Οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής γίνονται όλο και πιο ανησυχητικές γεγονός που εγείρει το ερώτημα για το πώς οι προηγούμενες κοινωνίες ανταποκρίθηκαν στις φυσικές - αν και λιγότερο σοβαρές - κλιματικές αλλαγές. Το ΑΠΕ-ΜΠΕ παρουσίασε το έργο μίας διεθνούς ερευνητικής ομάδας, συμπεριλαμβανομένης και της Ελληνίδας δρ. Έλενας Ξοπλάκη από το Ινστιτούτο Γεωγραφίας και το Κέντρο Διεθνούς Ανάπτυξης και Περιβαλλοντικής Έρευνας στο Πανεπιστήμιο Justus Liebig Giessen στη Γερμανία, το οποίο μάλιστα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Nature”.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, στόχος του έργου είναι να βοηθήσει στον εντοπισμό περαιτέρω παραδειγμάτων ανθεκτικότητας στο παρελθόν και, συνεπώς, να υποστηρίξει τις προσπάθειες προσαρμογής στην τρέχουσα κλιματική αλλαγή, αλλά και να καταβάλει απολύτως απαραίτητες προσπάθειες για τη δραστική και γρήγορη μείωση της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Με βάση τη δημιουργία ενός πλαισίου για την έρευνα της ιστορίας του κλίματος και της κοινωνίας, η επιστημονική ομάδα επισημαίνει επίσης πέντε μονοπάτια/στρατηγικές που οι προ-σύγχρονοι πληθυσμοί χρησιμοποιούσαν για να προσαρμοστούν στην αλλαγή του κλίματος.
«Θέλαμε να μάθουμε γιατί τόσο μεγάλη έρευνα σε αυτόν τον τομέα επικεντρώνεται σε καταστροφές και πώς μπορούμε να ενθαρρύνουμε περισσότερη έρευνα σχετικά με τις στρατηγικές που επέτρεψαν σε προηγούμενους πληθυσμούς να αντιμετωπίσουν την κλιματική αλλαγή», λέει ο Dagomar Degroot, αναπληρωτής καθηγητής Περιβαλλοντικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Georgetown στην Ουάσινγκτον και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης.
«Με αυτό το πλαίσιο, βοηθάμε άλλους ερευνητές να βρουν διαφορετικές σχέσεις μεταξύ του κλίματος και της κοινωνίας, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν σε μια πιο ρεαλιστική κατανόηση του παρελθόντος, καθώς και σε έναν καλύτερο οδηγό για το μέλλον». Η μελέτη περιλαμβάνει ερευνητές από τους κλάδους της Αρχαιολογίας, της Γεωγραφίας, της Ιστορίας και της Παλαιοκλιματολογίας. Χρησιμοποιώντας ένα σύγχρονο πλαίσιο, η ερευνητική ομάδα παρήγαγε περιπτωσιολογικές μελέτες κοινωνιών που μπόρεσαν να προσαρμοστούν σε δύο από τις πιο ευρέως μελετημένες περιόδους κλιματικής αλλαγής: τη Μικρή Παγετώδη Εποχή της Ύστερης Αρχαιότητας του 6ου αιώνα και τη Μικρή Παγετώδη Εποχή του 13ου έως 19ου αιώνα.
«Αν και οι δύο περίοδοι προκάλεσαν δυσκολίες σε πολλές κοινότητες, οι μελέτες μας δείχνουν ότι οι πληθυσμοί μπόρεσαν να προσαρμοστούν με πέντε στρατηγικές», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η δρ. Ξοπλάκη.
«Βρήκαν νέες κοινωνικοοικονομικές ευκαιρίες, βασίζονταν σε ισχυρά ενεργειακά συστήματα, δημιούργησαν νέους πόρους μέσω του εμπορίου, ανταποκρίθηκαν αποτελεσματικά σε ακραία φυσικά γεγονότα ή μετανάστευσαν σε νέα περιβάλλοντα».
Ένα παράδειγμα αυτής της ανθεκτικότητας μπορεί να βρεθεί στα τέλη της ρωμαϊκής εποχής στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι περιβαλλοντικές ανασυστάσεις που βασίζονται σε ιζήματα λιμνών, σπηλαιοαποθέματα και άλλα δεδομένα, που είναι έμμεσοι δείκτες του κλίματος (τα λεγόμενα Proxy δεδομένα), δείχνουν αυξημένη βροχόπτωση τον χειμώνα που ξεκινά τον πέμπτο αιώνα και συνεχίζεται στη Μικρή Παγετώδη Εποχή της Ύστερης Αρχαιότητας. Με δεδομένα γύρης και αρχαιολογικές έρευνες, οι ερευνητές μπόρεσαν να αποδείξουν ότι η καλλιέργεια σιτηρών και η βοσκή ζώων άνθισαν ως αποτέλεσμα της αυξημένης βροχόπτωσης.
Ως αποτέλεσμα, πολλοί οικισμοί αυξήθηκαν σε πυκνότητα και έκταση. Οι περιφερειακές οικονομικές πρακτικές επέτρεψαν την εύκολη ανταλλαγή αγαθών μεταξύ των κοινοτήτων και επέτρεψαν στους καταναλωτές να μοιράζονται τα οφέλη της αυξημένης γεωργικής παραγωγής. Εντωμεταξύ, οι ελίτ των κοινωνιών επένδυαν στη γεωργία προσανατολισμένοι στην αγορά και χρηματοδότησαν την κατασκευή φραγμάτων και άλλων υποδομών, που επέτρεψαν στους αγρότες να διαχειρίζονται το νερό πιο αποτελεσματικά.
Σε πείσμα των καιρών - Οι κοινωνίες ήταν συχνά σε θέση να προσαρμοστούν
«Αν και οι κλιματικές αλλαγές που αντιμετωπίζουν οι ιστορικές κοινωνίες ήταν λιγότερο σοβαρές από τις αλλαγές που αντιμετωπίζουμε σήμερα, αυτές οι μελέτες δείχνουν ότι οι κοινότητες και οι κοινωνίες ήταν συχνά σε θέση να προσαρμοστούν και να επιμείνουν σε καιρούς κλιματικής αλλαγής», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η δρ. Ξοπλάκη και προσθέτει ότι «σήμερα, φυσικά, χρειάζονται διαφορετικά και πολύ πιο φιλόδοξα μέτρα προσαρμογής για την αντιμετώπιση των προκλήσεων της άνευ προηγουμένου υπερθέρμανσης του πλανήτη».
Τέλος, σημαντικό εύρημα της μελέτης είναι ότι οι επιστήμονες της ιστορίας του κλίματος και της κοινωνίας κάνουν πιο πειστικές συνδέσεις μεταξύ του κλίματος και της ανθρώπινης ιστορίας, όταν εργάζονται μαζί σε ομάδες ειδικών διαφόρων κλάδων. «Εργαζόμαστε μαζί σε αυτό το πλαίσιο στις κοινωνικές και φυσικές επιστήμες εδώ και αρκετά χρόνια», λέει η δρ. Ξοπλάκη, επισημαίνοντας ότι «αυτή η προσέγγιση, τόσο περιεκτική όσο είναι απαιτητική, παράγει πολύ σταθερά αποτελέσματα».
Η απόδειξη της σχέσης κλιματικής αλλαγής και φυσικών καταστροφών
Όταν το 2015 μια χούφτα επιστημόνων προσπάθησε να αξιολογήσει τον ρόλο της κλιματικής αλλαγής στις πλημμύρες στο Ηνωμένο Βασίλειο, που είχαν φτάσει σε επίπεδο ρεκόρ, η υποδοχή τους υπήρξε ψυχρή και το εγχείρημά τους χαρακτηρίστηκε «μη επιστημονικό». Έξι χρόνια μετά, η δουλειά τους θεωρείται πλέον αξιόπιστη. Από τις αρχές του Ιουλίου, οι επιστήμονες του World Weather Attribution ανακοίνωσαν ότι η κλιματική αλλαγή αύξησε κατά 150 φορές τις πιθανότητες επέλευσης του κύματος καύσωνα που έπληξε τον Ιούνιο τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά.
Το World Weather Attribution (WWA), που συγκεντρώνει ειδικούς διαφόρων ερευνητικών ινστιτούτων στον κόσμο, ειδικεύεται στην ανάλυση της πιθανής σχέσης ανάμεσα σε ένα συγκεκριμένο ακραίο μετεωρολογικό γεγονός και την υπερθέρμανση του πλανήτη, υπολογίζοντας σε πολύ λίγο χρόνο την πιθανότητα να είχε σημειωθεί χωρίς την κλιματική απορρύθμιση που συνδέεται με την εκπομπή αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
«Θέλαμε να προωθήσουμε την εξέλιξη της συζήτησης, αλλά δεν πιστεύαμε ότι θα λειτουργούσε τόσο καλά», εξηγεί ο κλιματολόγος Friederike Otto, του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, που δημιούργησε το WWA το 2014, μαζί με τον Geert Jan van Oldenborgh του Royal Netherlands Meteorological Institute, ο οποίος πέθανε από καρκίνο στις 12 Οκτωβρίου. Ο ερευνητής, που θα έκλεινε σήμερα τα 60 χρόνια του, ανέπτυξε επίσης το site Climate Explorer, που δίνει πρόσβαση σε κλιματικά δεδομένα σε ερευνητές σε ολόκληρο τον κόσμο.
«Πολύ απογοητευτικό»
Η έρευνα σχετικά με τις σχέσεις ανάμεσα στην κλιματική αλλαγή και τις κλιματικές καταστροφές χρονολογείται εδώ και 20 χρόνια. Το 2004, βρετανική μελέτη που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Nature έδειχνε ότι ο καύσωνας του 2003 στην Ευρώπη, που προκάλεσε μεγάλο αριθμό θανάτων, έγινε πιθανότερος από την υπερθέρμανση του πλανήτη. Εκείνη την εποχή, η δημοσίευση μιας τέτοιας έρευνας χρειαζόταν μήνες, διότι έπρεπε να αξιολογηθεί από άλλους ειδικούς. Αντιμέτωποι με κύμα ακραίας ζέστης ή με κατακλυσμιαίες βροχές, οι επιστήμονες εμφανίζονταν διστακτικοί να επιρρίψουν την ευθύνη στην υπερθέρμανση. Ήταν «πολύ απογοητευτικό», λέει ο Friederike Otto.
Σε μία από τις πρώτες του μελέτες, το World Weather Attribution συμπέρανε ότι η κλιματική αλλαγή είχε επιδεινώσει τις πλημμύρες του 2015 στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά απορρίφθηκε από επιστημονική επιθεώρηση τότε, για να δημοσιευτεί λίγα χρόνια αργότερα.
«Πολλά μέλη της επιστημονικής κοινότητας έλεγαν “είναι πολύ εσπευσμένο, δεν είναι επιστήμη, η επιστήμη δε λειτουργεί έτσι”», θυμάται ο επιστήμονας. Για να μετρήσει τον ρόλο που παίζει η κλιματική αλλαγή σε ένα ακραίο κλιματικό γεγονός, το WWA συγκρίνει το σημερινό κλίμα, θερμότερο κατά 1,2°C από το μέσον του 19ου αιώνα εξαιτίας της ανθρώπινης δραστηριότητας, με την κατάσταση που θα επικρατούσε χωρίς την αύξηση της θερμοκρασίας, χρησιμοποιώντας μαθηματικά μοντέλα και στοιχεία από παρατηρήσεις κατά το παρελθόν. Εργάζονται, επίσης, με τοπικούς ειδικούς για να κατανοήσουν καλύτερα το περιβάλλον εντός του οποίου εκτυλίσσονται τα συγκεκριμένα κλιματικά γεγονότα.
Ο Ερυθρός Σταυρός και η αμερικανική επιστημονική οργάνωση Climate Central ήταν από τους πρώτους φορείς που συνεργάστηκαν με το WWA. Το World Weather Attribution ανέπτυξε μία μέθοδο που αξιολογήθηκε από άλλους ειδικούς και έδειξε ότι η ταχεία απόδοση μίας φυσικής καταστροφής στην κλιματική αλλαγή «είναι μία επιχειρησιακή δραστηριότητα», σχολιάζει ο Robert Vautard, ερευνητής του γαλλικού Laboratoire des Sciences du climat et de l'environnement (LSCE).
«Δε δημοσιεύει κανείς μία μελέτη κάθε φορά που γίνεται μία μετεωρολογική πρόβλεψη», εξηγεί ο κλιματολόγος του LSCE, ο οποίος συμμετέχει στις εργασίες της Διακυβερνητικής Διάσκεψης για την Κλιματική Αλλαγή του ΟΗΕ. Αλλά κατά τη διάρκεια του καύσωνα στον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι θερμοκρασίες ήταν «εκτός κλίμακας». Σε απόσταση 250 χιλιομέτρων από το Βανκούβερ στον Δυτικό Καναδά, η κοινότητα του Λίτον κατέγραψε επί τρεις συνεχείς ημέρες θερμοκρασίες ρεκόρ που έφτασαν μέχρι τους 49,6°C πριν καταστραφεί από τις φλόγες, που σκότωσαν και δύο ανθρώπους. Σύμφωνα με τις μελέτες του WWA, με το σημερινό κλίμα, ένα τέτοιο κύμα καύσωνα μπορεί στατιστικά να ενσκήψει μία φορά κάθε 1.000 χρόνια. Οι ερευνητές έδειξαν, επίσης, ότι οι θερμοκρασίες που καταγράφηκαν ήταν περί τους 2°C υψηλότερες απ’ ό,τι θα ήταν εάν αυτό το επεισόδιο καύσωνα συνέβαινε κατά την πρώτη περίοδο της Βιομηχανικής Επανάστασης.
(Φωτογραφία Αρχείου Pexels)
