Συγκλονίζει η δύναμη ψυχής της Κατερίνας Τζιάλλα, της μητέρας του 21χρονου πολίστα που σκοτώθηκε σε τροχαίο το Νοέμβριο του 2019.
Η ίδια, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε και σε μια μητέρα από την Κρήτη, με την οποία μοιράζονται τον ίδιο πόνο της απώλειας του παιδιού τους από τροχαίο δυστύχημα:
«Με πήρε τηλέφωνο μια μαμά από την Κρήτη, της οποίας ο γιός ήταν αθλητής κι εκείνος, έχει 8 χρόνια που “χάθηκε” και τον είδε στον ύπνο της το γιο της να της λέει να έρθει σε επαφή με εμένα και βρήκε το τηλέφωνο μου μέσω ενός δημοσιογράφου Κρητικού και με πήρε τηλέφωνο και επικοινωνούμε».
Δείτε το χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«Ήταν Αδαμάντιος όνομα και πράγμα!»
Με σπασμένη φωνή, περιέγραψε: «Έκατσα έξω από την εντατική και παρακαλούσα το Θεό να κάνει το θαύμα, που δεν έγινε. Εκεί έκλαψα και αναρωτήθηκα γιατί; Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί. Δεν τον έχω δει στον ύπνο μου είναι φίλοι του που τον βλέπουν: Τους είπε ότι έπρεπε να φύγει, ελπίζω ότι θα πει σε αυτούς γιατί έπρεπε να φύγει».
Ζήτησα μην είμαι μπροστά να ακούσω τον ήχο του χώματος που πέφτει στο ξύλο
Η μητέρα του Αδαμάντιου Μαντή περιέγραψε το μοιραίο βράδυ, όταν ενημερώθηκε για το τροχαίο, αλλά και όσα θυμάται από τον γιο της νωρίτερα την ίδια μέρα, λέγοντας:
«Ήταν Σάββατο και είχε αγώνα. Πήγα και τον είδα στον αγώνα. Η εικόνα που μου έχει μείνει, είναι όταν έκανε μια πολύ ωραία απόκρουση και γύρισε ασυναίσθητα προς την κερκίδα, με κοίταξε και μου χαμογέλασε και του χαμογέλασα κι εγώ. Τον πήρα τηλέφωνο το βράδυ να δω αν θα αργήσει, δεν απαντούσε. Στο όγδοο τηλεφώνημα το σήκωσε μια κυρία και μου είπε ότι είναι νοσηλεεύτρια στο Τζάνειο και πως το παιδί μου είχε ένα τροχαίο. Μόλις έφτασα στο νοσοκομείο, με κάλεσαν οι γιατροί μέσα με κατεβασμένο το κεφάλι και τους είπα "θέλω την αλήθεια". Μου είπαν "μία ώρα, μία ημέρα, μία εβδομάδα κι ο Θεός". Λίγο μετά οι γιατροί μου έδωσαν αυτές τις επιλογές, αλλά χωρίς τον Θεό, ο Θεός έφυγε. Είχε τόσο σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις που δεν υπήρχε περίπτωση να ζήσει, αν ζούσε έστω και στο ελάχιστο θα ήταν φυτό. Δεν θα το ήθελα αυτό. Δεν του άξιζε αυτό, όπως και σε κανένα παιδί. Έκατσα έξω από την εντατική και παρακαλούσα τον Θεό να κάνει το θαύμα που δεν έγινε. 7 ώρες πάλεψε. Το μόνο πράγμα που θυμάμαι ήταν ότι ζήτησα από τις φίλες μου ήταν να μην είμαι μπροστά να ακούσω τον ήχο του χώματος που πέφτει στο ξύλο».
«Τις πρώτες μέρες δεν καταλαβαίνεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι. Όσο περνά ο καιρός συνειδητοποιείς ότι αυτό δεν ήταν ένας εφιάλτης, αλλά μια πραγματικότητα την οποία πρέπει να διαχειριστείς, έχοντας κι άλλο παιδί, το οποίο πρέπει να σε βλέπει δυνατή γιατί πονάει κι αυτό με τον δικό του τρόπο. Το παιδί πρέπει κι αυτό να ζήσει τη ζωή του, όπως ακριβώς την ζούσε με τον αδελφό του μαζί. Προσπαθείς να βρεις τα πατήματά σου και από τη μία μεριά να κλαις για το ένα παιδί που έχασε και από την άλλη να γελάς για να ενθαρρύνεις το παιδί που έχεις. Πήγα και σε ψυχολόγο. Όχι για να με βοηθήσει να διαχειριστώ τον πόνο μου. Όποιος πει ότι μπορεί να διαχειριστεί αυτόν τον πόνο μάλλον έχει κάνει λοβοτομή, αλλά για να με βοηθήσει να στηρίξω τη Χριστίνα χωρίς να πέσω πάνω της από φοβίες που μου δημιουργήθηκαν μετά τον τόσο άδικο χαμό του γιου μου», λέει χαρακτηριστικά η κυρία Τζιάλλα.
Εν αναμονή της δικάσιμου τον Σεπτέμβριο του 2020, η Κατερίνα Τζιάλλα απηύθυνε έκκληση να αυστηροποιηθεί το ποινικό πλαίσιο όσον αφορά στις ποινές εκείνων που προκαλούν τροχαία με νεκρούς και να δίνεται μεγαλύτερη μέριμνα στην εκπαίδευση των οδηγών και ανέφερε: «Αν αυτός ο άνθρωπος τηρούσε τα όρια, το παιδί μου θα ήταν στο σπίτι μου εμείς δεν θα συζητούσαμε εδώ και μπορεί να μου μιλάγατε για το παιδί μου επειδή κατέκτησε κάποια σπουδαία νίκη στο πόλο».
(Με πληροφορίες από protothema.gr)
