Με τις εικόνες και τους ήχους της φρίκης να βασανίζουν την ψυχή του ο πατήρ Γεώργιος Μαυρίκος, ο Κρητικός ιεράς που διακονούσε στο Σουδάν, μίλησε στην κάμερα της ΚΡΗΤΗ TV, περιγράφοντας τις μαρτυρικές ημέρες που έζησε μαζί με τους υπόλοιπους ορθόδοξους εγκλωβισμένοι στη Μητρόπολη.
Δεν τα αντέχει ο άνθρωπος αυτά λέει με δάκρυα στα μάτια. Ο ίδιος μιλά για το μήνυμα απελπισίας που έστειλε στον πρωθυπουργό. «Αν μπορείτε κάντε κάτι. Αλλιώς θα κάνουμε την Μητρόπολη Αρκάδι», του είπε τονίζοντάς του πως η αναμονή του θανάτου είναι πολύ χειρότερη από τον ίδιο το θάνατο. Σήμερα ο πατέρας Γεώργιος είναι στο χωριό του και ο ίδιος προχώρησε μια συγκλονιστική συνέντευξη στη δημοσιογράφο Μαίρη Καρυωτάκη.
Ο π. Γιώργος Μαυρίκος είναι ο ιερέας από το χωριό Αυλή του δήμου Μινώα Πεδιάδος ο οποίος με συγκίνηση στο πρόσωπό του περιγράφει τις στιγμές που έζησε στο Σουδάν το οποίο σπαράζεται από εμφύλιο πόλεμο εδώ και μερικές εβδομάδες.
«Ο φόβος και η ένταση δεν μας άφηναν περιθώριο για συναισθήματα και πολλές σκέψεις» είπε ο πατήρ Γεώργιος, ενώ ο ίδιος εξομολογείται πως μαζί με τον μητροπολίτη Νουβίας Σάββα, είχαν να φροντίσουν τα γυναικόπαιδα που βρίσκονταν μέσα στον ναό της Θεοτόκου όταν ξέσπασε το κακό…
«Οι προμήθειες ήταν ελάχιστες στη Μητρόπολη γιατί δεν περιμέναμε να συμβεί ένα τέτοιο περιστατικό. Σχεδιάζαμε να τελειώσουμε τη θεία Λειτουργία και να πάμε να ψωνίσουμε μετά για την επόμενη μέρα που ήταν η Κυριακή του Πάσχα. Θα κάναμε μια γιορτούλα εμείς οι Έλληνες. Το φαγητό ήταν ελάχιστο. Εγώ με τον μητροπολίτη τρώγαμε από ένα χουρμά κάθε πρωί. Για να μείνουν οι σοκολάτες και τα υπόλοιπα στα παιδιά», σημείωσε.
Έντεκα μέρες οι μόνοι ήχοι που άκουγαν ήταν από τις μάχες που μαίνονταν δίπλα τους. Στο μυαλό τους είχαν μόνο να κρατήσουν έστω τα παιδιά ζωντανά. Αν και κατά βάθος… πίστευαν πως δεν υπήρχε σωτηρία...
«Όταν γινόταν ο βομβαρδισμός, προσπαθούσαμε να έχουμε αγκαλιά τα παιδιά. Όχι, βέβαια πως υπήρχε σωτηρία σε περίπτωση που έμπαιναν μέσα (οι στρατιώτες). Ήταν εκπαιδευμένοι (οι στρατιώτες) μόνο για να σκοτώνουν. Προσπαθούσαμε να έχουμε τα παιδιά σ΄ ένα ασφαλές σημείο για εμάς. Μόλις τελείωνε ο βομβαρδισμός δίναμε στα παιδιά κάτι, μία σοκολάτα που είχα φέρει από την Ελλάδα, λίγη μερέντα, μία καραμέλα και ευτυχώς η παιδική αθωότητα ερχόταν αμέσως και ο φόβος πήγαινε πίσω. Έτσι περνούσαν οι μέρες», υπογράμμισε ο π. Γιώργος.
«Θα κάνουμε την Μητρόπολη Αρκάδι»
Και κάπου εκεί ο πατέρας Γεώργιος αποφάσισε να εκπέμψει το τελειωτικό σήμα κινδύνου. Βρήκε το τηλέφωνο της γραμματέως του πρωθυπουργού και έστειλε μήνυμα.
«Έστειλα ένα μήνυμα στον πρωθυπουργό και τον παρακάλεσα να κάνει κάτι. Του είπα πως είναι οδυνηρότερη η προσμονή και η αγωνία του θανάτου από τον ίδιο το θάνατο. Του είπα αν μπορεί να κάνει κάτι. Του είπα και ποιος είμαι και πως αλλιώς θα κάνουμε την μητρόπολη Αρκάδι, θα τους πάρουμε όλους μαζί μας... Τουλάχιστον να γλυτώσουμε από το μαρτύριο της αγωνίας».
Οι Έλληνες μαζί με τους ξένους ορθόδοξους της Μητρόπολης δυο φορές προσπάθησαν να φύγουν... ακολουθώντας την εντολή της πρεσβείας την πρώτη ημέρα προσπάθησαν να διαφύγουν με δικά τους μέσα αλλά δεν κατάφεραν να φτάσουν μακριά.
Όταν η εντολή ήταν εγκαταλείψτε πάση θυσία γιατί έρχεται το τέλος, αποφάσισαν να φύγουν με τα πόδια κι όπου φτάσουν. Τότε την κατάσταση πήρε στα χέρια του ο Σεχ Αλαμίν (μουσουλμάνος ανώτατος κληρικός του Σουδάν), που με την ελληνική κοινότητα έχει συγγενικούς δεσμούς. Δύο Σουδανοί μουσουλμάνοι αποφάσισαν να προχωρήσουν σε μία πραγματική αποστολή αυτοκτονίας. Να προσπαθήσω να βγάλω τους Έλληνες από τη Μητρόπολη και να τους σώσουν ή να χαθούν και αυτοί μαζί τους.
Ο πατέρας Γεώργιος είναι πια στην Κρήτη. Στο σπίτι του. Με την βοήθεια της οικογένειας του και της φύσης του τόπου του προσπαθεί να ξεχάσει τους ήχους της φρίκης... Ποτέ δεν θα ξεχάσει όμως όσους σε αυτές τις ώρες στάθηκαν έστω και με ένα μήνυμα δίπλα του δίνοντας κουράγιο και δύναμη…
«Κάθε πρωί το πρώτο μήνυμα που έπαιρνα ήταν από τον περιφερειάρχη κ.Αρναουτάκη και τον αντιπεριφεριάρχη κ. Συριγωνάκη. Κανένα πρωινό δεν μας ξεχάσανε. Κι έπαιρνα δύναμη. Όμως θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και στους ανθρώπους που μας υποδέχτηκαν στη Γερμανία, τον πρέσβη κ. Ιωαννίδη, τον πρόξενο στο Βερολίνο κ. Κλουβάτο και τον συνεργάτη του που μάλιστα είναι και Ηρακλειώτης, κ. Μαστοράκη, τον Σεβασμιότατο Γερμανίας κ. Αυγουστίνο και τον θεοφιλέστατο επίσκοπο Χριστουπόλεως κ. Εμμανουήλ που έμεινα μαζί μας όλη την ημέρα και συζητώντας καταφέραμε να ξεχαστούμε λίγο. Ευχαριστώ πολύ τον δέσποτά μου, τον Μητροπολίτη μου… πολλές φορές κλάψαμε μαζί όλες εκείνες τις ημέρες... Το πιο μεγάλο ευχαριστώ όμως θέλω να το πω στη σύζυγό μου. Είχε επωμιστεί όλο το φορτίο. Έπρεπε να στηρίξει εμένα εκεί, το σπίτι μας, τα παιδιά μας και να κρατηθεί και η ίδια. Δύσκολος ο ρόλος της αλλά τα κατάφερε, όπως τα καταφέρνει πάντα».
Φεύγοντας από το Σουδάν ο Πατέρας Γεώργιος έβαλε στη βαλίτσα του μόνο τις ιερατικές του στολές και μία ελληνική σημαία που συντρόφευε τους Έλληνες της κοινότητας τα τελευταία χρόνια... «Πάνω της σκουπίσαμε τα δάκρυά μας πολλές φορές» μας είπε ευγνώμων που κατάφερε να βρίσκεται πια στο σπίτι του ασφαλής.
