Δεκαετία του 1950 και τα προξενιά στη Μεσαρά της Κρήτης, όπως και στα περισσότερα χωριά της Ελλάδας είναι συχνό φαινόμενο. Κάπως έτσι ο Νίκος γνώρισε τη Μαρία του και από τότε μέχρι και σήμερα δεν την έχει αφήσει από τα μάτια του.
Στην κυριολεξία, γιατί τα τελευταία 10 χρόνια, για τη Μαρία ο Νίκος της, έχει γίνει τα μάτια, τα αυτιά, το μυαλό και ολόκληρή της η ζωή, αφού η Μαρία, τα τελευταία 10 χρόνια, πάσχει από άνοια.
66 χρόνια μαζί, 66 χρόνια δεν έχει αποχωριστεί ο ένας τον άλλον ούτε λεπτό. Όπου ήταν η Μαρία, ο Νίκος ήταν πάντα δίπλα της και ο Νίκος δεν πήγαινε πουθενά χωρίς τη Μαρία του. «Χέρι - χέρι» στις ευτυχισμένες στιγμές, όπως η γέννηση των δύο παιδιών τους, αλλά και στις ασχήμιες της καθημερινότητας, μιας καθημερινότητας που για τη Μαρία, έχει γίνει πια πιο δύσκολη από ποτέ.
Η ασθένεια της Μαρίας την έχει κάνει να μη θυμάται πώς γνωρίστηκαν, να έχει ξεχάσει πως να του μαγειρεύει, να κάνει ξανά και ξανά την ίδια ερώτηση, να χάνει το δρόμο στην ίδια της τη γειτονιά…
Κι όμως, όλα αυτά είναι μηδαμινά μπροστά στον έρωτα του Νίκου για τη Μαρία, έναν έρωτα που δεν έχει «ξεθωριάσει» ακόμη κι αν «μετρά» πάνω από μισό αιώνα.
Πόσες φορές της έχει πει «Σώπα, δεν πειράζει», όταν εκείνη στενοχωριέται που δε θυμάται πώς να μαγειρέψει; Πόση υπομονή έχει κάνει κάθε φορά που χρειάζεται να της επαναλαμβάνει συνεχώς την ίδια απάντηση σε κάποια ερώτησή της; Πόσες φορές έχει κλάψει σαν μικρό παιδί, κάθε φορά που εκείνη χάνεται στους δρόμους και την περιμένει στο πεζοδρόμιο να τη δει να έρχεται;
Και οι τσακωμοί; Πλέον, λόγω της άνοιας, είναι πιο συχνοί από ποτέ, όμως η αγάπη είναι πιο δυνατή από κάθε λέξη που μπορεί να πει κανείς «πάνω» στο θυμό του: Η αγάπη και ο σεβασμός, που έχει «θεμελιωθεί» μετά από τόσα χρόνια στην καρδιά και των δύο.
Με αυτές τις λέξεις αγάπη και σεβασμός, αλλά και υπομονή και έρωτας ο Νίκος περιγράφει τη Μαρία του: Ακόμη και τώρα, 66 χρόνια μετά από τότε που την είδε για πρώτη φορά. Ακόμη και τώρα, που η ίδια δεν μπορεί να θυμηθεί την πρώτη φορά που τον είδε.
