- Έκαναν πατρίδα τους την Κρήτη και έχουν το μυαλό και την ψυχή στην δική τους Ουκρανία
- Η ημέρα που τους άλλαξε τη ζωή στην Ουκρανία
- Από τις σειρήνες και τους βομβαρδισμούς στο ποτάμι της προσφυγές
- Τα δάκρυα του πολέμου από την Κρήτη
- «Μου λείπει ο μπαμπάς μου και σκέφτομαι τους φίλους μου»
Κλάμα και πικρία για την χώρα τους αισθάνονται Ουκρανοί πρόσφυγες που φιλοξενούνται στην πόλη του Ηρακλείου καθώς συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον πόλεμο που κήρυξε η Ρωσία στην Ουκρανία.
Ένα χρόνο μετά, οι μνήμες είναι νωπές με πρωταγωνίστριες το γυναικείο φύλο το οποίο διαμένει εδώ στην πόλη μας, αφήνοντας πίσω άνδρες, αδερφούς και πατεράδες οι οποίοι μάχονται στην πρώτη γραμμή του πολέμου. Οι γυναίκες αυτές μίλησαν στο neakriti.gr και την ΚΡΗΤΗ ΤV και με κλάματα διεμήνυσαν πως αναμένουν να λήξει ο πόλεμος αυτός.
Ειδικότερα, ανείπωτος και δυσβάσταχτος είναι ο πόνος για τους Ουκρανούς που ζουν στη χώρα μας. Γυναίκες και παιδιά ζουν στην πόλη του Ηρακλείου ως πρόσφυγες και με μελαγχολικό ύφος μίλησαν για το πώς ένιωσαν και βίωσαν την έναρξη του πολέμου ένα χρόνο μετά. Οι ίδιοι έχουν πάρει το δρόμο της προσφυγιάς και δε γνωρίζουν πότε θα επιστρέψουν…
Η Ζαρίνα διηγήθηκε στο neakriti.gr και την ΚΡΗΤΗ TV, πως βίωσε την κατάσταση στην Ουκρανία όταν ξέσπασε ο πόλεμος. Όπως είπε, το αίσθημα του φόβου ήταν διάχυτο:
«Ήταν 5 το πρωί. Έγινε ξαφνικά. Φοβήθηκα πάρα πολύ. Γιατί ναι μεν είχαμε κάποιες προειδοποιήσεις αλλά κανένας δεν ανέμενε πως θα ξεκινούσε όντως πόλεμος. Και μέχρι και τώρα, νομίζω ότι είναι όνειρο. Ότι θα ξυπνήσω και δε θα είναι έτσι η κατάσταση» ανέφερε χαρακτηριστικά.
Ήταν 24 Φεβρουαρίου 2022 όταν η Ρωσία εξαπέλυσε έναν σύγχρονο και επιθετικό πόλεμο. Ολόκληρη τη Ευρώπη παρακολουθούσε έντρομη τις εξελίξεις επιχειρώντας να αποκωδικοποιήσει τη συμπεριφορά της. Ο πόλεμος ήταν η τραγική κατάληξη των απειλητικών προειδοποιήσεων και μηνυμάτων που έστελνε προς την Ουκρανία από τον Σεπτέμβριο του 2021.
Η Καρολίνα, ηλικίας 11 ετών, μίλησε ανέφερε και εκείνη με τη σειρά της πως πάει σε ελληνικό σχολείο και θυμάται με σπαρακτικό ύφος τη μέρα που αντήχησε η σειρήνα: «Εγώ δεν άκουσα τη σειρήνα. Με ξύπνησε η μητέρα μου. Στην αρχή δεν κατάλαβα, αλλά στη συνέχεια αφού μου είπε η μητέρα μου τι συμβαίνει φοβήθηκα πολύ», είπε.
Το ίδιο συναίσθημα του κατέβαλλε και την Ήρα η οποία είναι μόλις 14 ετών. Παρακολουθεί μαθήματα online και ακόμη θυμάται την οικογένειά της να τρέχει πανικόβλητη: «Εγώ φοβήθηκα γιατί είσαι την οικογένειά μου πανικόβλητη. Κανείς δεν ήταν έτοιμος γι’ αυτό που θα συνέβαινε. Και ο φόβος υπήρχε γιατί έβλεπα την οικογένειά μου πανικόβλητη», ανέφερε η Ήρα.
Η Καρολίνα και η Ήρα θυμούνται τις στιγμές εκείνες που ήταν κρυμμένες σε καταφύγια προκειμένου να γλυτώσουν από τις βόμβες που διέλυαν τα σπίτια: «Κρυβόμασταν στα υπόγεια όταν κτυπούσε η σειρήνα. Ήταν χειμώνας και έκανε κρύο εκεί κάτω. Δεν ήταν όπως το σπίτι. Φοβόμουν πολύ» υποστήριξε η Καρολίνα.
Η Ήρα υπογράμμισε: «Ήταν τρομακτικά. Ο φόβος ήταν συνεχόμενος γιατί δε ξέραμε εάν θα φύγουμε από εδώ. Ήθελα να τελειώσει όσο γίνεται πιο γρήγορα ο πόλεμος όσο ήμουν κάτω στα καταφύγια».
Εκατομμύρια άνθρωποι ξεριζώθηκαν
Οι συνέπειες ενός πολέμου είναι αναπόφευκτες. Δεν είναι μόνο υλικές και οικονομικές. Αλλά, είναι και ψυχολογικές αφού οι άνθρωποι καλούνται να δουν μια καινούργια πραγματικότητα. Τα πάντα είναι κατεστραμμένα. Εικόνες καταστροφής σχηματίζονται στο ασυνείδητο του κάθε πολίτη και αναπάντητα ερωτηματικά βασανίζουν τους πολίτες των εμπόλεμων χωρών.
Εκατομμύρια άνθρωποι έφυγαν από το σπίτι τους. Τόσο η Ζερίνα όσο και η Αλεξάνδρα που είναι παντρεμένες με παιδιά εξομολογούνται πως συγγενείς τους βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του πολέμου και πραγματικά ανησυχούν για το μέλλον τους.
«Δεν ήθελα τα παιδιά μου σε αυτήν την ηλικία να ζήσουν αυτές τις καταστάσεις. Το κάθε παιδί της Ουκρανίας έχει ένα ειδικό βαλιτσάκι και φτιάχνουν λίστες με παιδιά για να μη χαθούν», λέει η Ζερίνα.
«Όλη η οικογένειά μου είναι στην Ουκρανία. Ανησυχώ. Ο αδερφός μου είναι στην πρώτη γραμμή. Ο πατέρας των παιδιών μου και όλοι οι άνδρες της οικογένειας είναι εκεί και πολεμούν», ανέφερε η Αλεξάνδρα.
Η 14χρονη Ήρα υποστήριξε πως φοβάται και ανησυχεί για τον πατέρα της που πολεμάει στο μέτωπο. «Ο πατέρας μου είναι στην πρώτη γραμμή του πολέμου. Εκτός από τον πατέρα μου, υπάρχουν πολλοί γνωστοί μου στην πρώτη γραμμή όπως ο θείος μου. Όλοι οι άνδρες βρίσκονται εκεί και προστατεύουν την πατρίδα μας», είπε.
Στο ερώτημα τι θα έκανε η μικρή Καρολίνα εάν βρισκόταν στην Ουκρανία, η ίδια απαντάει: «Σίγουρα θα έπαιζα με τις φίλες μου. Μου λείπει το σχολείο, το σπίτι, οι φίλοι μου, οι συγγενείς μου. Μου λείπει η ουκρανική γλώσσα. Όταν την ακούω, νιώθω πιο ευχάριστα».
Πλέον και οι 4 γυναίκες βρίσκονται σε μια απόσταση κοντά στα 1000 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους, προσπαθούν να βοηθήσουν τους δικούς τους ανρθώπους.
Η Αλεξάνδρα μέσα από την κρητική τηλεόραση καθιστά σαφές ότι παρά το γεγονός πως η πόλη της είναι κατεστραμμένη, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που ζουν ακόμη υπό δύσκολες συνθήκες. «Είμαι από την πόλη Οχτίρκα. Αυτή η πόλη τις πρώτες ημέρες του πολέμου είχε υποστεί πολλές ζημίες. Δεν έχουν φύγει όλοι. Όλοι αυτοί που ζουν εκεί, ζουν κάτω από αντίξοες συνθήκες» υπογράμμισε.
Το «ευχαριστώ στο Ηράκλειο»
Υπενθυμίζεται ότι πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Παρασκευής, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση Ουκρανών πολιτών στην «καρδιά» της πόλης του Ηρακλείου και πιο συγκεκριμένα στην πλατεία Ελευθερίας, με τους ίδιους μιλώντας άπταιστα ελληνικά να εκφράζουν τις ευχαριστήσεις τους στο Ηράκλειο για την στήριξη.
