Είναι 65 ετών, ωστόσο η ζωή του και η καθημερινότητά του θυμίζει έναν υπερήλικα που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες που επιβάλλει ένας αξιοπρεπής τρόπος ζωής.
Επί δεκαετίες εργάστηκε στις οικοδομές, με την οικονομική κρίση βρέθηκε να πουλάει λαχεία ωστόσο εδώ και κάποιους μήνες, το πρόβλημα επιληψίας που αντιμετωπίζει τον κρατά μακριά από οποιαδήποτε εργασία, επιβάλλοντάς του να ζει μόνος του μέσα σε ένα σπίτι στο κέντρο του Ηρακλείου.
Ο κ. Γιώργος με 200 ευρώ αδυνατεί να έχει μια βοήθεια ουσιαστική. Άνθρωποι από τη γειτονιά του τον προμηθεύουν συχνά με ένα πιάτο σπιτικό φαγητό, ενώ ακόμη συχνότερα τους δίνουν από ένα μικρό χαρτζιλίκι για να μπορέσει να επιβιώσει.
Η ζωή του και η μοναξιά με την οποία βιώνει την καθημερινότητά του μοιάζει με Γολγοθά όπως λέει, ενώ σε κάθε επίσκεψή του στο νοσοκομείο, αδυνατούν να τον κρατήσουν για να τον φροντίσουν εξηγώντας του ότι δεν αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα υγείας που να απαιτεί νοσηλεία, με τον ίδιο ωστόσο να εξηγεί με δάκρυα στα μάτια, ότι αδυνατεί να φροντίσει τον εαυτό του ζητώντας την διέξοδο ακόμη και του γηροκομείου.
Στο κέντρο της μεγαλύτερης πόλης της Κρήτης, ο 65χρονος κ. Γιώργος βιώνει μια απίστευτη μοναξιά και εγκατάλειψη που μοιάζει ακόμη πιο τρομακτική λόγω της βουής και του ρυθμού της πόλης που απλά περνάει από δίπλα του δίχως να τον αγγίζει.
Η προσπάθειά του όπως λέει να φροντίσει τον εαυτό του είναι μια άνιση καθημερινή μάχη την οποία χάνει, χάνοντας μαζί και την ελπίδα ότι κάποιος θα τον βοηθήσει.
Ρεπορτάζ: Ράνια Μωραΐτη
