- Εκ βαθέων εξομολόγηση για τον πατέρα της και τις τελευταίες στιγμές του
- «Τον τελευταίο ενάμιση μήνα υπέφερε πάρα πολύ»
- Στο τέλος της ζωής του ο Μίκης Θεοδωράκης αφοσιώθηκε στα ζώα
- Στόχος να παραμείνουν ζωντανά το έργο και οι αγώνες του
- Υπήρχε πάντα η περηφάνεια ότι είμαστε Κρητικοί
Ήταν 2 Σεπτεμβρίου του 2021 όταν ο Μίκης Θεοδωράκης πέρασε στην αθανασία προκαλώντας δάκρυα συγκίνησης σε ολόκληρο τον κόσμο. Ένα χρόνο μετά, η απουσία του εξακολουθεί να πληγώνει την οικογένεια του, τα μέλη της οποίας βρίσκονται στα Χανιά για τη μεγάλη συναυλία της λαϊκής ορχήστρας Μίκης Θεοδωράκης στο Θέατρο της Ανατολικής Τάφρου και για να παραστούν σήμερα στις έντεκα το πρωί στο ετήσιο μνημόσυνο του αξεπέραστου δημιουργού στο κοιμητήριο του Γαλατά.
Η κόρη του Μαργαρίτα Θεοδωράκη λίγες ώρες νωρίτερα, μιλώντας στο neakriti.gr, αποκάλυψε πως έδωσε υπόσχεση στον εαυτό της να βρίσκεται κάθε χρόνο μαζί με την ορχήστρα του στη γη που αναπαύεται και να του τραγουδά, ευχόμενη να την ακούει.
Σε μια ειλικρινή συνέντευξη, μίλησε για τις τελευταίες στιγμές του πατέρα της, τα λόγια του που τη συντροφεύουν, την άγνωστη στο ευρύ κοινό αγάπη και αφοσίωση του στα περιπλανόμενα ζώα, αλλά και για τα δύσκολα χρόνια των βασανιστηρίων, της εξορίας και των αγώνων. Για δε τη σχέση του με την Κρήτη, η Μαργαρίτα Θεοδωράκη είπε πως «ήταν ισχυρή λόγο της αγάπης του μουσικοσυνθέτη προς τη γενέτειρα του πατέρα του, πλην όμως τόνισε πως εξίσου σημαντική ήταν η σχέση του με την Μικρά Ασία από όπου καταγόταν η μητέρα του».
Μου λείπει η παρουσία του η καθημερινή
Ένας χρόνος συμπληρώνεται από τον θάνατο του πατέρα σας. Για ολόκληρο τον κόσμο παραμένει ζωντανός μέσα από τη μουσική και το έργο του, όμως για εσάς ισχύει αυτό και τι είναι αυτό που σας λείπει περισσότερο;
«Μου λείπει η παρουσία του η καθημερινή, οι ομιλίες του, η ζωντάνια του. Τώρα που μου το είπες συγκινήθηκα».
Τι είναι εκείνο που κρατάτε μέσα σας σαν φυλαχτό από τον πατέρα σας;
«Η τεράστια αισιοδοξία του και η πολύ μεγάλη δύναμη του. Ήταν ένας άνθρωπος που όλο έλεγε πάμε μπροστά, πάντα μπροστά και ψηλά. Ήταν εμφατικός. Πολύ εμφατικός».
Καθοδηγούν τα βήματα σας τα λόγια του;
Προσπαθούμε να προωθούμε το έργο του για να παραμένει ζωντανό στον κόσμο
«Βέβαια. Παιδί του πατέρα μου και της μητέρας μου είμαι. Ότι με δίδαξαν, αυτό κάνω. Μια συνέχεια είμαστε. Ως προς την παρουσίαση του έργου του γιατί σαν οικογένεια δεν είμαστε δημιουργοί. Απλώς προσπαθούμε να προωθούμε το έργο του μπαμπά να παραμένει ζωντανό στον κόσμο γιατί πιστεύω ότι οι Έλληνες δεν τον έχουν ξεχάσει και όχι μόνο αυτό αλλά τον αγαπούν. Υπάρχει μεγάλη αγάπη κι αυτό φαίνεται και στην παρουσίαση του έργου του μπαμπά όλο αυτό τον χρόνο, δηλαδή σε όλες τις πόλεις, σε όλη την Ελλάδα γίνονται συναυλίες και εκδηλώσεις, ονομάζουν πλατείες, δρόμους, γενικά υπάρχει ένας φανατισμός γιατί ξέρουν πόσο αγωνίστηκε για τους ανθρώπους».
Πως πιστεύετε ότι μπορεί να διαφυλαχτεί αυτή η σπουδαία παρακαταθήκη που άφησε ο Μίκης Θεοδωράκης στον ελληνικό λαό αλλά και ευρύτερα στον κόσμο;
«Σίγουρα ζωντανή μπορεί να διατηρηθεί μέσα από εκδηλώσεις, συναυλίες, παραστάσεις, αλλά βέβαια υπάρχει και ένας σημαντικός φορέας που είναι το αρχείο του πατέρα μου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Οι άνθρωποι που είναι εκεί τον κρατούν ζωντανό και έχουν και πάθος για τον πατέρα μου. Δεύτερον το Μουσείο στο Γαλατά, ο Γιώργος Αγοραστάκης, υπάρχει και το Μουσείο στη Ζάτουνα με τον κ. Παρασκευόπουλο. Γενικά υπάρχουν πολλά ιδρύματα αφιερωμένα στον πατέρα μου. Με επιστημονικό τρόπο το παρουσιάζουν και νομίζω μέσα σε αυτούς είμαι κι εγώ, εμείς, η Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης. Οργανώνουμε συναυλίες, όχι μόνο στην Ελλάδα. Θα πάμε στη Βουλγαρία 16 Σεπτεμβρίου, 24 Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη ,στη συνέχεια στη Γερμανία για 3-4 παραστάσεις, στην Κύπρο, στη Ζυρίχη. Το χειμώνα θα πάμε στη Σκανδιναβία. Εμείς αυτό κάνουμε. Προωθούμε το έργο του. Σαν ιεραπόστολοι».
Τι ήταν η Κρήτη για τον Μίκη Θεοδωράκη και πως συνδέεστε εσείς με το νησί;
«Η Κρήτη ήταν η πατρίδα του πατέρα του. Ο ίδιος δεν μεγάλωσε εδώ. Ο πατέρας του ήταν διευθυντής νομαρχίας και γύριζε όλη την Ελλάδα. Πρωτοήρθε στην Κρήτη το 1951 μετά τη Μακρόνησο. Κατάφερε και τον έσωσε ο πατέρας του και τον έβαλε εδώ στρατιώτη στη Σούδα. Την Κρήτη την αγαπούσε γιατί ο μπαμπάς του ήταν Κρητικός και όπου κι αν πήγαινε και μέσα από τα τραγούδια του την κουβαλούσε.
Αλλά πρέπει να πω ότι είχε και μια μητέρα Μικρασιάτισσα και όπως ξέρεις τα παιδιά είναι προσκολλημένα στις ρίζες της μαμάς, κατ’ επέκταση κι εμείς, είμαστε Μικρασιάτες. Αυτό ας μας το συγχωρέσουν οι Κρητικοί. Μεγαλώσαμε σε ένα κλίμα της προσφυγιάς και της Μικρασίας αλλά πάντα υπήρχε κι αυτή περηφάνεια ότι είμαστε και Κρητικοί, δηλαδή είμαστε επαναστάτες, είμαστε αγωνιστές».
Τι είναι αυτό που δεν θέλετε να ξεχάσει ο κόσμος για τον Μίκη Θεοδωράκη σε σχέση με το έργο και την προσωπικότητα του; Είναι η αγωνιστικότητα, το εύρος της μουσικής του;
«Όλα αυτά. Κατ’ αρχήν το έργο του το οποίο είναι καταπληκτικό και απίστευτο. Δεν είναι μόνο η μουσική και τα τραγούδια ,είναι κλασσική μουσική, είναι όπερες, μπαλέτα ,είναι οι αγώνες του. Βασανιστήκαμε πολύ σαν οικογένεια γιατί εκείνος πέρασε τον εμφύλιο ,εμείς περάσαμε τη χούντα όταν ήμασταν παιδιά ,δηλαδή τον ζήσαμε πολύ το μπαμπά που αγωνιζόταν. Θα μπορούσε να κάτσει σε μια άκρη και να συνεχίσει τη ζωή του, αλλά δεν τον ενδιέφερε. Από όταν ήμουν 8 χρονών βασανίστηκε στην ασφάλεια, μπήκε στις φυλακές Αβέρωφ, εξορία στη Ζάτουνα που ήμασταν μαζί, εξορίες, δηλαδή μια ζωή ένα κυνηγητό. Θεωρούσε χρέος του τον αγώνα για δημοκρατία και ελευθερία.
Θέλω πάντα να ξέρουν οι άνθρωποι ότι ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος
Αλλά πέρα από αυτό, θέλω πάντα να ξέρουν οι άνθρωποι ότι ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος, ένας απλός, ταπεινός άνθρωπος που δε φαινόταν γιατί έβλεπες ένα θηρίο. Ήταν σαν λιοντάρι και ο κόσμος τον φοβόταν. Στην πραγματικότητα ήταν πολύ ήρεμος και πολύ γλυκός άνθρωπος που στο τέλος της ζωής του αφοσιώθηκε στα ζώα, στα αδέσποτα, στα περιπλανόμενα. Είχε μαζέψει ότι χτυπημένο σκυλί και γατί στο σπίτι του. Γι’ αυτόν ήταν ντροπή για την Ελλάδα να υπάρχουν άνθρωποι που τα βασανίζουν. Είχε γράψει και κείμενα για τα ζώα».
Ποια είναι η τελευταία ανάμνηση που έχετε από εκείνον;
«Τον τελευταίο ενάμιση μήνα υπέφερε πάρα πολύ, ήταν πολύ άρρωστος και ήταν κάτι το τραγικό. Ήθελε να πεθάνει γιατί ήταν αδύνατο να αναπνεύσει. Μάζευε υγρό το πνευμόνι του, ερχόταν ο γιατρός κάθε δύο ώρες. Ήθελε να φύγει, όμως εμείς δεν θέλαμε, δε μπορούσαμε να το φανταστούμε».
