- Είχε φυλάξει στο εικονοστάσι λίγο χώμα ιστορίας
- Έφυγε η μητέρα του και άφησε στο εικονοστάσι χώμα του παππού από την Μικρά Ασία
- Σε ένα σακουλάκι με χώμα έκρυβε μία ολόκληρη ζωή
- Έφερε πίσω τις αλησμόνητες πατρίδες με το χώμα από τις οικογενειακές αναμνήσεις
- Ένα κομμάτι Μικράς Ασίας πίσω από τις εικόνες
- Το χώμα που έφερε ο παππούς από την Μικρά Ασία θύμισε τον ξεριζωμό
- Δάκρυα συγκίνησης για την οικογένεια του Μ. Κόκκινου που βρήκε το χώμα στο εικονοστάσι
- Ανάγκη και χρέος για την Κρήτη το Μουσείο της Μικράς Ασίας
Μέσα στο φόβο και την αγωνία, το θάνατο και τις πυρκαγιές, η Σμύρνη που καιγόταν, για κάποιους μπορεί να σήμαινε την αλλαγή του χάρτη της Ελλάδας, για άλλους όμως την εκκίνηση μιας ζωής στην προσφυγιά.
Άλλοι με μωρά στα χέρια και τις αγκαλιές, άλλοι με μερικά τρόφιμα και κουβέρτες, άλλοι με μερικά υπάρχοντα, όλοι τους κάτι κρατούσαν για να θυμούνται την πατρίδα που άφηναν, την πατρίδα που δεν λησμόνησαν ποτέ.
Σχεδόν απορημένος ο Μιχάλης Κόκκινος από τη Νέα Αλικαρνασσό, μέσα στο εικονοστάσι της μητέρας του, εκεί που φύλαγε ότι πολυτιμότερο είχε είδε ένα σακουλάκι με χώμα. Το χώμα ήταν μαζεμένο από τον παππού του που είχε γεννηθεί στην Παλιά Αλικαρνασσό της Μικράς Ασίας, ο διωγμός όμως τον βρήκε στρατιώτη στην Προύσα, από τον τόπο που άπλωσε τα χέρια του και μάζεψε χώμα, να το έχει σαν φυλαχτό στη νέα πατρίδα του.
Το εύρημα, λίγο μετά το θάνατο της μητέρας του κ. Κόκκινου τον πλημμύρισε με αισθήματα συγκίνησης και υπερηφάνειας, όπως είπε για την καταγωγή του. Περηφάνεια για τους χιλιάδες των προσφύγων που κατάφεραν να ξαναδημιουργήσουν τις ζωές τους και να αναστήσουν μέσα από τη στάχτη τους τις φαμίλιες τους.
Το νέο εύρημα, σαν κομμάτι μιας άλλης ζωής των Προσφύγων της Μικράς Ασίας σε μια από τις πολλές οικίες της Αλικαρνασσού που μέχρι και σήμερα το προσφυγικό στοιχείο μένει ζωντανό, είναι αυτό που κινητοποιεί και επιβάλλει την ανάγκη να δημιουργηθεί ένα αντίστοιχο μουσείο είπε στην ΚΡΗΤΗ TV ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας, που ανέφερε ότι φέτος που συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη μικρασιατική καταστροφή, ο σεβασμός στην ιστορία, την αξιοπρέπεια και τον πόνο αυτών των ανθρώπων είναι μονόδρομος να τιμηθεί όπως τους αξίζει.
