Θλίψη στο Λέντα της Μεσαράς, εξαιτίας του χαμού της «Μαμάς Ελπίδας», όπως την είχαν ονομάσει κάποτε οι Γερμανοί δημοσιογράφοι.
Μία συμπαθέστατη γυναίκα που είχε αφήσει την δική της «σφραγίδα» στην παράλια της περιοχής όπου και διατηρούσε ταβέρνα.
Εκεί από όπου πέρασαν διάσημοι και μη, αναμεσά τους και ο Νίκος Καζαντζάκης με την σύντροφο του. « Εκεί ψηλά στο βράχο είναι η σπηλιά όπου σύχναζαν...» είχε πει η γλυκύτατη γυναίκα, όπως αναφέρει το Δια-SOS-τε τη Μεσαρά.
Η γυναίκα αν και έφυγε από την ζωή, άφησε το δικό της αποτύπωμα στην περιοχή και όλοι, ντόπιοι και μη, θα την θυμούνται και θα την έχουν στο μυαλό τους ως μία από τις πιο γλυκές φυσιογνωμίες που πέρασαν από την περιοχή.
Αναλυτικά η ανάρτηση του "Δια-SOS-τε τη Μεσαρά":
«Μαμά Ελπίδα» την είχαν ονομάσει κάποτε Γερμανοί δημοσιογράφοι . Η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πάω στο Λέντα και να μη την συναντήσω . Ήταν το σήμα κατατεθέν της παραλίας όπου είχε την ταβέρνα της . Μία ταβέρνα που δυστυχώς δεν λειτούργησε για πρώτη φορά πέρυσι εξαιτίας της παντοτινής απουσίας της Ελπίδας...
Συνήθως καθόταν μόνη της σε ένα τραπέζι και καθάριζε πατάτες ή άλλα λαχανικά για το μεσημεριανό γεύμα . Η ίδια νοίκιαζε και τρία δωμάτια με τεράστια βεράντα στο « Lion Rock» και στο Νότιο Κρητικό πέλαγος. Η Βαλεντίνα , μια συμπαθής γυναίκα από τη Βουλγαρία ήταν για πολλά χρόνια βοηθός της. Κάποτε που νυχτωθήκαμε εκεί η Ελπίδα μας μίλησε για την εποχή που ο Καζαντζάκης και η σύντροφος του επισκέφτηκαν τον Λέντα. « Εκεί ψηλά στο βράχο είναι η σπηλιά όπου σύχναζαν...» μας είπε.
Η ίδια μας έλεγε για το ιαματικό νερό του Λέντα με τις θαυματουργές του ιδιότητες "Πρέπει να πίνετε," μας έλεγε γιατί έχει θεραπευτικές δυνάμεις . Άλλωστε άκρη του χωριού, τα λείψανα του ιερού του Ασκληπιού το μαρτυρούν.
Στην ταβέρνα απολαμβάναμε το φαγητό μας, βλέποντας τον ήλιο να εξαφανίζεται πίσω από το βράχο του λέοντα και να έρχεται η νύχτα . Και στο τέλος ερχόταν και η Ελπίδα όπου πάνω σε ένα φθαρμένο μπλοκ μας έβγαζε τον λογαριασμό . Μία σκηνή που δεν πρόκειται να επαναληφθεί καθώς η Ελπίδα του Λέντα δεν υπάρχει πια παρά μόνο στη φαντασία μας και στις εκατοντάδες φωτογραφίες των επισκεπτών του οικισμού...
Μία φωτογραφία ανασύραμε κι εμείς από το αρχείο μας αντί μνημοσύνου».
