Πριν από 65 περίπου εκατομμύρια χρόνια, στο τέλος της Κρητιδικής Περιόδου, ένας μεγάλος διαστημικός βράχος έπεσε στη Γη, πιθανότατα στη χερσόνησο του Γιουκατάν στο Μεξικό, με κατακλυσμιαίες συνέπειες για ολόκληρο τον πλανήτη. Δραματική κλιματική αλλαγή, σαρωτικές μεταβολές στην πανίδα και κυρίως εξαφάνιση των δεινοσαύρων που κυριαρχούσαν για εκατομμύρια χρόνια στη Γη... οδήγησαν σταδιακά στην επικράτηση του νέου κυρίαρχου είδους, του ανθρώπου. Τι θα συμβεί, όμως, αν μια αντίστοιχου μεγέθους καταστροφή ξανασυμβεί;
Μπορεί να φαντάζει μακρινό ως ενδεχόμενο, όμως στην πραγματικότητα δεν είναι. Και για τον λόγο αυτό οι επιστήμονες εδώ και χρόνια αγρυπνούν για την πλανητική άμυνα απέναντι στον διαστημικό εφιάλτη. Το σενάριο έχει “δοκιμαστεί” σε εκατοντάδες βιβλία, ταινίες επιστημονικής φαντασίας και άλλα καλλιτεχνικά παρεμφερή δημιουργήματα κάθε μορφής που μας έχουν δώσει και αυτή την εκδοχή, την οποία μόλις επιχείρησε να ενεργοποιήσει η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία με την “Αποστολή DART”: την πρόσκρουση με μεγάλη ταχύτητα σε έναν αστεροειδή ενός διαστημικού σκάφους με απώτερο στόχο την αλλαγή της τροχιάς του.
Για όσους έχουν δει και ξαναδεί το “Deep Impact” ή τον “Αρμαγέδδωνα”, δύο από τα πιο γνωστά θεαματικά φιλμ που αναφέρονται στο θέμα, το σενάριο του τι θα σήμαινε για τη Γη μια τέτοια απειλή είναι απόλυτα κατανοητό. Όπως και οι προσπάθειες του ανθρώπου να την αντιμετωπίσει...
Χθες η ΝΑSΑ έσωσε στη δημοσιότητα νέες φωτογραφίες, τις οποίες κατέγραψε η διαστημοσυσκευή της Ιταλικής Διαστημικής Υπηρεσίας LICIACube, από την πρόσκρουση του DART (“βέλος” στα Αγγλικά, ακρώνυμο του όρου “Double Asteroid Redirection Test”) στον αστεροειδή Δίμορφο, με ταχύτητα η οποία ξεπερνούσε τα 20.000 χιλιόμετρα την ώρα. Οι φωτογραφίες ελήφθησαν δευτερόλεπτα μετά τη σύγκρουση, που στόχο είχε να αλλάξει την πορεία του διαμέτρου 160 μέτρων Δίμορφου, εκτρέποντάς τον από την τροχιά του γύρω από τον μεγαλύτερο αστεροειδή, τον Δίδυμο. Το ρόλο του “ματιού” της ανθρωπότητας πάνω σε αυτό το τεράστιας σημασίας “πείραμα” είχε ο δορυφόρος της Ιταλικής Διαστημικής Υπηρεσίας, LICIACube, με μέγεθος όχι μεγαλύτερο από εκείνο ενός κουτιού παπουτσιών. Ωστόσο ο ρόλος του ήταν καθοριστικής σημασίας, καθώς αφέθηκε από το σκάφος λίγο προτού γίνει η σύγκρουση, πέρασε σε απόσταση 55 χιλιομέτρων από τον αστεροειδή και κατάφερε να συλλέξει πολύτιμες εικόνες, που μένει να ερμηνευτούν από τους ειδικούς ώστε να διακριβωθεί μαζί με τις ανάλογες από τα διαστημικά τηλεσκόπια “Τζέιμς Γουέμπ” και “Χαμπλ” αν ο στόχος επετεύχθη και η πορεία του Δίμορφου άλλαξε.
Η NASA με αυτή τη συντριβή επιθυμούσε να μειώσει την τροχιά κατά 10 λεπτά, κάνοντας τον Δίμορφο να πλησιάσει τον Δίδυμο, γεγονός που θα μπορούσε να δημιουργήσει το προηγούμενο για αντίστοιχες συντριβές, σωτήριες για τον πλανήτη μας, στην περίπτωση που ένας, εν δυνάμει απειλή για τη Γη, διαστημικός βράχος θα βρισκόταν σε τροχιά πρόσκρουσης με τη Γη. Αν σκεφτεί κανείς ότι παρά το άγρυπνο βλέμμα των επιστημόνων έχει καταγραφεί μόλις το 40% των αστεροειδών μεγέθους 140 μέτρων και πλέον, που μπορούν να προκαλέσουν καταστροφή σε μεγάλες περιοχές, μπορεί να αντιληφθεί πόσο σημαντικό είναι αυτό το πρωτοποριακό πείραμα, η πρώτη πρόβα για την πλανητική άμυνα όπως χαρακτηρίστηκε.
