Γυναίκες της πρώτης γραμμής, ούσες διασώστριες του ΕΚΑΒ στην Κρήτη, καλούνται να αντιμετωπίσουν καθημερινά απαιτητικά περιστατικά, κρίσιμα ακόμη και για τη ζωή των ασθενών τους. Οι διασώστες, οι νοσηλευτές και οι γιατροί του ΕΚΑΒ, δίνουν καθημερινάτη μάχη για τη διάσωση των πολιτών, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
Στο μαχητικό αυτό μονοπάτι, σε ένα ανδροκρατούμενο σώμα, τέσσερις γυναίκες, που εκτίθενται καθημερινά στην πρώτη γραμμή, μιλούν στο neakriti.gr με αφορμή την 8η Μαρτίου, την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, για την εργασία τους και τις απαιτήσεις που απορρέουν από αυτή, όχι μόνο σήμερα, αλλά καθ’ολη την διάρκεια του έτους. Μοιράζονται τα δυσκολότερα περιστατικά. που έχουν κληθεί να αντιμετωπίσουν, συζητούν για τη μάχη με την πανδημία και στέλνουν το δικό τους μήνυμα, για την σημερινή ημέρα.
Νάντια Μπικώφ
Τη δική της εμπειρία για το απαιτητικό αυτό επάγγελμα του διασώστη μοιράζεται η Νάντια Μπικώφ, που μεγάλωσε στην Ελλάδα και έχει καταγωγή από το Κίεβο.
Η κα Μπικώφ, μητέρα τριών παιδιών -ενός αγοριού που υιοθέτησε και αναδοχη μητέρα δυο κοριτσιών- είναι συνηθισμένη σε μια ζωή, της οποίας ορόσημο αποτελεί η προσφορά. «Το επάγγελμά μου ως διασώστρια στο ΕΚΑΒ, είναι η δουλειά των ονείρων μου. Μου αρέσει να είμαι στον δρόμο, να είμαι η πρώτη, που φτάνει στο σημείο, να βλέπω τα πράγματα από την πλευρά, που δεν τα βλέπει κανείς άλλος. Η σχέση που αναπτύσσεται με τον ασθενή, είναι μοναδική, την ώρα που έχει ανάγκη, εσύ είσαι αυτός, που βρίσκεται δίπλα του».
Η ίδια εργάζεται ως διασώστρια από το 2004 και όπως επισημαίνει τα δυσκολότερα περιστατικά, είναι αυτά, που αφορούν σε ανακοπές και τροχαία, ιδίως όταν σε αυτά εμπλέκονται νεαρά άτομα. «Η πιο δύσκολη στιγμή είναι, όταν μεταφέρουμε κάποιον ασθενή στο νοσοκομείο, ο οποίος τελικά δεν τα καταφέρνει και είμαστε ακόμη εκεί, όταν έρχονται οι συγγενείς του, για να ρωτήσουν τι συνέβη».
«Δεν θα ξεχάσω ένα περιστατικό με έναν νεαρό μοτοσικλετιστή, ο οποίος συγκρούστηκε με στύλο και ήταν βαριά τραυματισμένος. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής στο νοσοκομείο, μου μιλούσε, μου έλεγε ''βοήθησέ με, θέλω να ζήσω''. Κάναμε ότι μπορούσαμε, όμως, δυστυχώς, κατέληξε στο χειρουργείο. Στεναχωρήθηκα απίστευτα, όταν το έμαθα. Περιστατικά όπως αυτά, δεν γίνεται να μη σε επηρεάσουν.».
Ιδιαίτερα περιστατικά είναι και αυτά, στα οποία εμπλέκονται ηλικιωμένοι, που αρκετές φορές μιλούν με τρυφερότητα, δίνουν τις ευχές τους στους διασώστες.
Με αφορμή τη σημερινή ημέρα της Γυναίκας, η Νάντια Μπικώφ τονίζει, πως είναι μια ημέρα αφύπνισης για αυτές τις γυναίκες, που δεν είναι πια μαζί μας, επειδή κάποιος τους αφαιρέσε τη ζωή, σε όλες τις γυναίκες που προσπαθούν να ανταπεξέλθουν καθημερινά ως μητέρες, σύζυγοι, φίλες και συγγενείς. «Το μυαλό όλων μας θα πρέπει να είναι στις γυναίκες, που παλεύουν να επιβιώσουν, που λειτουργούν ως ασπίδες για τις ίδιες και τις οικογένειές τους. Η ίδια, μάλιστα, αναφέρει, πως η αδερφή της βρίσκεται αυτές τις ημέρες ως εθελόντρια στα σύνορα με την Ουκρανία, προκειμένου να παρέχει φάρμακα και ρουχισμό, σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Εύχομαι όλο αυτό να τελειώσει σύντομα, όσο γίνεται πιο ανώδυνα.».
Ντίνα Ανωγειανάκη
«Αγαπούσα, πάντα, την προσφορά στον άνθρωπο, οπότε επέλεξα το επάγγελμά μου με βάση το συγκεκριμένο κριτήριο», αναφέρει η Ντίνα Ανωγειανάκη, που εργάζεται ως διασώστρια, τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
«Η δουλειά ήταν, ήδη, απαιτητική ανεξαρτήτως του κορωνοϊού, όμως μετά την εμφάνιση της πανδημίας τα πράγματα δυσκόλεψαν ακόμη περισσότερο. Ιδιαίτερα στην αρχή, που ο κορωνοϊός ήταν κάτι άγνωστο, χωρίς να γνωρίζουμε κρίσιμες πληροφορίες για τη δουλειά μας, όπως το πώς μεταδίδεται ο ιός, υπήρχε το άγχος για τους ασθενείς, τις οικογένειες και τους εαυτούς μας. Σταδιακά, εκπαιδευτήκαμε στο να βρισκόμαστε συνεχώς σε εγρήγορση, να τηρούμε τα μέτρα και πλέον, μπορούμε να πούμε, πως φοβόμαστε λιγότερο», σχολιάζει σχετικά με την απαιτητική περίοδο της πανδημίας, που κλήθηκαν και εξακολουθούν να καλούνται, να αντιμετωπίσουν οι άνθρωποι, που ασχολούνται με την υγεία όλων μας.
Αναφορικά με τα δυσκολότερα περιστατικά, που έχει κληθεί να αντιμετωπίσει, η κα Ανωγειανάκη, όπως λέει, εκείνα είναι τα τροχαία με τραυματίες σε νεαρές ηλικίες, ενώ και οι χρήστες ουσιών αποτελούν -σίγουρα- δύσκολα ως προς τη διαχείριση τους περιστατικά. «Εξίσου απαιτητικά είναι και τα περιστατικά βίας προπάντων με θύματα μικρά παιδιά και μαθητές, ένα φαινόμενο που μας θλίβει και δυστυχώς, βρίσκεται σε έξαρση μετά την εμφάνιση της πανδημίας».
Η Ντίνα Ανωγειανάκη εργάζεται τα τελευταία τέσσερα χρόνια στην πρώτη γραμμή του ΕΚΑΒ και όπως αναφέρει, προσπαθεί ακόμη να ισορροπήσει στη διαδικασία αποφόρτισης από τα περιστατικά.
«Πρόκειται για έναν ανδροκρατούμενο χώρο, όμως, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει, πως δεν μπορούμε και εμείς να ανταπεξέλθουμε. Η φύση της δουλειάς απαιτεί την απόλυτη συνεργασία μεταξύ των συναδέλφων και ο καθένας με τα δικά του προτερήματα και ικανότητες, βάζει το δικό του σημαντικό λιθαράκι.».
«Στην αρχή. κάθε περιστατικό ήταν και ένα κομμάτι από εμένα, ειδικά όταν αφορούσε σε παιδιά. Μπαίνει το προσωπικό κομμάτι αναπόφευκτα, δεν ξέρω αν σε βάθος χρόνου, καταφέρω να μην κουβαλάω τις δύσκολες στιγμές και να αποφορτίζομαι πιο γρήγορα. Για παράδειγμα, είχα βρεθεί στο περιστατικό με την πτώση παιδιού από τον λιμενοβραχίονα στο Ηράκλειο, πριν από τέσσερα χρόνια, στα ξεκινήματά μου, μάλιστα, στη δουλειά. Η δουλειά μας είναι λειτούργημα, θα πρέπει να την αγαπάς, να την αντέχεις, δεν γίνεται να την κάνεις μόνο για το οικονομικό όφελος».
Το δικό της μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας προσανατολίζεται στην εξάλειψη των φαινομένων έμφυλης βίας, με τα κρούσματα να βρίσκονται σε έξαρση το τελευταίο διάστημα, τόσο στη χώρα όσο και στην Κρήτη. «Δεν υπάρχει τίποτα, που να δικαιολογεί κάποιον, να ασκεί βία, ή να φτάνει στο σημείο, να αφαιρεί μια ζωή.».
Αναφορικά με τη χρήση των υπηρεσιών του ΕΚΑΒ, η κα Ανωγειανάκη, απευθύνει έκκληση προς τους πολίτες «να μη χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες άσκοπα, να μη γίνεται κατάχρηση, δηλαδή, διότι, κάποιος άλλος μπορεί εκείνη τη στιγμή, να το έχει μεγαλύτερη ανάγκη.».
Γεωργία Κουρλετάκη Κωστάκη
Μια ακόμη γυναίκα που δίνει καθημερινά τον δικό της αγώνα ως διασώστρια του ΕΚΑΒ, είναι η Γεωργία Κουρλετάκη Κωστάκη, μια γυναίκα που καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στην οικογένεια και την επαγγελματική της σταδιοδρομία. Η κα Κουρλετάκη είναι πολύτεκνη μητέρα τεσσάρων παιδιών.
Όπως αναφέρει, ήθελε από μικρή να γίνει νοσοκόμα, ήταν αθλήτρια, σπούδασε στα ΤΕΦΑΑ και τελικά φέτος, συμπληρώνει 20 χρόνια υπηρεσίας στο ΕΚΑΒ.
«Η δουλειά μου αρέσει, γιατί μέσα από αυτήν, αναδεικνύεται η σημασία της αξίας, να γινόμαστε καλύτεροι. Η πανδημία σίγουρα μας προκάλεσε φόβο, για τις οικογένειές μας και για τους ασθενείς με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή, βιώνοντας τον φόβο και την αγωνία τους.».
Όπως εξηγεί στο neakriti.gr τα πιο δύσκολα περιστατικά, που έχει κληθεί να αντιμετωπίσει, στη σταδιοδρομία της, είναι τα σοβαρά τροχαία: «Γενικότερα καταστάσεις στις οποίες κρίνεται η ζωή ενός ανθρώπου και απαιτούνται άμεσες κινήσεις και αποφάσεις. Ειδικά σε περιστατικά με παιδιά που χρειάζονται βοήθεια, είναι τεράστια η ευθύνη, ώστε να γίνουν όλα, όπως πρέπει.».
Στέλνοντας το δικό της μήνυμα για την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας τονίζει: «Nα προσπαθήσουμε όλοι μαζί να βελτιωνόμαστε, να υπάρχει συνεργασία μεταξύ των δυο φύλων, καθώς δε γίνεται να προχωρήσουμε, χωρίς τη βοήθεια εκατέρωθεν, να έχουμε υγεία και να δίνουμε τα δικά μας θετικά μηνύματα ως μητέρες στις επόμενες γενιές, να βλέπουμε τη ζωή, όσο δύσκολη και αν είναι, από τη θετική της πλευρά.».
Χρυσούλα Καρπουζάκη
Η Χρυσούλα Καρπουζάκη, μια ακόμη γυναίκα της πρώτης γραμμής στην Κρήτη, περιγράφει τη δική της εμπειρία στο επάγγελμα του διασώστη. «Η ενασχόλησή μου με το επάγγελμα ξεκίνησε το 2004, σε μια περίοδο, όπου πραγματοποιήθηκαν αρκετές μόνιμες προσλήψεις και μαθαίνοντας το επάγγελμα, αγάπησα τη δουλειά. Πρόκειται για μια δουλειά με δράση, με αδρεναλίνη.».
Η ίδια, μητέρα δυο παιδιών, ξεκαθαρίζει πως τα πιο δύσκολα περιστατικά, είναι αυτά, στα οποία εμπλέκονται παιδιά. «Έχω βρεθεί αντιμέτωπη με τροχαίο, στο οποίο έχασε τη ζωή του ένα 5χρονο παιδί, έκλαψα εκείνο το παιδί πριν την μάνα του, πρόκειται για εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις.».
Σχετικά με την πανδημία, αναφέρει πως, το πρώτο διάστημα, υπήρχε ο φόβος, όχι τόσο για την ίδια αλλά για να μην μεταφέρει τον ιό στα οικεία της πρόσωπα. «Λάμβανα σχολαστικά μέτρα, άλλαζα ρούχα, πριν μπω στο σπίτι, τηρούσα όλα τα μέτρα. Μετά τον εμβολιασμό μειώθηκε ο φόβος και το οξύμωρο της κατάστασης είναι πως, ενώ βρίσκομαι καθημερινά στην πρώτη γραμμή από την αρχή εμφάνισης του κορωνοϊού, τελικά κόλλησα πρόσφατα, από τον γιό μου, ο οποίος νόσησε μετά την εμφάνιση κρουσμάτων στο σχολείο.». Το παράδειγμα αυτό δείχνει, βέβαια, με τον πιο γλαφυρό τρόπο, τον επαγγελματισμό των ανθρώπων, που εμπιστευόμαστε σε μια άμεση ανάγκη.».
Όπως αναφέρει με χιουμοριστική διάθεση, «από τα 18 χρονια που βρίσκομαι στον δρόμο, μπορώ να πω πως καλώς ο συγκεκριμένος χώρος είναι ανδροκρατούμενος, καθώς πρόκειται για μια πραγματικά δύσκολη δουλειά». Η ίδια τονίζει, πως γενικότερα στη δουλειά οι γυναίκες δεν υστερούν σε τίποτα, όμως, από την άποψη της μυϊκής δύναμης, «όταν για παράδειγμα καλείσαι να μεταφέρεις στα χέρια έναν άνθρωπο, που βρίσκεται στον τέταρτο όροφο μιας πολυκατοικίας, εκεί σαφώς και δυσχεραίνει η κατάσταση.».
Ένα ακόμη παράδειγμα που επικαλείται η κα Καρπουζάκη, ήταν όταν κινήθηκε απέναντί της επιθετικά, ένας χρήστης ουσιών κατά την διάρκεια αντιμετώπισης ενός περιστατικού, «το οποίο πιθανότατα θα αντιμετώπιζε καλύτερα ένας άνδρας. Τα πρακτικά αυτά ζητήματα εξηγούν και το γεγονός, πως δεν είναι πολλές οι γυναίκες που εργάζονται ως διασώστριες στο Ηράκλειο», καθώς σύμφωνα με την ίδια, από τις 70 περίπου σχετικές θέσεις εργασίες, μόλις οι 15 καλύπτονται από γυναίκες.
«Η δουλειά απαιτεί απόλυτη συνεργασία μεταξύ μας, καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις δευτερολέπτων και να προστατεύσουμε τόσο τους ασθενείς όσο και εμάς», εξηγεί η κα Καρπουζάκη.
Η ίδια, παρ' όλα αυτά, καλεί γυναίκες σε νεαρή ηλικία, με μυϊκή δύναμη και σωματική διάπλαση να ασχοληθούν με το επάγγελμα, καθώς πρόκειται για έναν «μαχητικό και όμορφο δρόμο».
Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας δίνει με τη σειρά της το δικό της μήνυμα: «Να μην υπάρξουν άλλα φαινόμενα γυναικοκτονιών και περιστατικών έμφυλης βίας».
Τέλος, για το σοβαρό πρόβλημα των τροχαίων στην Κρήτη, η κα Καρπουζάκη καλεί τα νεαρά παιδιά, να σκέφτονται τις δικές τους μητέρες και τον πόνο, που θα προκαλέσουν, σε περίπτωση που τραυματιστούν, ή χάσουν τη ζωή τους. «Να φορούν κράνη, ζώνες ασφαλείας και να μην πίνουν αλκοόλ, αν σκεφτούν τη μητέρα τους, να τους θρηνεί, θα καταλάβουν τις συνέπειες των πράξεών τους.».
