Ζωντανεύουν οι μνήμες από την τραγωδία που συγκλόνισε το πανελλήνιο ακριβώς πριν από ένα χρόνο, όταν τα ορμητικά νερά του Γεροπόταμου, στη Μεσαρά, “κατάπιαν” τέσσερις ανθρώπους, ξεκληρίζοντας δύο οικογένειες στο Ηράκλειο. Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη φοβερή εκείνη νύχτα, θα τελεστούν μνημόσυνα στη μνήμη των αδικοχαμένων ανθρώπων, δηλαδή του νεαρού ζευγαριού Κωνσταντίνου Γιαννακάκη και Ροδούλας Τζαγκαράκη, της 23χρονης αδελφής της Μαριλένας και της μητέρας των άτυχων κοριτσιών, Μαρίας Τζαγκαράκη-Χατζηπάνου.
Συγκεκριμένα, το μνημόσυνο για να τιμηθεί η μνήμη της Μαριλένας και της μητέρας των κοριτσιών τελέστηκε το Σάββατο, 15 του μήνα, στον Ιερό Ναό της Παναγίας, στις Άνω Αρχάνες. Το μνημόσυνο για τον Κωνσταντίνο και τη Ροδούλα θα τελεστεί την Κυριακή 16 Φεβρουαρίου, στον Ιερό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στον Κρούστα Αγίου Νικολάου.
Ο Κώστας Γιαννακάκης ξεκίνησε μαζί με τη σύζυγό του από το Καλό Χωριό Μεραμπέλου, όπου διέμενε η οικογένεια, με προορισμό τη Μεσαρά, για να παρευρεθούν σε γάμο. Το ζευγάρι άφησε πίσω του την κόρη του, μόλις λίγων μηνών. Το παιδάκι μεγαλώνουν τώρα οι γονείς του Κώστα Γιαννακάκη, οι οποίοι αναγκάστηκαν να γίνουν και πάλι γονείς για την εγγόνα τους. Το ζευγάρι έκανε παράκαμψη μεταβαίνοντας στις Αρχάνες για να παραλάβει τη μητέρα της Ροδούλας, Μαρία Χατζηπάνου, καθώς και τη μικρότερη αδερφή της, Μαριλένα Τζαγκαράκη.
Οι τέσσερίς τους έφτασαν στο κέντρο διασκέδασης, στην ευρύτερη περιοχή του Πετροκεφαλίου, στη Μεσαρά. Αφού διασκέδασαν για λίγες ώρες, μετά τα μεσάνυχτα εκείνου του μοιραίου Σαββάτου 9 Φεβρουαρίου προς Κυριακή 10 Φεβρουαρίου, αποφάσισαν να πάρουν τον δρόμο της επιστροφής. Κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν βρέθηκε στο επίμαχο πέρασμα, όπου διασταυρώνεται ο δρόμος με το ρέμα του Γεροπόταμου.
Όπως όλα δείχνουν, το αυτοκίνητο βρέθηκε ξαφνικά “παγιδευμένο” στο εν λόγω σημείο, καθώς - όπως εκτιμάται - η στάθμη του νερού έφτανε τουλάχιστον το ένα μέτρο. Η συγκεκριμένη “διάβαση” αποτελεί μία από τις πολλές που “κόβουν” κάθετα τον Γεροπόταμο. Οι εν λόγω οδικές “αρτηρίες” είναι γνωστές στους ντόπιους, οι οποίοι γνωρίζουν πότε είναι επικίνδυνο και πότε όχι να τις διασχίσουν. Εντούτοις, άνθρωποι οι οποίοι δεν κατάγονται από την περιοχή και ενδεχομένως περνούσαν για πρώτη φορά από το επίμαχο σημείο δεν μπορούσαν να γνωρίζουν ότι από εκεί περνά ποτάμι... Αξίζει να σημειωθεί, εξάλλου, ότι δεν υπήρχε ακόμα τότε κάποια σήμανση που να προειδοποιεί τους οδηγούς ότι πλησιάζουν σε κοίτη ποταμού. Μετά την τραγωδία ελήφθησαν όλα τα αναγκαία μέτρα, αφού ήδη χάθηκαν τέσσερις άνθρωποι...
«Ελάτε γιατί πνιγόμαστε»
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι ακριβώς συνέβη τις στιγμές που οι τέσσερις επιβαίνοντες διαπίστωσαν ότι έχουν “παγιδευτεί”. Το βέβαιο είναι ότι στις 12:52 τα ξημερώματα της Κυριακής γίνεται η πρώτη κλήση στην Άμεση Δράση από την αδικοχαμένη Ροδούλα Τζαγκαράκη. «Ελάτε γιατί πνιγόμαστε», φέρεται να είπε η 30χρονη μητέρα. Τρία λεπτά μετά, ακολουθεί και δεύτερη κλήση στην Άμεση Δράση. «Σώστε μας γιατί θα πνιγούμε», φέρεται να είπε η 30χρονη, πριν τελικά δώσει τη συσκευή στον σύζυγό της, ο οποίος επίσης έκανε απεγνωσμένη έκκληση για βοήθεια στην Αστυνομία.
Η ΕΛ.ΑΣ., απευθυνόμενη στην εταιρεία κινητής τηλεφωνίας μέσω της οποίας έγιναν οι δύο επίμαχες κλήσεις, δεν άργησε να εντοπίσει το στίγμα του αυτοκινήτου. Λίγα λεπτά αργότερα ξεκινούσε μια τιτάνια επιχείρηση εντοπισμού και διάσωσης των τεσσάρων αγνοουμένων...
Ένας από τους πιο έμπειρους δύτες της ΕΜΑΚ, ο Μιχάλης Δαφέρμος, είχε εξιστορήσει τότε στο neakriti.gr τις δραματικές στιγμές που εκτυλίχθηκαν στον μοιραίο ποταμό από τη στιγμή που κλήθηκαν στο σημείο και οι 7 δύτες της ΕΜΑΚ για τον εντοπισμό των τεσσάρων σορών. «Σε αυτές τις δύσκολες επιχειρήσεις τα ανθρώπινα συναισθήματα αναγκαζόμαστε να τα αφήσουμε στην άκρη για χάρη του καθήκοντος. Έπρεπε να παραμερίσουμε τη συγκίνηση, τη στενοχώρια και τον πόνο για να κάνουμε τη δουλειά μας με επαγγελματισμό. Κύριο μέλημά μας ήταν η ανάσυρση του Ι.Χ. και το καταφέραμε. Κύριο μέλημά μας ήταν να παραδώσουμε τους ανθρώπους στις οικογένειές τους και το πετύχαμε. Βέβαια δεν υπήρχε περίπτωση να φύγουμε από εκεί χωρίς να βρούμε τους ανθρώπους. Ήμασταν πεπεισμένοι ότι θα τους βρούμε - θα καταθέταμε όλες μας τις δυνάμεις και την ψυχή μας για να βρούμε αυτούς τους ανθρώπους...».
