Δεν έρχονται τυχαία κάποιοι άνθρωποι στη ζωή σου. Όταν τα μονοπάτια συναντιούνται υπάρχει κάποιος λόγος. Κάποιος σημαντικός λόγος. Και ο Γιώργος Τριγώνης, ο “Μπίλιαρης” της Δαμάστας, ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους.
Όχι μόνο για όλους εμάς, τους συγγενείς του, που διδαχτήκαμε από τη σοφία του, νιώσαμε τη θέρμη της αγάπης του, πήραμε μαθήματα ζωής από τα λόγια του και μυηθήκαμε στον μαγικό κόσμο της φαντασίας μέσα από τις διηγήσεις, τις ιστορίες και την αποτύπωσή τους πάνω στο ξύλο το οποίο σμίλευε καλύτερα και από επαγγελματία γλύπτη δημιουργώντας απίστευτα έργα, που όλο καμάρι μας έδειχνε στο μικρό μουσειάκι που είχε πάνω στον οντά, αλλά και για όλη τη Δαμάστα που χθες τον αποχαιρέτησε.
Γιατί ο Γιώργος Τριγώνης δεν ήταν μόνο άψογος πατέρας, παππούς και θείος, αλλά και δάσκαλος, μια ψυχή που προσέφερε απλόχερα σοφία, γνώση, βοήθεια σε όσους τη χρειάζονταν.
Το σπίτι του ήταν πάντα μια φιλόξενη γωνιά για όλους, ακόμα και τους επισκέπτες. Ακόμα παραμένει χαραγμένη στη μνήμη μου η σκηνή ενός καλοκαιριού όταν περνούσε έξω από την αυλή με την κληματαριά, το γιασεμί και το αγιόκλημα ένα ζευγάρι τουριστών και ο ίδιος με τη σύζυγό του, χωρίς να τους γνωρίζουν, ξέροντας ότι το πιο πιθανό ήταν να μην τους ξαναδούν ποτέ, τους κάλεσαν στο δείπνο...
Αυτός ήταν ο Γιώργος Τριγώνης.
Πάντα φιλόξενος, χαμογελαστός, αισιόδοξος, ακόμα και στα δύσκολα, τα πολύ δύσκολα. Παιδικά χρόνια γεμάτα πόνο μέσα στην Κατοχή, γεμάτα δάκρυ, όντας ο ίδιος και η σύζυγός του μάρτυρες και θύματα της τραγωδίας της Δαμάστας, που σαν τον άνεμο φυσούσαν άλλοτε απαλά σαν διήγηση και άλλοτε σαν θύελλα μαζί με μερικά δάκρυα, σιωπηλός με το μπαστουνάκι του στο Κερατίδι, μπροστά στους τάφους των εκτελεσθέντων από τους Γερμανούς Δαμαστιανούς. Καλλιτέχνης από παιδί, που σκάλιζε τα ξύλα δίνοντάς τους ζωή, συνθέτοντας ολόκληρες παραστάσεις με έναν τρόπο που μας μάγευε σαν παιδιά αλλά και σαν μεγάλους. Μαντιναδολόγος με μια ρίμα έτοιμη ανά πάσα στιγμή, ανάλογα με την περίπτωση. Δάσκαλος με όλη τη σημασία της λέξης. Αφηγητής με μια αξεπέραστη δεινότητα. Χιουμορίστας ακόμα και στις δύσκολες στιγμές των γηρατειών. Έχοντας τον δικό του τρόπο να σε κάνει να δεις αλλιώς τη ζωή και την καθημερινότητα. Ξεχνώντας προβλήματα και σκοτούρες. Ρεαλιστής, πρόθυμος να προσφέρει τη συμβουλή και τις γνώσεις του. Δαμαστιανός που έβαζε το καλό του χωριού πάνω απ’ όλα, με πολύτιμη προσφορά κάθε φορά που χρειαζόταν.
Ο Γιώργος Τριγώνης ήταν αυτά και πολλά άλλα. Από χθες αναπαύεται γαλήνιος, ήσυχος ότι έχτισε μια οικογένεια που είναι περήφανη για εκείνον, στα σίγουρα ικανοποιημένος που χάρισε άφθονο φως στη ζωή όλων όσων είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε. Από χθες είναι πια μια ανάμνηση, που θα μας συνοδεύει σε όση ζωή έχει γραφτεί στα τεφτέρια της μοίρας για τον καθένα από εμάς. Μια ανάμνηση τόσο ζωντανή, τόσο λαμπερή, τόσο ουσιαστική και τόσο δυνατή.
Και αν η γειτονιά είναι πια σιωπηλή, η παρουσία του θα παραμείνει σαν το άρωμα εκείνου του μοσχομυριστού γιασεμιού και αγιοκλήματος να μας τη θυμίζει. Καλό σου ταξίδι, θείε. Ένα μεγάλο ευχαριστώ!
