Δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη 17η Αυγούστου του 2017, ημέρα κατά την οποία «έσβησαν» ο 19χρονος Γιάννης Στρογγυλός και η 20χρονη Στέλλα Μούσχου, οι οποίοι τραυματίστηκαν θανάσιμα - μαζί με τον σκύλο τους - από αυτοκίνητο το οποίο οδηγούσε ένας 22χρονος νεαρός, στα Κουνουπιδιανά Χανίων, σε απόσταση περίπου 100 μέτρων από το Πολυτεχνείο Κρήτης.
Οι δύο φοιτητές, που έφυγαν τόσο άδικα από τη ζωή πριν καλά-καλά προλάβουν να ανοίξουν τα «φτερά» τους, έκαναν εκείνη την ώρα βόλτα πεζή, μαζί με τον σκύλο τους, στον κεντρικό δρόμο που διέρχεται μπροστά από το Πολυτεχνείο Κρήτης. Εκείνη την ώρα διέσχιζε τον εν λόγω δρόμο, οδηγώντας αυτοκίνητο, ένας 22χρονος - σήμερα - άνδρας. Το όχημα που οδηγούσε ο νεαρός φέρεται να παρέσυρε τους δύο νέους και το τετράποδο. Το αυτοκίνητο συνέχισε την ξέφρενη πορεία του, πριν τελικά προσκρούσει σε σταθμευμένη μηχανή.
Σύμφωνα με τα όσα είχαν γίνει γνωστά τον προπερασμένο Αύγουστο, το επίμαχο όχημα είχε αναπτύξει πολύ μεγάλη ταχύτητα. Η δίκη για την επίμαχη υπόθεση έχει προσδιοριστεί για τον Μάρτιο του 2020.
Εν τω μεταξύ, το μήνυμα της μητέρας της αδικοχαμένης Στέλλας στο Facebook με αφορμή τη «μαύρη» αυτή επέτειο, λυγίζει και τον πιο σκληρό:
«ΔΥΟ χρόνια πέρασαν αστεράκι μου. Ακριβως από αυτή τη στιγμη...ΔΥΟ χρόνια χωρίς το γέλιο σου, χωρίς τη φωνή σου, τα πειράγματα σου, τις αγωνίες σου, τα δάκρυα σου, τις χαρές σου... ΔΥΟ χρόνια χωρίς να μπορώ να σε αγγίζω, παρά μόνο στις φωτογραφίες... ΔΥΟ χρόνια που σου μιλάω χωρίς να μου απαντάς, αλλά γνωρίζοντας την απάντηση σου... ΔΥΟ χρόνια που συναντώ τις φίλες σου και είναι σαν να εισαι πάντα στην παρέα... ΔΥΟ χρόνια που εκεί που κλαίμε, ξαφνικά θυμόμαστε κάτι αστειο που είχες πει, ή είχες κάνει και γελάμε... Η ζωή μας, γεμάτη από αναμνήσεις... Μόνο που... να... υπάρχουν στιγμές που λυγίζω Στελλάκι μου κι ας ξερω ότι δεν σου αρέσει και θυμώνεις... Δεν το ελέγχω Στελλάκι μου... γιατί εγώ ΔΥΟ παιδιά γέννησα, ΔΥΟ παιδιά ανάθρεψα, για ΔΥΟ παιδιά καμαρώνω... ΔΥΟ παιδιά θαυμάζω... Αλλά εδω και ΔΥΟ χρόνια, εσένα σε βλέπω μόνο με τα μάτια της ψυχής μου... Σε νιώθω, κλείνοντας τα μάτια, να με αγκαλιάζεις και να μου λες «μανουλίτσα μου»... Σε βλέπω με τον Γιάννη, τα ΔΥΟ σας, χέρι χέρι, να συζητάτε και να γελάτε ευτυχισμένα..».
