Η Παρβάνα Αμίρι είναι ένα 17χρονο κορίτσι από το Αφγανιστάν που δεν φοβάται τίποτε, που θέλει να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και να καταρρίψει τα στεγανά που αφορούν τις γυναίκες της χώρας της. Η Παρβάνα ερχόμενη στην Ελλάδα μπήκε στο προσφυγικό Camp της Μόριας στη Λέσβο, εκεί που η ζωή κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν, ο χρόνος έμοιαζε άχρονος και η μοναδική αγωνία της ήταν να μην αποπροσανατολιστεί, λυγίσει και μείνει στη σιωπή.
«Θέλω να γίνω ένα πιο δυνατό και μορφωμένο κορίτσι και να έχω μια κανονική ζωή με την οικογένειά μου δεν θέλω να γίνω σιωπή»
Στο βιβλίο της καταγράφει ιστορίες άλλων προσφύγων δίνοντάς τους την ευκαιρία να ακουστούν και να θυμηθούν ότι είναι ζωντανοί.
«Θέλω η δική τους φωνή να ακουστεί. Το να έχεις ‘’φωνή’’ δεν σημαίνει μόνο να μπορείς να διαβάσεις, να γράψεις και να μιλήσεις μια γλώσσα αλλά να μπορείς να εκφραστείς», υπογραμμίζει η 17χρονη.
Ο δρόμος της προσφυγιάς
«Είχα μια κανονική ζωή πριν φύγω από το Αφγανιστάν, όμως έπρεπε να φύγουμε από το σπίτι και τη χώρα μας εξαιτίας των κινδύνων και των απειλών από τους Ταλιμπάν.
Στο Αφγανιστάν φοβόμουν μην με απαγάγουν οι Ταλιμπάν, το φοβόμουν πολύ. Μετά από αυτό κατά τη διάρκεια του ταξιδιού όταν περνούσαμε τα σύνορα φοβόμουν πολύ να μην χαθώ στη διαδρομή ή να μην πεσώ στη θάλασσα.
Νομίζω τη στιγμή που περνάς τα σύνορα είναι γεμάτη στρες και δεν νιώθεις ασφάλεια, είσαι σε επιφυλακή κάθε στιγμή λόγω των κινδύνων. Ούτε στο Αφγανιστάν όμως νιώθαμε ασφαλείς ειδικά οι γυναίκες και τα μικρά κορίτσια», περιγράφει χαρακτηριστικά η Παρβάνα.
«Ασφάλεια και ελευθερία… το φυσικό δικαίωμα όλων»
«Περάσαμε τα σύνορα για να έχουμε την ελευθερία να κινούμαστε, να πηγαίνουμε στο σχολείο, να μιλάμε και να έχουμε την ελευθερία να δουλεύουμε, μια κανονική ζωή», αναφέρει η 17χρονη συγγραφέας.
Η Παρβάνα διεκδικεί μια κανονικότητα στη ζωή της ακόμα και αν αυτή περιορίζεται στα συρματοπλέγματα των κλειστών δομών φιλοξενίας προσφύγων.
Διδάσκει αγγλικά, γράφει ποιήματα και προσπαθεί να μην χάσει το δρόμο της.
Το κορίτσι που όταν μικρό όλοι φώναζαν Παρβάνα η δημοσιογράφος σήμερα θέλει να σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες και Φιλοσοφία. Δεν έχει στο μυαλό της ένα τόπο συγκεκριμένο που θα ήθελε να χτίσει την ζωή της επιθυμεί μόνο να ζήσει σε μια χώρα που θα την αποδέχεται όπως είναι και θα αναγνωρίζει τα δικαιώματα της σαν γυναίκα και σαν άνθρωπο.
«Ονειρεύομαι ένα κόσμο όπου η ελευθερία θα είναι φυσικό δικαίωμα»
Η 17χρονη Παρβάνα από το Αφγανιστάν, την χώρα των Ταλιμπάν, της απολυταρχίας και της καταπάτησης των δικαιωμάτων έγραψε ένα βιβλίο και έστειλε στον κόσμο τα δικά της γράμματα από τη Μόρια σημειώνεται στο τίτλο της ότι «Η πένα μου δεν σπάει τα σύνορα, τα σύνορα είναι που θα σπάσουν».
