Μια βιτρίνα στο Ηράκλειο της Κρήτης, έγινε viral σε όλες τις «γωνιές» της χώρας, βάζοντας ένα σημαντικό «λιθαράκι» για την αποδοχή της διαφορετικότητας αλλά και της ανάδειξης του -αυτονοήτου- κατά τα άλλα, δικαιώματος, που έχει ο καθένας και η καθεμία από εμάς, να απολαμβάνει τις ημέρες χαράς του, χωρίς τις δυσκολίες που δεν αρμόζουν σε μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή πόλη.
Η Ειρήνη Βενιανάκη, ιδιοκτήτρια καταστήματος με είδη γάμου και βαπτίσεων, τόλμησε να τοποθετήσει ένα μανεκέν νύφης σε αναπηρικό αμαξίδιο στη βιτρίνα, δείχνοντας εμπράκτως, την φιλοσοφία της συμπερίληψης ΑμεΑ.
Η αφορμή που τροφοδότησε την σκέψη για το αναπηρικό αμαξίδιο στην βιτρίνα αλλά και την ράμπα για την είσοδο των ΑμεΑ, ξεκίνησε από προσωπική εμπειρία της Ειρήνης Βενιανάκη.
«Η αδερφή μου είναι ΑμεΑ και πάντοτε αντιμετωπίζαμε προβλήματα προσβασιμότητας σε καταστήματα, δημόσιους χώρους ακόμα και νοσοκομεία. Το αναπηρικό αμαξίδιο στην βιτρίνα, προέρχεται ως ιδέα από κατάστημα νυφικών σε κάποιο προάστιο της Αγγλίας, όπου η καταστηματάρχης εκεί είχε τοποθετήσει ένα αναπηρικό αμαξίδιο για την φίλη της, ώστε να μπορεί να κινείται με άνεση. Έτσι, εφόσον το αποφασίσαμε, σε ένα απόγευμα πήγαμε και πήραμε το καροτσάκι και στήθηκε έτσι η βιτρίνα».
Κάποιοι πελάτες, όπως αναφέρει, με την πίεση της καθημερινότητας δεν το παρατηρούν καν. « Όμως υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις όπου θα το σχολιάσουν, θα το φωτογραφίσουν και θα μπουν μέσα να δώσουν συγχαρητήρια. Πριν από λίγες μέρες, μπήκε μέσα μια κυρία και μου είπε πως δεν περίμενε να δει κάτι τέτοιο στο Ηράκλειο, της άφησε ιδιαίτερα θετική εντύπωση».
Το κατάστημα λειτουργεί εδώ και ενάμιση χρόνο και για την ώρα δεν έχει τύχει να εξυπηρετήσει ΑμεΑ, παρά μόνο συγγενείς και φίλους ατόμων με αναπηρία.
«Θα χαιρόμουν πολύ να εξυπηρετήσουμε κάποιον/κάποια ΑμεΑ, καθώς δημιουργήσαμε ράμπα, που δεν υπήρχε όταν ενοικιάσαμε το κατάστημα, η οποία βοηθάει φυσικά και τις μανάδες με τα μωρά στα καροτσάκια, αφού κάνει ευκολότερη την πρόσβαση τους. Δεν είναι δυνατόν, να λέμε στους μισούς περιμένετε έξω μέχρι να εξυπηρετηθούν οι υπόλοιποι, λόγω δυσκολιών πρόσβασης. Ευχαρίστως να χαρίζαμε το αναπηρικό αμαξίδιο σε όποιον γαμπρό ή νύφη το επιθυμούσε. Γνωρίζω πως έχει κόστος και ίσως δεν έχουν όλοι την δυνατότητα».
Θα περίμενε κανείς, πως μια τέτοια κίνηση με έντονο συμβολισμό, θα παρακινούσε και άλλους επιχειρηματίες, να συμμετέχουν σε ανάλογες δράσεις -αν όχι- να συνδιαμορφώσουν ένα ευνοϊκότερο κλίμα στην πόλη.
«Καταστήματα που προσέγγισα για να μοιραστώ την ιδέα μου και να εξηγήσω το μήνυμα, για να συμμετέχουν και οι ίδιοι, να μου δώσουν το αναπηρικό αμαξίδιο μέσω δωρεάς ή να μου το δανείσουν, έδιναν αρνητικές απαντήσεις. Συνήθως με κοιτούσαν με απορία και με ρωτούσαν αν έχω φαρμακείο».
Μάλιστα η κα. Βενιανάκη, αναφέρει πως θα ήθελε πολύ να δει και άλλα καταστήματα να ακολουθούν το παράδειγμα της και είναι διατεθειμένη ακόμη και να δανείσει το αναπηρικό αμαξίδιο σε όποιον/όποια το επιθυμεί.
Η προσβασιμότητα στο Ηράκλειο
«Παλαιότερα ήμουν ιδιαίτερα ενεργή ως εθελόντρια σε δράσεις και σε συλλόγους φίλων και γονέων ατόμων με αναπηρία, όμως εκνευρίστηκα και απογοητεύτηκα. Όταν καλείς την Δημοτική Αστυνομία για αυτοκίνητο που μπλοκάρει την πρόσβαση και σου απαντούν πως δεν έχουν γερανό για να το σηκώσουν, απογοητεύεσαι. Ακόμα και τώρα στο κατάστημα μου, πολλές φορές κλείνουν τα σκαλοπάτια, την ράμπα και την πρόσβαση για άτομα με κινητικές ιδιαιτερότητες».
Το κέντρο, όπως αναφέρει είναι απροσπέλαστο. «Για να κατέβουμε στο κέντρο της πόλης με την αδερφή μου, θα περάσουμε από συγκεκριμένους δρόμους, θα τσακωθούμε και σίγουρα θα έρθουμε αντιμέτωπες με κάποιον οδηγό που θα έχει μπλοκάρει την πρόσβαση. Αναφορικά με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ορισμένα μόνο έχουν ράμπες, κάποιες φορές θα κατέβουν επιβάτες να σηκώσουν την αδερφή μου στα χέρια για να μπει στο λεωφορείο, ενώ άλλοι δεν θα κάνουν καν χώρο, στις ειδικές θέσεις ΑμεΑ.
Η «ουσία» της λέξης προσβασιμότητα, είναι τα άτομα με αναπηρία να κινούνται μόνα τους, χωρίς να σπρώχνονται από 2 και 3 άτομα. Η δυνατότητα αυτή είναι ανύπαρκτη στο Ηράκλειο», αναφέρει χαρακτηριστικά.
«Θα ήθελα όλοι να βοηθούμε και να συνεισφέρουμε τα άτομα με αναπηρία. Είναι αδύνατον να πηγαίνεις σε σούπερ μάρκετ και να αντικρίζεις 6 θέσεις ΑμεΑ κατειλημμένες, επειδή κάποιον δεν είχε που να αφήσει το αυτοκίνητο του. Όλα ξεκινούν από την παιδεία που δίνουμε τώρα στα μικρά παιδιά, σε 10-15 χρόνια θα δούμε διαφορά ως κοινωνία».
Η αναπηρία δεν πρέπει να γίνεται εμπόδιο ούτε στον έρωτα, ούτε στον γάμο, πόσο μάλλον στην καθημερινότητα.
