Την αμέριστη συμπαράστασή και στήριξή τους δηλώνουν σε ανακοίνωσή τους οι "Πολίτες κατά του χρέους", «στον δίκαιο αγώνα των καθηγητών», όπως αναφέρουν «ο οποίος δεν είναι πια αγώνας ενός κλάδου, δεν αφορά σε στενά επαγγελματικά δικαιώματα, είναι ένας αγώνας μίας ολόκληρης κοινωνίας για δημοκρατία, αξιοπρέπεια, δημόσια και δωρεάν παιδεία, εργασία».
Αναλυτικά, όπως αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους οι "Πολίτες κατά του χρέους": «Η κυβέρνηση λειτουργώντας για μια ακόμα φορά εκ του πονηρού φέρνει στο πάρα πέντε των εξετάσεων ένα νομοσχέδιο κόλαφο εκβιάζοντας την κοινωνία και τους καθηγητές. Είτε να μην αντιδράσουν και να περάσει αναίμακτα το νέο τερατούργημα είτε να ξεσηκωθούν και να βρεθούν αντιμέτωποι με την κοινωνική αντίδραση λόγω των πανελληνίων καταφεύγοντας για μια ακόμα φορά στον κοινωνικό αυτοματισμό στοχοποιώντας μια κοινωνική ομάδα στρέφοντας εναντίο της τις υπόλοιπες. Η απάντηση μας όμως στην κυβερνητική τακτική του διαίρει και βασίλευε είναι μόνο μια... ισχύς εν τη ενώσει... η κοινωνία ενωμένη μαζικά σαν γροθιά πρέπει να φωνάξει φτάνει πια η κοροϊδία και οι χουντικές πρακτικές εκφοβισμού.
Η συστηματική παραβίαση των θεμελιωδών αρχών του Συντάγματος, η κατά το δοκούν ερμηνεία και εφαρμογή των νόμων προσιδιάζουν πλέον σε χαρακτηριστικά απολυταρχισμού. Η επιστράτευση που προληπτικά διατάχθηκε είναι παράνομη και αντισυνταγματική εκτός κάθε πλαισίου που θέτει η κείμενη νομοθεσία. Μια κυβέρνηση που μονίμως επικαλείται αορίστως μια έκτακτη ανάγκη, νομοθετεί με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου σε ένα άρθρο, επιστρατεύει κάθε τρεις και λίγο όποιον τολμά να απεργήσει σε τι διαφέρει από μια δικτατορία; Όταν καταλύονται στοιχειώδη δικαιώματα όπως αυτά της εργασίας, της απεργίας τι απομένει από την Δημοκρατία?
Τα τελευταία τρία χρόνια οι μνημονιακές κυβερνήσεις σταδιακά αποδόμησαν κάθε έννοια κοινωνικού κράτους και κράτους δικαίου στέλνοντας στον καιάδα τα εργασιακά δικαιώματα επαναφέροντας πρακτικές και μνήμες παρελθουσών δεκαετιών όπου οι Έλληνες μετανάστευαν κατά χιλιάδες στο εξωτερικό προκειμένου να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους και να αποφύγουν ένα καταπιεστικό καθεστώς με κοινοβουλευτικό μανδύα (1950-1967) νομιμοποίησης. Η μόνη διαφορά του τότε με το τώρα είναι ότι σήμερα πλέον δε μεταναστεύει ανειδίκευτο εργατικό προσωπικό για να εργαστεί στις φάμπρικες της Γερμανίας αλλά ειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό στερώντας την χώρα από πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό.
Χρέος μας να σταματήσουμε αυτή την αιμορραγία, να διασώσουμε την κοινωνία και τους ανθρώπους της όλοι μαζί, ενωμένοι απέναντι σε πολιτικές και πρακτικές που ισοπεδώνουν τη ζωή μας και καταλύουν κάθε έννοια δημοκρατίας. Σήμερα οι καθηγητές, αύριο οι ελεύθεροι επαγγελματίες, μεθαύριο οι εργαζόμενοι σε κάποιο άλλο κλάδο του δημοσίου, αργότερα ΕΣΥ… θα το επιτρέψεις;
Πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Μετά ήρθαν για τους Καθολικούς, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα γιατί ήμουν προτεστάντης.
Μετά ήρθαν για μένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να διαμαρτυρηθεί...
Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει. Μπρεχτ (1898-1956, Γερμανός συγγραφέας)».
