας «Σήμερα αναγκάστηκα και ήρθα στο Εκθεσιακό στο Αρκαλοχώρι με την μητέρα μου μέσα στο αμάξι, παρά τη ζέστη και την ταλαιπωρία και όλα αυτά τα προβλήματα, ούτως ώστε να λάβουμε το συσσίτιο. Πού να την αφήσω υπό αυτές τις δυσχερείς συνθήκες και με ποιον; Μέχρι την Παρασκευή λαμβάναμε συσσίτιο από το Εκθεσιακό Κέντρο Αρκαλοχωρίου, το οποίο όμως διεκόπη την περασμένη Παρασκευή. Μίλησα μόλις με τον αντιδήμαρχο και θα επιδιορθωθεί το θέμα με το συσσίτιο. Παρά, δε, τις ζημιές στην κατοικία μας, ρισκάρουμε και ζούμε εκεί, μετά την επέλαση του σεισμού. Τι να κάνουμε; Δεν έχουμε επιλογή».
«Όταν σταμάτησε σύννεφα σκόνης, παντού κραυγές, ουρλιαχτά, κλάματα. Αναζητούσε ο ένας τον άλλον. Είμαστε ζωντανοί, αλλά ταυτόχρονα διαλυμένοι»
Η Κατερίνα Καλομοίρη-Βελεγράκη, γνωστή δικηγόρος της τοπικής περιοχής περιέγραψε την τρομακτική εμπειρία που βίωσε κατά τη διάρκεια του μεγάλου σεισμού, ενώ βρισκόταν στο σπίτι της, που αν και νεόδμητο, κρίθηκε ακατάλληλο, στη «Ν.Κ.».
Η δικηγόρος παρουσίασε πώς βίωσε η ίδια τον σεισμό, που, όπως είπε, αποτελεί γεγονός που δύσκολα θα καταφέρει να ξεχάσει και να ξεπεράσει ποτέ. Βέβαια και παρά τον προσωπικό της πόνο μίλησε με χαρά, θέλοντας να μεταφέρει στους συμπολίτες μας την προσωπική της μαρτυρία επί των γεγονότων. Υπό έντονο συναισθηματικό φόρτο η ίδια, ανέφερε: «Πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν για τα 6 ρίχτερ της 27ης Σεπτεμβρίου στο Αρκαλοχώρι και την ευρύτερη περιοχή. Δεν είμαι ειδικός να απαντήσω σε τεχνικά ζητήματα. Γι’ αυτό θα περιοριστώ στη δική μου προσωπική εμπειρία που έζησα στον β’ όροφο της μισθωμένης οικίας μου. Τη μέρα του σεισμού ήμουν στον 1ο όροφο της μονοκατοικίας και ετοιμαζόμουν για τη δουλειά. Ξαφνικά αρχίζει βουητό και δόνηση απίστευτης έντασης και διάρκειας. Βρέθηκα να αιωρούμαι στον αέρα και ο σεισμός να με πετά κυριολεκτικά από τη μια πλευρά του δωματίου στην άλλη. Σε μια αγωνιώδη υπερπροσπάθεια επιβίωσης, κατάφερα να σταθεροποιηθώ στο δοκάρι της μεσόπορτας, σήκωσα το βλέμμα μου και είδα εικόνες αποκάλυψης: Τις μεσόπορτες να φεύγουν από τους μεντεσέδες, τα κασελίκια να έχουν φύγει, τα σώματα των καλοριφέρ να εκτοξεύονται από τις θέσεις τους και τα πάντα να σπάνε. Και σκεφτόμουν ότι αυτό δε θα τελειώσει ποτέ και ότι πεθαίνω! Άκουγα μόνο τη φωνή του συζύγου μου να μου λέει: “Μείνε κάπου σταθερά. Ακίνητη”.
Κι όταν σταμάτησε σύννεφα σκόνης, παντού κραυγές, ουρλιαχτά, κλάματα. Βγήκαμε έξω και αναζητούσε ο ένας γείτονας τον άλλον, ο ένας συγγενής τον άλλον. Είμαστε ζωντανοί, αλλά ταυτόχρονα διαλυμένοι. Μανές έχαναν τα παιδιά και παιδιά τους ηλικιωμένους γονείς.
Στο απέναντι άκρο η εκκλησιά του Προφήτη Ηλία, που φώτιζε κάθε βράδυ, κατέρρευσε και μέσα σ’ αυτή μια χάθηκε και μία ανθρώπινη ψυχή. Νιώθω τυχερή, γιατί από το σκηνικό του τρόμου βγήκα ζωντανή κι εγώ και οι δικοί μου άνθρωποι».
Όπως, ανέφερε η κ. Καλομοίρη, «μία καλά οργανωμένη Πολιτεία είναι τις περισσότερες φορές κατάλληλα προετοιμασμένη, ώστε να αντιμετωπίσει έντονα καιρικά φαινόμενα, ή φωτιές εντός της πόλεως. Αντιθέτως, οι σεισμοί αποτελούν ίσως το πιο σοβαρό και επικίνδυνο φυσικό φαινόμενο, για το οποίο η πρόβλεψη - τουλάχιστον μέχρι σήμερα - δεν είναι δυνατή, παρά την εξέλιξη τόσο ειδικότερα της Σεισμολογίας, όσο και γενικότερα των επιστημών και της τεχνολογίας. Η αναμόρφωση του σεισμικού σχεδιασμού στην Κρήτη κρίνεται αναγκαία, μιας και το νησί αποτελεί περιοχή ιδιαίτερα σεισμογενής και ρηξιγενής, κάτι που αποδείχτηκε και από τα πρόσφατα γεγονότα στον Δήμο Μινώα Πεδιάδας και τους όμορους επ’ αυτόν Δήμους, αλλά και με μία σύντομη ιστορική αναδρομή στο νησί», ανέφερε η κ. Καλομοίρη.
Καταλήγοντας, η δικηγόρος εξέφρασε δριμύ «κατηγορώ» εναντίον των μηχανικών, των εργολάβων και των λοιπών σχετικών ειδικών, που κατασκευάζουν ακατάλληλα σπίτια, που - προφανώς - δεν πληρούν τους σεισμικούς κανονισμούς. Συγκεκριμένα, τόνισε: «Νιώθω όμως και θυμωμένη, που κάποιοι κατασκεύασαν σπίτια- “δολοφόνους”. Αλήθεια, οι εργολάβοι και οι επιβλέποντες μηχανικοί δεν έχουν καμία ευθύνη για όλα αυτά τα κτίσματα που παραδίνονται για να στεγαστούν οικογένειες; Είναι δυνατόν εν έτει 2009 να χτίζονται σπίτια τα οποία εμφανίζουν προβλήματα από την 1η δεκαετία της οικοδόμησής τους; Να διαλύονται με τον 1ο δυνατό σεισμό, λες και είναι από χαρτί; Κάποια στιγμή σ’ αυτή τη χωρά πρέπει όλοι να σοβαρευτούμε!
Μπαζώσαμε τα ρέματα και πνιγόμαστε. Χτίζουμε στα δάση και καιγόμαστε. Κατασκευάζουμε σπίτια αδύναμα στους σεισμούς και ακατάλληλα και σκοτωνόμαστε! Τα σπίτια που χτίζονται σε μια σεισμογενή χωρά, όπως η Ελλάδα και ειδικά στην Κρήτη, σπίτια που φιλοξενούν ανθρώπους, νέους, γέρους, παιδιά, οικογένειες, αυτοί που τα μελετούν και αυτοί που τα κατασκευάζουν, μηχανικοί, εργολάβοι, μάστορες, έχουν τεράστια ευθύνη. Όλα μια προχειροδουλειά, μια έκπτωση, ένα παζάρι.
Αυτή η χώρα δε θα αντέξει στα δύσκολα, όχι γιατί δεν μπορούμε, αλλά γιατί δε θέλουμε. Γιατί είναι μια χώρα ανοχύρωτη, που αρέσκεται στο θεαθήναι και ζει από τις δάφνες του ένδοξου παρελθόντος».
Είδαν και τα δυο τους σπίτια να καταστρέφονται
Ο Νίκος Πουλάκης μαζί με τη σύζυγό του κ. Μαρία, παρότι καταστράφηκαν και τα δύο σπίτια τους στο Αρκαλοχώρι, ήταν και οι δύο μέσα στην καλοσύνη και την αισιοδοξία, με το χαμόγελο να μη φεύγει από τα πρόσωπά τους. Το ηλικιωμένο ζευγάρι αστειευόταν και ήταν χαμογελαστό παρά τις ανυπολόγιστες ζημιές που υπέστησαν. Μίλησαν με χαρά στη «Ν.Κ.» για το πώς ο σεισμός έπληξε το σπίτι τους, που έχει κριθεί ακατάλληλο, αλλά εξακολουθούν να διαμένουν σε αυτό.
«Οι ζημιές είναι πάρα πολλές, με άλλες να φαίνονται κι άλλες όχι εκ πρώτης όψεως. Σιγά-σιγά όχι μόνο ανακαλύπτουμε περισσότερες, αλλά γίνονται και καινούργιες, λόγω μετασεισμών. Εμάς και τα δυο μας σπίτια κρίθηκαν ακατάλληλα. Το δε ένα έχει υποστεί πάρα πολλές καταστροφές και δεν μπορούμε να πλησιάσουμε. Το συγκεκριμένο, που ρισκάρουμε και μένουμε, κρίθηκε εξίσου ακατάλληλο. Το πίσω μέρος ήταν εκείνο που ζούσαμε κανονικά, στην καθημερινότητά μας, όμως πλέον τοποθετήσαμε μπροστά δύο ράντζα, κάτω από το μεγάλο κεντρικό δοκάρι, που είναι ακόμα γερό. Βέβαια, έχει και ακριβώς από πάνω μία μεγάλη ρωγμή και τα τζάμια εδώ μπροστά έχουν σπάσει. Είπαμε σε έναν ντόπιο τεχνίτη να έρθει να μας φτιάξει το τζάμι, αλλά δεν επιτρέπεται από την επιτροπή. Φοβόμαστε μην πέσουν και τα υπόλοιπα κατά τη διάρκεια μετασεισμών και τύχει και είμαστε από κάτω τους και μας τραυματίσουν, γι’ αυτό και δεν πλησιάζουμε κοντά στην τζαμαρία, ή με περίσσια προσοχή, μιας και είναι η είσοδος.
Οι άνθρωποι έχουν απελπιστεί! Οι γείτονές μας φεύγουν και πάνε στη Χερσόνησο, γιατί δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Όμως εμείς δοξάζουμε τον Θεό και ευγνωμονούμε για την κάθε μέρα!».
Η κ. Μαρία, μάλιστα, αντιμετωπίζει κινητικά προβλήματα, καθώς έχει υποστεί κάποιο τραυματισμό στη σπονδυλική στήλη, και μπόρεσε να ξανακινηθεί το τελευταίο διάστημα.
«Δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Κάναμε τα χαρτιά για τη δήλωση των ζημιών. Περιμένουμε να έρθει η επιτροπή ξανά να μας πει περισσότερα. Αν μπορούμε να το φτιάξουμε, να το επισκευάσουμε. Ωστόσο, εμείς είμαστε μόνοι εδώ. Τα παιδιά μας είναι στο Ηράκλειο και τη Χίο», συμπλήρωσαν. Όπως μας είπαν αστειευόμενοι, «ξέρετε τι λέμε; Ο Θεός να μας βοηθήσει, να πέσει το σπίτι και να ’μαστε παραπέρα να μη μας πιάσει! Τι να κάνουμε; Κι ο Θεός μάς κάνει δοκιμασίες! Να ‘μαστε καλά!».
