Μέτα από 5,5 ώρες κολύμβησης και παρά τις αρχικώς δύσκολες καιρικές συνθήκες, το εγχείρημα του γυμναστή Νίκου Αθανασόπουλου να βρεθεί από τη Χρυσή στην προβλήτα της Ιεράπετρας στέφθηκε από επιτυχία. Ο αγώνας του ξεκίνησε 10 λεπτά πριν τις 8 το πρωί και ο διορισμένος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση νομού Λασιθίου με την ολοκλήρωσή του νωρίς το μεσημέρι, δίχως σχεδόν ίχνος κούρασης, είχε έναν ακόμη λόγο για να χαμογελά, καθώς αφιέρωσε την προσπάθειά του αυτή στο Σύλλογο "Το Χαμόγελο του Παιδιού".
«Το εγχείρημα δεν ήταν καθόλου κουραστικό, αν φανταστείτε πόσο κουραστικό και επίπονο είναι παιδιά να κακοποιούνται στην τρυφερή τους ηλικία μέχρι να βρούνε μια στέγη, ενώ παλεύουν να μην πνιγούν τα όνειρά τους. Στο μυαλό μου όσο κολυμπούσα είχα μόνο αυτό το πράγμα. Όταν πριν από 12 χρόνια έκανα την ίδια διαδρομή από την ανάποδη, έκανα πρωταθλητισμό. Και τότε το έκανα με τον ίδιο στόχο. Από τότε είμαι εθελοντής στο "Χαμόγελο του Παιδιού". Κολυμπούσα στα πρώτα δυο μίλια από τη Χρυσή, με πολλές δυσκολίες λόγω του καιρού και των θαλάσσιων ρευμάτων που ήταν κόντρα. Μετά το τρίτο μίλι, οι συνθήκες ήταν καλύτερες. Ο χρόνος δεν έχει καμία σημασία. Άλλωστε την προσπάθεια την έκανα χωρίς να έχω κάνει καμία προετοιμασία», μας είπε φτάνοντας στην Ιεράπετρα ο Πατρινός γυμναστής Νίκος Αθανασόπουλος.
Δεν ήταν η πρώτη φορά, καθώς πριν από 12 χρόνια είχε κολυμπήσει και πάλι με κατεύθυνση τότε από την Ιεράπετρα στη Χρυσή. Κατά τη διάρκεια του διάπλου συνοδευόταν από ταχύπλοο σκάφος με την παρουσία Σαμαρειτών του Περιφερειακού Τμήματος του Ερυθρού Σταυρού Ιεράπετρας.
Σαν παραμύθι
Με μια μικρή παιδική ιστορία περιγράφει τη ζωή των παιδιών που βρίσκουν καταφύγιο στο "Χαμόγελο του Παιδιού". Με ένα παραμύθι απλό, καθαρό αλλά βαθιά συγκινητικό, ο Νίκος Αθανασόπουλος εξηγεί πως αφιερώνει την προσπάθειά του αυτή «στο τεράστιο έργο που κάνει το "Χαμόγελο του Παιδιού" για όλα εκείνα τα παιδιά που παλεύουν να μην πνιγούν τα όνειρά τους».
«Μια φορά και έναν καιρό ήταν κάποια παιδικά όνειρα που κάποιοι δεν μπορούσαν να τα έχουν κοντά τους και να τα φροντίζουν. Βαρύ φορτίο για αυτούς και έτσι αποφάσισαν να τα πετάξουν μέσα στο πέλαγος. Εκείνα δεν είχαν άλλη επιλογή από το να αρχίσουν να κολυμπάνε και σιγά-σιγά απομακρύνονταν από την αφιλόξενη στεριά. Συνέχισαν να κολυμπάνε στα βαθιά και ανοιχτά νερά του πελάγους μόνα και αβοήθητα. Φοβισμένα και τρομαγμένα, μα συνάμα αποφασισμένα να συνεχίσουν με όσες δυνάμεις είχαν.
Κάποια στιγμή η τρομαγμένη και απεγνωσμένη ματιά τους διέκρινε μακριά μέσα στο πέλαγος μια μικρή στεριά. Μια θαλασσινή όαση ήταν, που καθώς πλησίαζαν κοντά της με παράδεισο έμοιαζε. Συνέχισαν να κολυμπάνε και κουρασμένα κατάφεραν να φτάσουν σε ένα έρημο μα παραδεισένιο νησί.
Το όνομα εκείνου του νησιού ήταν "Το χαμόγελο του Παιδιού" και εκεί τα παιδικά όνειρα ανακάλυψαν πως δεν ήταν μόνα. Μέσα σε φωλιές που δημιουργούσαν τα δέντρα του δάσους κατοικούσαν και άλλα παιδικά όνειρα που όλα μαζί είχαν γίνει παιδικά χαμόγελα».
Το όραμα του μικρού Αντρέα
«Τώρα το πώς κατάφεραν να βρουν αγάπη και ζεστασιά και να γίνουν χαμόγελα είναι μια άλλη παιδική ιστορία που ονομάζεται "Το όραμα του μικρού Αντρέα"», προσθέτει. «Πέρασαν φορές και καιροί και εκείνα τα παιδικά όνειρα μεγάλωσαν. Αρκετές στιγμές η ματιά τους χάνεται μέσα στο πέλαγος, όπως ο ήλιος χάνεται σε αυτό κατά τη δύση και συνεχίζουν να ονειρεύονται, γιατί ευτυχώς αυτό κανείς δεν τους το στέρησε. Υπάρχουν και στιγμές που η ματιά τους συναντά εκείνη τη μακρινή αφιλόξενη στεριά που τους είχε εγκαταλείψει πριν από καιρούς. Άραγε, αν ξαναβρεθούν σε μια άλλη στεριά, τι θα συναντήσουν; Λένε ότι η αγάπη μπορεί να κατανοεί, να συγχωρεί και να σε δυναμώνει. Λένε επίσης ότι όποιος αγαπά και αγαπιέται δε φοβάται. Εκείνα τα παιδικά χαμογελαστά όνειρα, που πλέον μεγάλωσαν, έχουν δεχτεί και γνωρίσει την αγάπη μέσα στο "Χαμόγελο του Παιδιού", τόσο πολύ που ξέρουν να την προσφέρουν όπου και αν χρειαστεί.
Σε ένα κόσμο τυποποιημένης ελπίδας, φθηνού συναισθηματισμού και ακριβοπληρωμένης πλάνης, όλοι μιλούν για κάποια κρίση και ψάχνουν μια διέξοδο από αυτήν. Ίσως, όταν ο κόσμος αυτός ενδιαφερθεί και γεμίσει με παιδικά χαμόγελα, να βγει από αυτή τη λαίμαργη κρίση, αφήνοντας τα παιδικά όνειρα να μας οδηγούν στη διέξοδο. Γιατί τελικά τα παιδικά όνειρα έχουν πολλές γνώσεις και πολλές δυνάμεις».
Το 2001
«Το καλοκαίρι του 2001, με την παρέα άλλων τριών φίλων, αφήσαμε πίσω το λιμάνι της Ιεράπετρας και κολυμπώντας στο Λιβυκό Πέλαγος, κόντρα στα ισχυρά θαλάσσια ρεύματα, φτάσαμε στη νήσο Χρυσή (Γαϊδουρονήσι), αφιερώνοντας την προσπάθειά μας αυτή στην προσπάθεια που κάνει το "Χαμόγελο του Παιδιού" για όλα εκείνα τα παιδιά που παλεύουν να μην πνιγούν τα όνειρά τους.
Δώδεκα χρόνια μετά, επιστρέφω στο Γαϊδουρονήσι για να κολυμπήσω πίσω στο λιμάνι της Ιεράπετρας, αφιερώνοντας την προσπάθειά μου σε όλα εκείνα τα παιδιά από το "Χαμόγελο του Παιδιού" που έχουν πια μεγαλώσει», καταλήγει ο Πατρινός γυμναστής Νίκος Αθανασόπουλος.
Του Νίκου Πετάση
