Στα χώματα της κρητικής γης αναπαύεται ένας, ένας άνθρωπος που γεννήθηκε, μεγάλωσε στην Κρήτη , μεγαλούργησε στην Αμερική όμως η τελευταία του επιθυμία ήταν να «επιστρέψει» και να ταφεί στη γενέτειρα του τα Χουστουλιανά.
Ο λόγος για τον Σταμάτη Αρκουλάκη τον γιατρό, πλαστικό χειρουργό που γεννήθηκε το 1930 στο Ηράκλειο όμως η ζωή και παρά τις κακουχίες που πέρασε, τα έφερε έτσι και από το 1965 και για πάνω από μισό αιώνα ζούσε και εργαζόταν στο New Jersey των Ηνωμένων Πολιτειών όπου η πορεία του ήταν τέτοια που είχε καταφέρει να διακριθεί και να θεωρείται ως ένα από τα πλέον αξιοσέβαστα μέλη της κοινωνίας.
Επίσης συγκαταλεγόταν και στην ομάδα με τους γιατρούς του κόσμου και είχε καταφέρει με τις γνώσεις του να προσφέρει χαμόγελα και να «χαρίσει» υγεία σε ανθρώπους άλλων ηπείρων που χρειάζονταν την υποστήριξη του για να επιβιώσουν και να κρατηθούν στη ζωή.
Ωστόσο ότι και να έκανε, ο Δρ. Αρκουλάκης, όπου και να πήγαινε, η ψυχή και το μυαλό του ήταν πάντα στην γενέτειρα του στην Κρήτη. Αρχή και τέλος της ζωής του ήταν τα Χουστουλιανά.
Η είδηση του θανάτου του , εξέπληξε όλους όσους τον ήξεραν. Είχε προηγηθεί όμως κάτι πολύ ευχάριστο. Στα 80στα γενέθλια του, ο γιος του ο Νόλης αποφάσισε να του κάνει δώρο ένα laptop. Με αυτό το τελευταίας τεχνολογίας εργαλείο λοιπόν, ο θείος Σταμάτης, όπως τον αποκαλούσαν όχι μόνο οι συγγενείς του αλλά και άνθρωποι που τον ένιωθαν πολύ κοντά του, αποφάσισε να ηρεμήσει για λίγο, τόσο όσο χρειαζόταν για να μοιραστεί την ιστορία της οικογένειας του με τους αγαπημένους του.
Τα πιο δύσκολα και το πια όμορφα χρόνια του τα έζησε και τα πέρασε στο χωριό του τα Χουστουλιανά
Ο ίδιος, πατέρας δύο παιδιών, της Ντιάνας και του Νόλη, με τον πλέον γλαφυρό τρόπο είχε γράψει για το χωριό του που έζησε κακουχίες και συνάμα όμορφα παιδικά χρόνια.Για την «χρυσή» ευκαιρία που του δόθηκε και άρπαξε μέσω υποτροφίας ανοίγοντας το δρόμο για την Αμερική αλλά και το πώς γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του σε ένα υπερατλαντικό ταξίδι επιστρέφοντας Κρήτη λέγοντας χαρακτηριστικά στον πατέρα του: Κοίταξε την καλά , μάλλον θα γίνει η νύφη σου.
Η ζωή στα Χουστουλιανά και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πολέμος
«Τι θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια; Θυμάμαι να παίζω αμαθιές, βόλους, κουτσό, κρυφτό, κυνηγητό, κλέφτες-αστυνόμους, ξυλίκι-καμάκι, να φτιάχνω ψεύτικα χαρτονομίσματα κάνοντας τον πλούσιο. Όμως η σύντομη παιδική μου ηλικία είναι στενά συνδεδεμένη με τον Δεύτερο ΠΠ, που έφερε φτώχεια και ανεκπλήρωτες ανάγκες και ελπίδες. Καθώς η οικογένεια μετακινήθηκε από την πόλη του Ηρακλείου στα Χουστουλιανά, οι συνθήκες διαβίωσης περιορίστηκαν στα βασικά. Η μητέρα μου πάντα δημιουργική μάζευε και μας μαγείρευε χόρτα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους για να μας ευχαριστήσει, κι ο εφευρετικός πατέρας μου πουλούσε σκοινί που έφτιαχνε από αθανάτους για να μαζέψει μερικές δραχμές. Αυτές τις δύσκολες εποχές, έπρεπε να προσέχουμε πάρα πολύ αυτά που είχαμε, γιατί δεν μπορούσαμε να αγοράσουμε καινούργια όταν θέλαμε ή όταν τα χρειαζόμασταν. Παραδείγματος χάριν, θυμάμαι να φοράω τα παπούτσια μου στο σχολείο, αλλά να τα βγάζω και να πηγαίνω ξυπόλυτος από το ένα χωριό στο άλλο για να μου κρατήσουν περισσότερο. Από την άλλη, με ανάμεικτα συναισθήματα έπρεπε να φοράω ένα πουκάμισο που μου έφτιαξε η μητέρα μου , μετά την εισβολή των Γερμανών αλεξιπτωτιστών, από κομμάτια αλεξίπτωτου που μάζεψαν και της έστειλα τ’ αδέρφια της.
Από τα 11 του ξυπόλυτος διασχίζοντας 47 χιλιόμετρα
Εκείνες τις μέρες τα μεταφορικά μέσα ήταν μεγάλο πρόβλημα και η λύση ήταν να περπατάς για μεγάλες αποστάσεις. Τα Χουστουλιανά απέχουν 47 χιλιόμετρα από το Ηράκλειο και θυμάμαι να κάνω αυτήν τη διαδρομή πολλές φορές, μερικές φορές ολομόναχος παρότι ήμουν ένα νεαρό αγόρι 11-14 χρονών.
Στο χωριό υπήρχαν και στιγμές ευτυχίας…
Το καλοκαίρι έπρεπε να μαζέψουμε τα σταφύλια και να τα απλώσουμε στον ήλιο για να γίνουν σταφίδες. Κοιμόμασταν έξω κάτω από τα αστέρια, σε «στρώματα» που φτιάχναμε από αγκαθούρια, μικρούς φουντωτούς θάμνους που μαζεύαμε. Πολλές φορές κοιμόμασταν στις ταράτσες , πολλά παιδιά μαζεμένα να χαχανίζουν. Ο ουρανός , με τα μυριάδες αστέρια του ήταν εκεί για να τον θαυμάζουμε και να ονειρευόμαστε…
κυνηγητό, κλέφτες-αστυνόμους, ξυλίκι-καμάκι, να φτιάχνω ψεύτικα χαρτονομίσματα κάνοντας τον πλούσιο. Όμως η σύντομη παιδική μου ηλικία είναι στενά συνδεδεμένη με τον Δεύτερο ΠΠ, που έφερε φτώχεια και ανεκπλήρωτες ανάγκες και ελπίδες. Καθώς η οικογένεια μετακινήθηκε από την πόλη του Ηρακλείου στα Χουστουλιανά, οι συνθήκες διαβίωσης περιορίστηκαν στα βασικά. Η μητέρα μου πάντα δημιουργική μάζευε και μας μαγείρευε χόρτα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους για να μας ευχαριστήσει, κι ο εφευρετικός πατέρας μου πουλούσε σκοινί που έφτιαχνε από αθανάτους για να μαζέψει μερικές δραχμές. Αυτές τις δύσκολες εποχές, έπρεπε να προσέχουμε πάρα πολύ αυτά που είχαμε, γιατί δεν μπορούσαμε να αγοράσουμε καινούργια όταν θέλαμε ή όταν τα χρειαζόμασταν. Παραδείγματος χάριν, θυμάμαι να φοράω τα παπούτσια μου στο σχολείο, αλλά να τα βγάζω και να πηγαίνω ξυπόλυτος από το ένα χωριό στο άλλο για να μου κρατήσουν περισσότερο. Από την άλλη, με ανάμεικτα συναισθήματα έπρεπε να φοράω ένα πουκάμισο που μου έφτιαξε η μητέρα μου , μετά την εισβολή των Γερμανών αλεξιπτωτιστών, από κομμάτια αλεξίπτωτου που μάζεψαν και της έστειλα τ’ αδέρφια της.
Από μικρός δεν φοβόταν τα δύσκολα και δεν δίσταζε να περπατά δεκάδες χιλιομέτρα από το χωριό του στο Ηράκλειο
Τα χρόνια της μόρφωσης και η υποτροφία που κέρδισε μετά κόπων και βασάνων
Το σχολείο , φυσικά , είχε προτεραιότητα στο χρόνο και την προσπάθεια που κατέβαλα, και σύντομα όλοι ήξεραν ότι ήμουν ο καλύτερος μαθητής στην τάξη. Μάθημα αγγλικών δεν είχαμε στο σχολείο , έτσι ξεκίνησα ιδιαίτερα μαθήματα. Έκανα επίσης ιδιαίτερα στη φυσική και τα μαθηματικά γιατί σκεφτόμουν να μπω στο Πολυτεχνείο και να γίνω μηχανικός.
Ο αγαπημένος μου πατέρας έκανε πολλές θυσίες για να αποκτήσω μια καλή μόρφωση, αλλά η μοίρα είχε ακόμα καλύτερα πλάνα .Τη χρονιά που αποφοιτούσα, ο Δρ. Χατζάκης ένας εξέχων πολίτης του Ηρακλείου χειρούργος στο επάγγελμα, αποφάσισε να χρηματοδοτήσει ένα παιδί για να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο. Αυτός θα ήμουν εγώ. 1200 μαθητές από όλη την Ελλάδα έδωσαν εξετάσεις για την Ιατρική Σχολή για 100 θέσεις. Κάθε μέρα έψαχνα τις εφημερίδες που ερχόταν από την Αθήνα για να δω τα αποτελέσματα. Τελικά, μια μέρα, είδα τη λίστα με τα ονόματα. Ήταν σε δύο στήλες. Είχα μεγάλη αγωνία. Φυσικά ξεκίνησα να διαβάζω τα ονόματα από τη δεύτερη στήλη και δεν είδα το όνομα μου. Μετά με τις ελπίδες μου να μειώνονται άρχισα να διαβάζω την πρώτη στήλη. Από κάτω προς τα πάνω. Ώσπου τελικά το είδα. Το όνομα μου ήταν τρίτο στη λίστα.
Το σχέδιο για την Αμερική
Το σχέδιο μου να πάω στην Αμερική για να πάρω ειδικότητα σαν χειρούργος δεν βρήκε αντίρρηση από κανέναν. Και η οικογένεια μου και ο Δρ. Χατζάκης πίστευαν ότι είχα πάρει την σωστή απόφαση και ότι ο μακροχρόνιος χωρισμός ήταν μια αναγκαία θυσία για να πετύχω το στόχο μου. Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων, η επικοινωνία με την οικογένεια μου ήταν τακτική και φορτισμένη συναισθηματικά. Η τεχνολογία τότε δεν ήταν όπως σήμερα. Η χρήση του τηλεφώνου ήταν απαγορευτική. Έπρεπε να κάτσεις κάτω και να γράψεις ένα γράμμα. Κι εκεί έβαζα όλη μου την ψυχή γιατί μου έλειπαν πάρα πολύ. Έκανα και κάτι άλλο , που βοηθούσε πιο πολύ εμένα ψυχολογικά πάρα την οικογένεια μου υλικά, συνήθιζα να βάζω λίγα χρήματα μέσα στο φάκελο. Ο ετήσιος μισθός μου τον πρώτο χρόνο ήταν $1,000, περίπου $19 την εβδομάδα. Φρόντιζα πάντα να έχω χρήματα για να στείλω σπίτι.
Η Πώλιν ήταν η γυναίκα που του άλλαξε τη ζωή
Η μέρα που γνώρισε την Πώλιν σε ένα υπερατλαντικό ταξίδι.
Η μοίρα θα έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο κατά τη διάρκεια του υπερατλαντικού ταξιδιού με πλοίο «Ολυμπία».
Ήταν τη δεύτερη μέρα του υπερατλαντικού μου ταξιδιού που συνάντησα την Πωλιν. Κοιτάζοντας πίσω, ήταν σαν μια θεϊκή παρέμβαση να είχε συμβεί. Η χημεία μεταξύ μας άρχισε να αναπτύσσεται αμέσως και περνούσαμε όλο και περισσότερη ώρα μαζί. Απ’ την πλευρά μoυ, η έλξη ήταν όλο και πιο μεγάλη. Ένοιωθα δυστυχισμένος χωρίς αυτήν. Έτσι, ένα βράδυ , καθώς της κρατούσα το χέρι στο κατάστρωμα του πλοίου, σε μια γωνιά μακριά από τους υπόλοιπους , ψέλλισα τις λέξεις αυτές για πρώτη φορά: «Σ’ αγαπώ» . Στα 32 μου χρόνια , δεν είχα νοιώσει ποτέ την ανάγκη να εκφράσω αυτό το συναίσθημα και την δέσμευση που υπονοεί. Το ταξίδι κράτησε συνολικά 11 μέρες. Όταν το πλοίο έδεσε στον Πειραιά, σύστησα την Πωλιν στον πατέρα μου και του είπα: «κοίταξε την καλά , μάλλον θα γίνει η νύφη σου».
Η σπουδαιότητα των ταξιδιών
Πιστεύω ότι γενικά τα ταξίδια είναι κάποια από τα σημαντικότερα γεγονότα στη ζωή μας για διάφορους λόγους: Μας διευρύνουν τους ορίζοντες, βοηθούν να χτίσουμε τον χαρακτήρα μας, μας φανερώνουν ευκαιρίες να δώσουμε από τον εαυτό μας στους άλλους και φτιάχνουν αναμνήσεις για μας και τους ανθρώπους γύρω μας που θα κρατήσουν μια ζωή.
Πλέον ο Σταμάτης Αρκουλάκης αναπαύεται στην αγκαλιά της Κρητικής γης, αφήνοντας στην οικογένεια του μια σημαντική παρακαταθήκη με σπουδαία μαθήματα ζωής από έναν άνθρωπο που τον χαρακτήριζε του η μεγαλοψυχία , η ανεξίτηλη αγάπη και προσφορά του προς τον συνάνθρωπο.
