Την αντίδραση της ΕΛΜΕ Χανίων έχει προκαλέσει η χρήση του σπιτιού του Άρη Βελουχιώτη την τουριστική περίοδο στη Γαύδο, και καλεί εργαζόμενους, επιστημονικούς συλλόγους και νεολαία για αντίστοιχες αποφάσεις.
Μάλιστα, με ανακοίνωση-ψήφισμα που εξέδωσε, η ΕΛΜΕ απαιτεί την απαλλοτρίωση του «σπιτιού των εξορίστων» από το υπουργείο Πολιτισμού, ώστε να σταματήσει αμέσως κάθε εμπορική εκμετάλλευσή του, καθώς επίσης και να αφαιρεθούν οι πρόσθετες κατασκευές και να λειτουργήσει αποκλειστικά ως μνημείο της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας.
Μεταξύ άλλων στην ανάρτηση αναφέρεται πως, «στα πλαίσια της τουριστικής εκμετάλλευσης και εμπορευματοποίησης των πάντων, το “σπίτι του Άρη Βελουχιώτη”, το καμάρι της ΟΣΠΕ (Ομάδας Συμβίωσης Πολιτικών Εξόριστων), που έχτισαν οι εξόριστοι το 1933 στο Σαρακήνικο της Γαύδου, για να κατοικήσουν εκεί, ενώ έχει κριθεί με απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού ήδη από το 1999 ως “ιστορικό διατηρητέο μνημείο” (βλ. ΥΠ.ΠΟ./ΔΙΛΑΠ/Γ/203/16542/16.3.99), όχι μόνο λειτουργεί μέχρι σήμερα σαν καφενείο-ταβέρνα με τις αντίστοιχες όσο και παράνομες παρεμβάσεις στο αρχικό κτήριο (πρόσθετα δωμάτια, πέργκολες κ.λπ.), αλλά φέτος δόθηκε και σε γνωστή πλατφόρμα βραχυχρόνιας μίσθωσης και μετατράπηκε και σε τουριστικό κατάλυμα.
Ως ΕΛΜΕ Χανίων θεωρούμε ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ένα σπουδαίο μνημείο της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας, που συμβολοποιεί τους μεγάλους αγώνες όσων εξορίστηκαν πληρώνοντας σκληρά το τίμημα της αντίστασής τους απέναντι στον ΦΑΣΙΣΜΟ και υπερασπιζόμενοι μέχρι τέλους το όραμα μιας καλύτερης κοινωνίας, να παραδίδεται στην υπηρεσία του εμπορικού κέρδους. Μ' αυτόν τον τρόπο η ιστορική αξία του χώρου χάνεται και η φήμη που το συνοδεύει γίνεται ένα επιπλέον “ατού” για την προσέλκυση τουριστών.
Ζούμε σε μια εποχή που γίνεται συστηματική προσπάθεια ο φασισμός να ταυτιστεί με τον κομμουνισμό και τους αγώνες των εργαζομένων, και να χαθεί για πάντα από τη νέα γενιά το όραμα μιας καλύτερης κοινωνίας. Σε μια τέτοια συγκυρία δεν αποτελεί ιδιαίτερη έκπληξη το γεγονός ότι το “σπίτι του Άρη Βελουχιώτη” στη Γαύδο γίνεται βορά στις επιδιώξεις των ιδιωτών, όπως συμβαίνει και με άλλα μνημεία που “αξιοποιούνται” ή εγκαταλείπονται στην τύχη τους. Γιατί, εκτός από το πρόταγμα της χυδαίας εμπορευματοποίησης των πάντων, στις μέρες μας τα ιστορικά μνημεία που συνδέονται με φυλακές, τόπους εξορίας ή μαρτυρίου των αγωνιστών, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν πηγή γνώσης της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και έμπνευσης για τη νέα γενιά, συστηματικά καταστρέφονται».
