«Είμαι ακόμα παιδί» - Από το μυαλό στη φαντασία, στη σκέψη, στην καρδιά, στην απόφαση. Η σπίθα που έγινε φωτιά και αγκάλιασε με αγάπη και καλοσύνη τα παιδιά των ιδρυμάτων. Τέσσερα κορίτσια νεαρής ηλικίας που ξέρουν πως η μεγαλύτερη επανάσταση στη ζωή είναι η απόφαση. Να μη μένεις στις ωραίες σκέψεις, που όλοι έχουμε, αλλά να ξέρεις με ποιο τρόπο να τις υλοποιήσεις, να κινητοποιηθείς και να κινητοποιήσεις και άλλους γύρω σου.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Η Έρη και η Στέλλα, φίλες από παιδιά, είχαν την αρχική σκέψη τα Χριστούγεννα να κάνουν παρέα στα παιδιά των ιδρυμάτων της πόλης μας. Πολύ σύντομα η ιδέα έγινε πράξη. Τα κορίτσια ήρθαν σε επαφή με το Κέντρο Προστασίας Παιδιού στον Πόρο και τη Στέγη Αρρένων Ανηλίκων στο Μασταμπά. Αφού συνεννοήθηκαν με τους αρμόδιους, πήραν δύο φίλες τους την Μαρία και την Ελένη και πήγαν. Εκεί έφτιαξαν μπισκότα, μίλησαν, τραγούδησαν, έπαιξαν με τα παιδιά. Σύντομα όμως κατάλαβαν ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Ότι πάνω και πέρα απ' όλα «τα παιδιά χρειάζονται παρέα και αγάπη, κάποιον να παίξουν, να μιλήσουν μαζί του, να τον εμπιστευτούν», λέει στο neakriti.gr η Μαρία, μία από τις 4 ιδρύτριες της ομάδας.
Έτσι θέλησαν να μοιραστούν τη χαρά που έπαιρναν μέσα από τους καινούριους φίλους τους. Σκέφτηκαν ότι κι άλλοι άνθρωποι στην πόλη μας θα είχαν την διάθεση να προσφέρουν λίγο από το χρόνο και την προσοχή τους σε μικρά παιδιά, που το έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη. Ως νέα κορίτσια εκμεταλλεύτηκαν την τεχνολογία. Η Μαρία, η γραφίστρια της παρέας, έφτιαξε το λογότυπο, άνοιξαν ιστοσελίδα, δημιούργησαν ομάδα στο facebook, βρήκαν το όνομα της ομάδας «Είμαι ακόμα παιδί», έγραψαν τί ήθελαν να κάνουν και σε δύο μήνες έγιναν μία ομάδα περίπου 55 ατόμων.
Από τον Νοέμβριο που ξεκίνησαν μέχρι σήμερα, οι εγγραφές νέων εθελοντών είναι καθημερινές και το ενδιαφέρον των συνανθρώπων μεγάλο είτε μέσω κοινωνικών δικτύων, είτε μέσα από το site ή απλά μέσω γνωστών και φίλων δικών τους ή των εθελοντών.
Το βασικό τους μέλημα είναι η ομάδα των παιδιών. Η Μαρία μας εξηγεί ότι «βγάζουμε ένα μηνιαίο πρόγραμμα και κάθε βδομάδα κάνουμε επισκέψεις σε ένα από τα τρία ιδρύματα: το Κέντρο Προστασίας Παιδιού στον Πόρο και τη Στέγη στον Μασταμπά. Στην πορεία προσθέσαμε στο πρόγραμμα και το Ορφανοτροφείο της Καλυβιανής και μάλλον θα συνεχίσουμε με τα Χωριά SOS - τουλάχιστον αυτό προσπαθούμε τώρα που αυξάνονται οι εθελοντές».
Στην ερώτηση γιατί πηγαίνουν μόνο σε τρία ιδρύματα η Μαρία απαντάει ότι «για να νιώσουν ασφάλεια και προστασία τα παιδιά, για να εμπιστευτούν κάποιον πρέπει να τον βλέπουν σταθερά. Δεν γίνεται τα ίδια άτομα να πηγαίνουν σε διαφορετικό ίδρυμα κάθε σαββατοκύριακο. Η επαφή με τα παιδιά πρέπει να είναι συστηματική».
Όταν βρίσκονται με τα παιδιά οι εθελοντές γίνονται κι οι ίδιοι παιδιά. Παίζουν επιτραπέζια παιχνίδια, ποδόσφαιρο, κρυφτό, κυνηγητό. «Αναλόγως με τη διάθεση των παιδιών, λέει η Μαρία και συνεχίζει «στον Πόρο τα κορίτσια είναι λίγο μεγαλύτερης ηλικίας, οπότε θέλουν περισσότερο να μιλάμε, να γελάμε. Στο Μασταμπά τα αγόρια είναι μικρότερης ηλικίας και θέλουν να παίζουμε».
Να σημειωθεί ότι τα παιδιά που βρίσκονται στις εν λόγω στέγες έχουν καταλήξει εκεί είτε με δικαστική απόφαση είτε επειδή οι γονείς τους δεν μπορούν να τα συντηρήσουν. Κάποια παιδιά βλέπουν τους γονείς το σαββατοκύριακα για λίγες ώρες.
Η κατεύθυνση του «Είμαι ακόμα παιδί» είναι προσανατολισμένη στην κοινωνική εξωστρέφεια, την αποϊδρυματοποίηση των παιδιών. Γι' αυτό το λόγο έχουν σχεδιάσει μέχρι τώρα τρεις ανάλογες δράσεις.
Τα Χριστούγεννα πήγαν οι εθελοντές στον Πόρο, «φτιάξαμε μπισκότα, τα στολίσαμε με ζαχαρόπαστα και τα κρεμάσαμε στο δέντρο. Είχαμε φέρει έναν γνωστό μας dj, χορέψαμε, τραγουδήσαμε», μας λέει η Στέλλα, η εμπνεύστρια της ομάδας.
Η δεύτερη δράση είχε τον τίτλο «απόδραση». Τα κορίτσια έβγαλαν τα παιδιά για φαγητό σε μεζεδοπωλείο στο κέντρο της πόλης. Το φαγητό για τα 28 παιδιά ήταν κερασμένο από το μεζεδοπωλείο, ενώ για τους εθελοντές έκαναν ειδικό μενού. «Είχαμε ζωντανή μουσική από εθελοντές και περάσαμε υπέροχα», λέει η Έρη.
Η τρίτη δράση ήταν η συμμετοχή παιδιών και εθελοντών στο LoveRun που έγινε την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου στο Ηράκλειο, όπου βραβεύτηκαν ως η δεύτερη πολυπληθέστερη ομάδα της εκδήλωσης.
Η προσπάθεια των τεσσάρων κοριτσιών και των δεκάδων εθελοντών συνεχίζεται ως προς το να έχουν τα παιδιά αυτά έμπνευση για οραματισμό στη ζωή τους, να αποθυματοποιηθούν γιατί πολλά από αυτά έχουν την τάση να παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως θύμα και να συμπεριφέρονται αναλόγως και να μπορούν όταν ενηλικιωθούν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της ζωής με θάρρος και δυναμισμό χωρίς να κινδυνεύουν από πειρασμούς ανάλογους με αυτούς που τους στέρησαν -έστω και προσωρινά- τους γονεις τους. Στο σκεπτικό τους είναι να αντιμετωπίζουν τα παιδιά των ιδρυμάτων όπως όλα τα υπόλοιπα παιδιά και το ίδιο συμβουλεύουν και οι ψυχολόγοι.
Info: Tα ιδρύματα που αναφέρονται στο κείμενο έχουν ανάγκη από εξειδικευμένους παιδοψυχολόγους. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να απευθυνθεί στο «Είμαι ακόμα παιδί».
Μαρία Αγαπάκη
