Γράφει η Ανδριανή Αγγελιδάκη
Σήμερα θα σας πω μια ιστορία για τη ζωή, τις μεγάλες ήττες και τις μικρές νίκες. Για τις στιγμές που νοιώθεις πως όλα έχουν τελειώσει και για εκείνες τις στιγμές που όλα ξαφνικά αποκτούν νόημα και βρίσκεσαι ξανά στην γραμμή της εκκίνησης.
Στην ιστορία μας οι πρωταγωνιστές είναι δύο. Ο Μηνάς και η Όλγα. Άστεγοι, συνοδοιπόροι στην αλληλεγγύη και στο όνειρο. Βρέθηκαν στο δρόμο από τη μία στιγμή στην άλλη. Οι ζωές τους μηδένισαν αλλά βρήκαν το κουράγιο να σταθούν και πάλι στα πόδια τους και να κάνουν όνειρα. Στάθηκαν στα πόδια τους και το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να προσφέρουν βοήθεια, σε άλλους άστεγους και άπορους, μαγειρεύοντας και διανέμοντας φαγητό.
«Το τροχόσπιτο της Αγάπης»
Έκαναν στέγη τους ένα τροχόσπιτο στον Καράβολα, που τους έκαναν δωρεά και αυτό ήταν και η αιτία να έρθουν αντιμέτωποι με το νόμο, καθώς τους δόθηκε πρόστιμο για κατάληψη δημόσιου χώρου.
Στο «τροχόσπιτο της Αγάπης» λοιπόν η Όλγα και ο Μηνάς ετοιμάζουν καθημερινά γύρω στις 40 μερίδες φαγητό που μοιράζονται σε άλλους άστεγους και άπορους. Οι πρώτες ύλες είναι προσφορά από καθημερινούς ανθρώπους που αναγνωρίζουν τη δυσκολία να ζεις στο δρόμο και προσπαθούν να συνδράμουν με τις δυνάμεις που έχουν.
Όνειρο τους να φτιάξουν ένα κέντρο αστέγων
Η προσφορά στον άλλο άνθρωπο έδωσε νόημα στη ζωή του Μηνά και της Όλγας. Όνειρο τους είναι να δημιουργήσουν ένα κέντρο αστέγων, ζεστό και φιλόξενο. Όπου οι άνθρωποι που ζουν στο δρόμο θα μπορούν να τρώνε το φαγητό τους, να πλένουν τα ρούχα τους και να περνούν χρόνο στην καθημερινότητα τους αλλά κυρίως να βρίσκουν ένα καταφύγιο τις δύσκολες μέρες και νύχτες του χειμώνα.
Οι δομές που υπάρχουν αυτή τη στιγμή τονίζουν ότι δεν καλύπτουν τις ανάγκες, τις πραγματικές ανάγκες όσων ζουν στο δρόμο.
Η καλοσύνη των ξένων….
Πολλές φορές η ζυγαριά της καλοσύνης γέρνει περισσότερο από την πλευρά των ξένων των άγνωστων, και όχι από τη μεριά των οικείων, των γνωστών, των συγγενών.
Ακούγοντας το Μηνά να μιλά, σκεφτόμουν πόσο δύσκολο είναι όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Είναι σκληρή η πραγματικότητα του δρόμου και ακόμη πιο σκληρό όταν αναλογίζεσαι τι σε έφερε στο δρόμο, σε μια ζωή στα παγκάκια.
Είναι τουλάχιστον συγκινητικό να ακούς τα λόγια τους. Ο Μηνάς και η Όλγα μας υποδέχθηκαν στο σπιτικό τους, είχαν τα κεράσματα τους να μας φιλέψουν και μια ανοιχτή καρδιά να μας εξομολογηθούν όσα νοιώθουν, τα δύσκολα και τα όμορφα. Μοιράστηκαν μαζί μας τα όνειρα τους.
Κάνουν όνειρα, συνεχίζουν να πιστεύουν στον άνθρωπο και επιλέγουν να παλεύουν για τον άνθρωπο.
