Με αφορμή την επέτειο των 5 χρόνων από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο Παύλος Βαρζακιάν, λαμβάνουμε την τιμή να αφιερώσουμε αυτό το Σάββατο τις "Αθλητικές Ιστορίες" στη μνήμη του.
Με σεβασμό στην τεράστια προσφορά του στο μπάσκετ και στον αθλητισμό του Ηρακλείου και της Κρήτης γενικότερα (έπαιξε ερασιτεχνικά και ποδόσφαιρο) και πάνω από όλα με σεβασμό και εκτίμηση στην οικογένειά του, τη σύζυγό του και το μονάκριβο γιο του Βαγγέλη που ζουν με τη μεγάλη του απώλεια.
Μιλήσαμε για το σημερινό αφιέρωμα με τρεις ανθρώπους τους οποίους ευχαριστούμε και για το φωτογραφικό υλικό: Φυσικά με το διάδοχό του Βαγγέλη Βαρζακιάν που είναι σήμερα 50 ετών, με τον κουμπάρο του (επίσης μορφή για το κρητικό μπάσκετ) Μιχάλη Δασκαλάκη αλλά και με τον Νίκο Τούλη με τον οποίο είχε μια "αδελφική σχέση". Από αυτούς προέρχονται και οι ιστορίες που ακολουθούν και εμείς απλά θα γράψουμε πως το κρητικό μπάσκετ θα τον ευγνωμονεί πάντα...
Ο Παύλος Βαρζακιάν σαν πρόεδρος της Τ.Ε/ΕΟΚ Κρήτης (1981) βραβεύει τη ΓΕΗ στο πρόσωπο του Μιχάλη Δασκαλάκη.
"Ζημιά" από τους πανηγυρισμούς: «Ο Παύλος Βαρζακιάν ήταν πολύ αγαπητός. Οι περισσότεροι παίκτες ήθελαν να τον αγκαλιάσουν μετά από μια σημαντική νίκη. Κάποτε είχε κάνει επέμβαση στα νεφρά και έτσι όπως ήταν αδύνατος, όταν ένας παίκτης τον αγκάλιασε σφικτά, ένιωσε πολύ δυνατό πόνο και αδιαθεσία! Συνέχισε όμως να φωνάζει μπράβο και ξανά μπράβο (μαρτυρία Μιχάλη Δασκαλάκη)»!
Τα... 5 φάουλ του Τούλη: «Όταν ο Νίκος Τούλης ήταν παίκτης ακόμα, εγώ σαν γιος του καθόμουν συχνά δίπλα στον πατέρα μου (σ.σ. μαρτυρία Βαγγέλη Βαρζακιάν). Ήξερα να κρατάω στατιστικά και σε ένα παιχνίδι είχα μετρήσει 5 φάουλ στον Τούλη αλλά οι διαιτητές δεν το είχαν αντιληφθεί! Τότε φώναζα μπαμπά ο Τούλης έχει 5 φάουλ για να γυρίσει να μου πει: "Θέλεις να μας κάψεις;"».
Μιχάλης Δασκαλάκης, Παύλος Βαρζακιάν και ο παλαίμαχος διεθνής μπασκετμπολίστας που συνδέθηκε με το Ηράκλειο σαν προπονητής, Αλέκος Κοντοβουνήσιος.
Κοιμήθηκε στο παγκάκι: «Το 1976 το Ηράκλειο έπαιζε κρίσιμο παιχνίδι στο Αγρίνιο. Είχε πει σε εμάς τους παίκτες (μαρτυρία Νίκου Τούλη) πως αν χάσουμε θα κοιμηθούμε το βράδυ στα παγκάκια του αεροδρομίου! Αν κερδίζαμε όμως θα πηγαίναμε σε ξενοδοχείο! Βλέπετε δεν προλαβαίναμε την τελευταία πτήση από την Αθήνα στην επιστροφή από Αιτωλοακαρνανία. Χάσαμε το ματς στον πόντο! Πήγαμε αεροδρόμιο και στρώσαμε στα παγκάκια για να βγει η νύχτα! Ο "μουστάκιας" δε θα έφευγε την επόμενη μέρα αφού είχε δουλειές στην Αθήνα! Και όμως ήρθε και κοιμήθηκε δίπλα μας τη νύχτα στα παγκάκια! Το επόμενο πρωί μας συνόδεψε στο αεροπλάνο για την επιστροφή και αυτός πήγε σε ξενοδοχείο, μένοντας στην πρωτεύουσα»...
Δάκρυα μόνο για την Α1: «Στις 13 του Μάη του 1995 η ομάδα μας, το Ηράκλειο, ανέβηκε για 1η φορά στην Α1! Δεν είχε έρθει στο τελευταίο ματς εκτός έδρας και μας περίμενε καρτερικά στο αεροδρόμιο Ηρακλείου! Μόλις ήρθαμε (σ.σ. μαρτυρία του τότε προπονητή Νίκου Τούλη) με πήρε σε μια γωνιά και δάκρυσε! Τότε μόνο τον είδα να κλαίει από χαρά»...
Η σχέση του με τον Νίκο Τούλη, τον προπονητή που συνδέθηκε με την ιστορική άνοδο του "Ηράκλειο" ΟΑΑ στην Α1 ήταν αδελφική.
Το πείραγμα και το ταξί: Και δυο περιστατικά με... γέλιο που μας αφηγήθηκε επίσης ο Νίκος Τούλης: «Είχε μεγάλη αγάπη στην ΑΕΚ. Πριν από κάποιο ματς της στο ποδόσφαιρο με θεωρητικά εύκολο έργο, τον πειράζαμε και του λέγαμε πως θα χάσει! Λέει τότε: "Αν χάσει θα βάψω το μαγαζί μου (είχε μπουτίκ ρούχων) λευκό"! Η ΑΕΚ έχασε εκείνο το ματς και το επόμενο πρωί του στείλαμε ένα ελαιοχρωματιστή! Δεν του άλλαξε χρώμα στο μαγαζί αλλά μόνο που τον είδε τρελάθηκε!
Μια άλλη φορά πάλι είχαμε πάει για αγώνα στην Κέρκυρα και την παραμονή ήθελε να δει τένις! Κάλεσε ταξί, μπήκαμε μαζί και λέει: "Στο τένις!". Μόνο που το γήπεδο ήταν απέναντι από το ξενοδοχείο μας»...
Ο διάδοχος του Παύλου Βαρζακιάν, Βαγγέλης, με χαρά μίλησε στη "Νέα Κρήτη" για τον αγαπημένο του πατέρα.
Ο "μουστάκιας" που έγινε "πατριάρχης" του ελληνικού μπάσκετ
Στις 7/1/1936 στο Ηράκλειο γεννήθηκε στο Ηράκλειο ένας άνθρωπος που σε μεγάλο βαθμό θα μπορούσε να πει κανείς πως δίκαια πήρε τον τίτλο του "πατριάρχη του κρητικού μπάσκετ". Ο Παύλος Βαρζακιάν. Ο πατέρας του Αβέτ (Αρμένιος) ήρθε σαν πρόσφυγας μετά τη μικρασιατική καταστροφή.
Ο Παύλος φοίτησε στο Γυμνάσιο του Κολεγίου Αθηνών και το 1963 παντρεύτηκε την Άννα Μαυρομάτη (γεννήθηκε και μεγάλωσε από Κρητικούς γονείς στην Αίγυπτο), ενώ απέκτησαν ένα γιο, τον Βαγγέλη.
Το 1958 μετά από πρόταση που του έγινε πήρε τη θέση του εφόρου κλασικού αθλητισμού και αθλοπαιδιών στον Εργοτέλη. Ωστόσο η... μοίρα του (αλλά και ο πατέρας του) ήθελαν "Ηράκλειο Ο.Α.". Έτσι και έγινε και από το 1968 και μέχρι το θάνατό του δεν εγκατέλειψε ποτέ το σύλλογο και τη "Δουκός Μποφόρ"! Έφορος, γενικός αρχηγός (πανηγύρισε την ιστορική άνοδο στην Α1) αλλά και διευθυντής του γραφείου μπάσκετ τα τελευταία χρόνια, ο "μουστάκιας" ήταν πάντα εκεί!
Νωρίτερα, το 1979 είχε αναλάβει την ηγεσία της Τ.Ε. μπάσκετ Ηρακλείου (στη συνέχεια Τ.Ε. Κρήτης) και έβαλε τις βάσεις για τη δημιουργία της ΕΚΑΣΚ. Ήταν όμως και ιδρυτικό μέλος του Συνδέσμου Διαιτητών Καλαθοσφαίρισης στην Κρήτη το 1980!
Ο Παύλος Βαρζακιάν έφυγε από τη ζωή ημέρα Τετάρτη, πριν 5 χρόνια, στις 12 Ιανουαρίου του 2011 και το κενό του στο κρητικό μπάσκετ είναι δυσαναπλήρωτο. Ωστόσο κανείς δεν τον ξέχασε ποτέ!
Ο κουμπάρος του Μιχάλης Δασκαλάκης έγραψε πρόσφατα πως «έφυγε αλλά είναι εδώ», ενώ ο αδελφικός του φίλος, παίκτης και μετά συνεργάτης του ως προπονητής (της ανόδου στην Α1) Νίκος Τούλης είχε πει μεταξύ άλλων στο "τελευταίο αντίο": «Ένα μεγάλο ευχαριστώ: Για αυτά που μας δίδαξες! Για αυτά μας έμαθες! Για την καθημερινή σου έννοια! Για εμάς τα παιδιά σου! Για μας τους συνεργάτες σου»...
Γιώργος Μιμίκος
