Η αντιδήμαρχος κοινωνικής πολιτικής Αθηνά Σπανάκη, έστειλε την παρακάτω επιστολή μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσε ανάρτηση της στο Facebook .
"Μια αυθόρμητη ανάρτηση μου στα κοινωνικά δίκτυα έγινε αφορμή για σχόλια και κριτική που με αδικούν ως άνθρωπο, ως επιστήμονα, ως πολίτη. Για αυτό το λόγο νιώθω την ανάγκη να επαναδιατυπώσω με μεγαλύτερη σαφήνεια τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου.
Αισθάνομαι ότι όλα όσα εξέφρασα είναι προβληματισμοί κοινοί για την μεγαλύτερη μερίδα των συμπολιτών μου και ότι δεν αντανακλούν τίποτε άλλο παρά τις ανησυχίες πολιτών που διαθέτουν νόηση και το θάρρος της γνώμης τους.
Εδώ και μήνες παρακολουθώ και εγώ με συναισθήματα απέραντης λύπης και στεναχώριας τον απεγνωσμένο αγώνα των προσφύγων για ζωή. Πριν και πάνω από κάθε ιδιότητά μας είμαστε όλοι άνθρωποι και «σκύβουμε το κεφάλι» μπροστά στο ιερό και αναφαίρετο δικαίωμα των συνανθρώπων μας για επιβίωση...
Μπροστά, όμως, στο ανείπωτο δράμα των μεταναστών δεν μπορώ παρά να πάρω θέση και με όλες τις υπόλοιπες ιδιότητές μου ως γιατρού, ως δημοτικού συμβούλου. Οι ιατρικές μου γνώσεις μου με κάνουν ιδιαιτέρως ανήσυχη όχι μόνο για την υγεία των προσφύγων, αλλά για την υγεία όλων μας. Μπορώ να κλείσω τα μάτια στο ότι υπάρχει τεράστια πιθανότητα ανεξέλεγκτης μετάδοσης λοιμωδών νοσημάτων καθώς οι εμβολιασμοί των μικρών προσφυγόπουλων είναι ανύπαρκτοι την ίδια στιγμή που στην πόλη μας, στην Δ' δημοτικού, το 80% των παιδιών δεν έχουν εμβολιστεί για την φυματίωση;
Ως αντιδήμαρχος, δηλαδή ως άτομο που πιστεύει στην διαχείριση των κοινωνικών προβληματών μέσω της άσκησης οργανωμένης πολιτικής, μου επιτρέπεται να είμαι παθητική όταν αντιλαμβάνομαι προχειρότητα και κακές πρακτικές από την μεριά της πολιτείας;
Ωστόσο είναι καθήκον μας να ασκήσουμε κάθε δυνατή πίεση ώστε τυχόν εγκατάσταση προσφύγων να γίνει με όλους εκείνους τους όρους και τις προυποθέσεις που θα διασφαλίζουν την καλή υγιεινή, την υγεία την δική τους και την δική μας. Η «αγκαλιά» μας δεν θα επιτρέψουμε, να μετατραπεί σε «παγίδα» ούτε για τους πρόσφυγες, ούτε για εμάς.
Εάν εμείς δεν διεκδικήσουμε για το καλό τους και για το καλό μας θα μείνουμε αβοήθητοι στο τέλος από το επίσημο κράτος. Εκτός από τις ιατρικές εξετάσεις και την παροχή φαρμακευτικής βοήθειας απαιτούμε να υπάρξει κάποιας μορφής έλεγχος για το ποιοί βρίσκονται ανάμεσά τους: ποιοί είναι πραγματικά οι πρόσφυγες και ποιά τα εγκληματικά στοιχεία;
Τί είδος ανθρωπισμός είναι αυτός που θέλει ένα παιδάκι να σώζεται από την θάλασσα και μετά να βρίσκεται αντιμέτωπο με αρρώστιες και βαρβαρότητες σε έναν χώρο συγκέντρωσης; Ο ανθρωπισμός δεν εξαντλείται σε μεγάλα λόγια, υποκριτικά δάκρυα και κενούς συναισθηματισμούς. Ο ανθρωπισμός πραγματώνεται όταν υπάρχει το σχέδιο και τα μέσα για να βοηθηθούν όσοι πρέπει.
Για το τέλος θέλω να μιλήσω ως Ελληνίδα, ως ένα άτομο που αγαπά την χώρα του και τους κατοίκους της, που θέλει να υπάρχει ειρήνη και ασφάλεια στον τόπο που κατοικεί. Ποιός δικαιούται αυτή την αγάπη να την ταυτοποιήσει ως ρατσισμό; Όλοι όσοι αγαπούν την Ελλάδα θα με καταλάβουν..."
