Με τραγούδια που ο ίδιος τα χαρακτηρίζει ως «κρίνο της αλυσίδας που δένει τη βυζαντινή Ελλάδα με τον νεότερο ελληνικό κόσμο», ο Δημήτρης Θεοδοσάκης εξέδωσε ένα ακόμα εξαιρετικής ποιότητας, ομορφιάς και ουσίας βιβλίο, με τίτλο «Μελοσσοχάρακο» - το τοπωνύμιο του χωριού του - στη Βιάννο. Αυτή τη φορά, πρόκειται για μια ποιητική συλλογή, που σκοπό έχει να ζωντανέψει «το χαμένο ήθος του χωριού, αλλά και τον ξεχασμένο αξιακό κώδικα της παραδοσιακής γεωργοκτηνοτροφικής κοινωνίας, που ήταν πιο φτωχική, αλλά συνάμα πιο ευτυχισμένη!».
«Για να κρατήσω τις μνήμες ζωντανές από εκείνο το μεγαλειώδες ήθος της μικρής παραδοσιακής κοινωνίας του χθες, δημοσιεύω την ανά χείρας ποιητική συλλογή. Τα ποιήματα επέχουν τη θέση ενός ποιητικού διαλόγου, ενός σπουδαίου χθες με το σήμερα», αναφέρει ο συγγραφέας.
«Τότε που το θαύμα στην κοινωνία του χωριού ήταν ακόμη ζωντανό και το θρέφανε οι μύθοι, οι θρύλοι, οι παραδόσεις, η πίστη, τα ήθη και τα έθιμα και η γλώσσα της φυλής μας.
Τότε που περιμέναμε την αυγή αγάπη να φέρει. Καταχαιρόταν η Χώρα που τα χωριά ήταν γεμάτα από κόσμο, ακρίτες που δραγατεύγανε τη γη των πατέρων και ήταν οι θεματοφύλακες της Ρωμιοσύνης».
Όσο για το προλογικό σημείωμα, που υπογράφει ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης Ν.Ε. Παπαδογιαννάκης: «Με μεγάλη χαρά προλογίζω τη νέα ποιητική συλλογή του λαϊκού ποιητή και πεζογράφου Δημήτρη Ν. Θεοδοσάκη, του ταχυδρόμου του Κάστρου. Ο ποιητής αναφέρεται στη γενέθλιά του γη και κατ' επέκταση τραγουδεί την Κρήτη ολόκληρη, την οποία παρουσιάζει σαν ένα “Μελισσοχάρακο”. Η Κρήτη του ποιητή δεν είναι απλά ένας τόπος, αλλά ένας τρόπος βίου, όπως αυτός αποκαλύπτεται σε όλο το βιβλίο. Με αφετηρία το βίωμα, καταγράφει και υμνεί στιγμές του λαϊκού βίου και αντίστοιχες δράσεις των προσώπων, οι οποίες συνταιριάζουν αρμονικά τον υλικό με τον πνευματικό βίο. Οι περιγραφές του έχουν τη δύναμη του δημοτικού τραγουδιού, φτάνοντας στα ριζιμιά της φυλής μας. Της Μεσοσπορίτισσας αργούν οι ζευγάδες και ταυτόχρονα προσκομίζουν στη χάρη Της προσφορές άρτων και πολυσπόρια. Στου Αϊ Γιώργη την εορτή, κοντά στις προσφορές και τα τάματα, έρχονται και οι πρώτες “απαρχές”, ως αντιδώρημα ευχαριστίας για τη νέα σοδειά και μαζί κι οι οσμές κι οι γεύσεις:
“[...] μαγιρεύγουν ρίφι με τα πρικράσταχα κι άλλοι με τσ' αγκινάρες... τα φρικασέ και τα βραστά, κόβγουνε τυροζούλια, φτάζυμα, κόκκινα αυγά, νόστιμα καλιτσούνια [...]”.
Διαπιστώνουμε σ' ένα ενιαίο όλον την κοσμοαντίληψη της κοινότητας, στην οποία το Εδώ γίνεται συνόμιλος του Επέκειντα (“τα άνω τοις κάτω συνεορτάζει και τα κάτω τοις άνω συνομιλεί”).
Πρόκειται για ένα αρμονικά συντεταγμένο κόσμο, όπου τα μέλη της κοινότητας επιτυγχάνουν την αναγκαία ψυχική και πνευματική ισορροπία. Μέσα σε ένα τέτοιο κόσμο υπάρχει η γλυκάδα της ζωής. Η κόρη, σαν η νεότερη Ναυσικά του Ομήρου, πορεύεται να κάνει την μπουγάδα της στον ποταμό και εκφράζει άθελά της ένα πηγαίο και αθώρο ερωτικό λυρισμό: “λύνει και βγάνει την ποδιά και τήνε σαπουνίζει. Φανήκανε τα κάλλη τζη, οι φούσκες των ποδιών τζη 'ποπάνω απού τα γόντατα και λίγο τα ντικλίνια [...]”».
Σε άλλο σημείο του προλογικού σημειώματος αναφέρεται ακόμη: «Αμέτρητα είναι τα όσα θα μπορούσαν να αναφερθούν εδώ από την πλημμυρίδα των στοιχείων που απαρτίζουν αυτό το θαυμαστό “όλον” του λαϊκού μας πολιτισμού, όπως παρουσιάζεται στο “Μελισσοχάρακο”. Ο ποιητής επιλέγει ως εκφραστικό τρόπο τον αψεγάδιαστο δεκαπεντασύλλαβο και την κρητική διάλεκτο, με τις έστω κάποιες παραχωρήσεις προς τη Νεοελληνική Κοινή, ένα στίχο που δουλεύτηκε στον προφορικό λόγο και στη γραφή αιώνες τώρα στην Κρήτη. Ένα στίχο απλόχωρο, στέρεο και ρυθμικό, που χωρεί μέσα του τη μεγάλη, στέρεη ψυχή της Κρήτης.
Λέξεις πανάρχαιες και δουλεμένες στο διάβα του χρόνου ονοματίζουν ένα κόσμο το ίδιο πανάρχαιο και αναλλοίωτο, μια πολύτιμη κιβωτό γνώσης, ανθρωπιάς και προπάντων πολιτισμού. Θερμά συγχαρητήρια στον φίλο ποιητή».
