Με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο, «Το κορίτσι της στάχτης», ο Μένιος Σακελλαρόπουλος βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή «Ανδριανή», όπου μίλησε για τον ίδιο, τη ζωή του ανάμεσα στην μπάλα και στη λογοτεχνία, αλλά και τις αγάπες της ζωής του, τα παιδιά του.
Ζωηρός άνθρωπος, πολύ τρυφερός, ανήσυχος και σε συνεχή εγρήγορση, ο Μένιος Σακελλαρόπουλος ξεκίνησε να γράφει πριν από 18 χρόνια και από τότε δεν στάματησε. Κάθε χρόνο κι ένα βιβλίο. Μάλιστα, για τους ήρωες των βιβλίων του έχει κοιμηθεί σε κελί φυλακής, έχει μπει σε ψυχιατρείο, έχει παρακολουθήσει χειρουργεία, ανακρίσεις και ό,τι άλλο χρειάστηκε για να μπει στη θέση των ηρώων του.
Όπως λέει, ξεκίνησε να γράφει από ένα αστείο. Ο αθλητισμός και η μπάλα του έδωσαν το προνόμιο να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, η λογοτεχνία του δίνει την ευκαιρία να συνεχίζει τα ταξίδια του νοερά και σε μια άλλη διάσταση. Αν η ζωή του ήταν βιβλίο, θα ξεκινούσε με τη φράση... Μια φορά και έναν καιρό σαν ένα παραμύθι, γιατί έτσι νιώθει ότι είναι η ζωή του ένα παραμύθι.
Το νέο του πόνημα, «Το κορίτσι της στάχτης», είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα βασισμένο σε μια πραγματική ιστορία, την ζωή της μικρής Παρασκευούλας, ένα μικρό κορίτσι από τα Καλάβρυτα που έζησε το ολοκαύτωμα. Στις 13 Δεκεμβρίου 1943, τα γερμανικά πολυβόλα θερίζουν ζωές, βάφοντας με αίμα τον τόπο ολάκερο. Παντού στάχτη και θάνατος. Η Παρασκευούλα, πεντέμισι χρόνων, κρύβεται με τ’ αδέλφια της στο βουνό, δυο μερόνυχτα περπατούν θρηνώντας τον πατέρα. Ο Μητροπολίτης ζητάει από τις οικογένειες να δώσουν παιδιά για υιοθεσία στην Αυστραλία. Με φλογισμένα μάτια η μικρή σηκώνει το τρεμάμενο χεράκι της και φωνάζει: «Εγώ θα πάω στην… Αστραλία, εγώ!».
Η συγκλονιστική γυναίκα, Βίβιαν Στεφάνου, σήμερα μοιράζει τη ζωή μεταξύ Πάτρας και Καλαβρύτων.
