Γράφει η Ελευθερία Ιατράκη, από τη Θάλασσα Αλληλεγγύης
Φωτογραφίες, Στέλιος Παπαρδέλας
Παρά τα εμπόδια και τις δυσκολίες της ζωής, αξίζει να παλεύουμε γι΄αυτήν και τότε μπορούμε να καταλάβουμε την ομορφιά και την ανάγκη της αλληλεγγύης.
Ένα μήνα περίπου πριν μας τηλεφώνησε μια κυρία από μικρή κωμόπολη της ενδοχώρας του νομού Ηρακλείου, η οποία είχε ενημερωθεί από προσωπική μας φίλη για την λειτουργία του κοινωνικού μας εργαστηρίου, τις δράσεις και τα σεμινάρια που πραγματοποιούσαμε με σκοπό της εκμάθηση βασικών αρχών ραπτικής αλλά και την γενικότερη ενδυνάμωση και στήριξη συνανθρώπων μας.
Η κυρία Α. μας συγχάρηκε για τις ως τώρα προσπάθειες μας και ήθελε να συνεισφέρει και η ίδια στο εγχείρημά μας. Πρότεινε να μας στείλει, όπως και έκανε, μερικά από τα χειροτεχνήματά της που πλέκει με βελονάκι, και να τα χρησιμοποιήσουμε για την ενίσχυση του δικού μας σκοπού.
Πίσω όμως από αυτήν την απλή κίνηση αλληλεγγύης προς εμάς, κρύβεται μια ολόκληρη ιστορία ψυχικής δύναμης και μια πορεία ανάρρωσης που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα.
Η Α. πριν από πέντε χρόνια στα 46 της, είχε ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα το οποίο της προκάλεσε βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση (ΚΕΚ), κάτι που είχε αποτέλεσμα να μην μπορεί να χρησιμοποιεί βασικές λειτουργίες του σώματός της, αλλά και του εγκεφάλου της. Δεν μπορούσε να κινηθεί, να μιλήσει, να αυτοεξυπηρετηθεί.
Η διαδρομή αποκατάστασής της ξεκίνησε με πολύμηνη νοσηλεία και κατ' οίκον φροντίδα, όπου κατάφερε από κλινήρης να ξανασταθεί στα πόδια της και σιγά σιγά να ξανά περπατήσει.
Έμαθε από την αρχή να μιλάει, να αναγνωρίζει τους ήχους, τις λέξεις, να σχηματίζει προτάσεις. Έμαθε να γράφει με το αριστερό χέρι και δούλεψε σκληρά για να ανακτήσει την αδρή και λεπτή κινητικότητα στη δεξιά πλευρά του σώματος τη. «Νιώθω μισός άνθρωπος», έλεγε σε συνεδρίες με την ψυχολόγο της στις πρώτες τους συναντήσεις.
Σταδιακά έμαθε να δαμάζει τις συναισθηματικές εξάρσεις εξαιτίας της ΚΕΚ, να αποδέχεται και να ελέγχει τον ψυχικό πόνο, να προσαρμόζεται, να προσπαθεί, να επινοεί, να δημιουργεί συνθήκες για να προχωρήσει παρακάτω.
Χρειάστηκε πολύς χρόνος, προσπάθεια, υπομονή και επιμονή για να ξεπεράσει όλα τα προβλήματα, κάτι που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα. Παράλληλα με την φυσικοθεραπεία, τη λογοθεραπεία, τη νευροψυχολογική αποκατάσταση, την ψυχοθεραπεία και την παρακολούθηση από μια πλειάδα ειδικών, άρχισε να διαβάζει πολύ. «Αν δεν σου αρέσει κάτι, άλλαξέ το. Αν δεν μπορείς να το αλλάξεις, άλλαξε τον τρόπο που το αντιμετωπίζεις. Μην παραπονιέσαι.» είναι το αγαπημένο της απόφθεγμα από τη Μάγια Αγγέλου (1928-2014, Αφροαμερικανίδα ποιήτρια) που την εμπνέει να συνεχίζει.
Έτσι λοιπόν, μέσα σε αυτή την τόσο δύσκολη πορεία, άρχισε επίσης να ασχολείται με την χειροτεχνία και την κηπουρική. Ξεκίνησε να διακοσμεί βότσαλα και να πλέκει με το βελονάκι μικρά αντικείμενα, στην αρχή άτσαλα αλλά τα αποτελέσματα μετά από λίγο καιρό ήταν απίστευτα. Οι ασχολίες αυτές την βοήθησαν στην σταδιακή αποκατάστασή της.
Και όχι μόνο....
Η Α. έχει επιστρέψει πλήρως στη ζωή: βοηθάει την οικογένειά της, βρίσκεται με φιλικές παρέες, διαβάζει, διατηρεί και διαχειρίζεται προφίλ σε social media, πάει στη θάλασσα, φροντίζει τα κατοικίδια της.
Και όπως αποδείχτηκε είναι έτοιμη να προσφέρει, στο μέτρο που μπορεί. Η Α. αποτελεί ένα ζωντανό παράδειγμα της ψυχικής δύναμης που χρειάζεται για να αποδεχτείς και να παρακάμψεις τα ελλείμματα σου, τις δυσκολίες που μπορεί να συναντήσεις, για να έχεις μια ζωή που αξίζει να τη ζεις. Όπως αρέσει και στην ίδια να λέει «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, κάνε λεμονάδα», (Έλμπερτ Γκρην Χάμπαρντ Αμερικανός συγγραφέας, φιλόσοφος).
Σημ.: τα χρωματιστά βοτσαλάκια στη φωτογραφία τα εχει διακοσμήσει η ίδια και μετατρέψεισε μαγνητάκια, μια από τις πρώτες πρακτικές που την βοήθησαν στην ανάπτυξη εκ νέου της λεπτής κινητικότας.
Κείμενο: Ελευθερία Ιατράκη, Θάλασσα Αλληλεγγύης
Φωτογραφίες: Στέλιος Παπαρδέλας
