Συμπληρώνονται φέτος 193 χρόνια από την πρώτη επίσημη απογραφή που έλαβε χώρα στην Ελλάδα, επί Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια. Η πρώτη ανεπίσημη απογραφή είχε γίνει το 1821, με εκτιμήσεις τις εποχής να υπολογίζουν τον πληθυσμό της χώρας τότε στις 938.765 κατοίκους. Μέχρι και το 1825 γινόταν απογραφή των κατοίκων της χώρας ανά έτος, γεγονός το οποίο εν συνεχεία άλλαξε, με τις απογραφές να συμβαίνουν σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα. Μέχρι το 1828 ο αριθμός των κατοίκων είχε ανέλθει σε 753.400.
Η πρώτη απογραφή που δεν συνέβη για στρατολογικούς ή φορολογικούς σκοπούς τοποθετείται στο 1861, αλλά πάντα με εκτιμήσεις και τρόπο υπολογισμού μάλλον ανορθολογικό. Το 1907 είναι η πρώτη φορά στην ιστορία των απογραφών στην Ελλάδα όπου ο τρόπος καταμέτρησης αποκτά αυστηρά στατιστικά χαρακτηριστικά και εναρμονίζεται με τα τρέχοντα μαθηματικά αξιώματα της εποχής, η καταμέτρηση του 1907 τοποθέτησε τον αριθμό των κατοίκων στην ελληνική επικράτεια στους 2.631.952.
Στους 7.334. 860 υπολογίζονταν οι Έλληνες πολίτες, 12 μόλις μέρες πριν ξεσπάσει ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος το 1940 ενώ το 1951 ο αντίστοιχος αριθμός ορίστηκε στα 7.632.801. Η απογραφή του 1951 έχει ιδιαίτερη συμβολική αξία καθώς ήταν η πρώτη κατά την οποία η χώρα διατηρούσε τα σύνορα που διατηρεί μέχρι και σήμερα.
Μέχρι και το 1991, οι απογραφές είχαν χαρακτήρα δειγματοληπτικό, αυτό άλλαξε το προαναφερθέν έτος καθώς η διαδικασία απογραφής υπήρξε για πρώτη φορά καθολική, με τον τότε αριθμό του ελληνικού πληθυσμού να ανέρχεται σε 10.259.900 κατοίκους.
Το 2011 έγινε η πρώτη απογραφή υπό την εποπτεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), με τους τότε υπολογισμούς να κάνουν λόγο για 10.816.286 κατοίκους εντός της ελληνικής επικράτειας.
