Στο διάστημα δεν μπορείς να ακούσεις μια μαύρη τρύπα να ουρλιάζει, αλλά προφανώς μπορείς να την ακούσεις να τραγουδάει, αναφέρει σε κείμενο του στους New York Times ο Ντένις Όβερμπαι.
Το 2003, αστροφυσικοί που συνεργάζονταν με το παρατηρητήριο ακτίνων Χ Chandra της NASA, το οποίο κινείται σε τροχιά, εντόπισαν κυματισμούς και λάμψεις εφάμιλλης φωτεινότητας με των ακτίνων Χ, οι οποίες προέρχονται από έναν γιγάντιο σμήνος γαλαξιών στον αστερισμό του Περσέα.
Ήταν «κύματα πίεσης» - δηλαδή ηχητικά κύματα - απόστασης 30.000 ετών φωτός και ακτινοβολούσαν μέσω του λεπτού, εξαιρετικά θερμού αερίου που κατακλύζει τα σμήνη γαλαξιών. Η έρευνα δείχνει ότι τα παραπάνω κύματα προκλήθηκαν από περιοδικές εκρήξεις, στα πλαίσια μιας υπερμεγέθους μαύρης τρύπας που βρισκόταν στο κέντρο του σμήνους, το οποίο απέχει 250 εκατομμύρια έτη φωτός και περιέχει χιλιάδες γαλαξίες.
M. Kornmesser/ESO via AP
Με μια περίοδο ταλάντωσης 10 εκατομμυρίων ετών, τα ηχητικά κύματα ήταν ακουστικά ισοδύναμα με ένα επίπεδο B 57 οκτάβων κάτω από το μέσο C, έναν τόνο που προφανώς κρατούσε η μαύρη τρύπα τα τελευταία δύο δισεκατομμύρια χρόνια.
Οι ειδικοί υποπτεύονται ότι αυτά τα κύματα λειτουργούν ως φρένο στο σχηματισμό άστρων, διατηρώντας το αέριο στο σύμπλεγμα πολύ ζεστό για να συμπυκνωθεί σε νέα αστρικά σώματα.
Οι αστρονόμοι του Chandra πρόσφατα «ηχοποίησαν» αυτούς τους κυματισμούς επιταχύνοντας τα σήματα σε 57 ή 58 οκτάβες πάνω από τον αρχικό τους τόνο, ενισχύοντας τη συχνότητά τους τετράκις εκατομμύρια φορές για να μπορούν να γίνουν αντιληπτά από το ανθρώπινο αυτί.
Δια της παραπάνω επεξεργασίας είναι πλέον δυνατό να ακούσουμε τις διαγαλαξιακές σειρήνες να τραγουδούν.
Με πληροφορίες από The New York Times
(φωτογραφία AP)
