Γεννήθηκε στις 20 Μαΐου του 1944, στο Σέφιλντ της Αγγλίας. Από μικρή ηλικία ξεκίνησε ν’ ακούει Ρέι Τσαρλς και στα 12 του είχε την πρώτη του συναυλιακή εμπειρία, τραγουδώντας στο πλευρό τού μεγαλύτερου αδελφού του, Βίκτορ.
Το 1963 έκανε το μεγάλο άλμα, ανοίγοντας με την μπάντα του τη συναυλία των “Rolling Stones” στο Σέφιλντ, ενώ το 1968 γνωρίζει μεγάλη αναγνώριση, διασκευάζοντας το τραγούδι των “Beatles”, “With a little help from my friends”.
Το επόμενο διάστημα εμφανίζεται στα μεγάλα φεστιβάλ των ΗΠΑ, ανάμεσά τους και εκείνο του Γούνστοκ. Ακολούθησε μια μακρά περίοδος κατά την οποία ο Κόκερ αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Το 1982 επανέρχεται δριμύτερος με το τραγούδι “Up where we belong”, ενώ το 1987 κυκλοφορεί το δίσκο “Unchain my heart”, με το ομώνυμο τραγούδι να ξεχωρίζει.
Σημειώνεται ότι τον Ιούλιο του 1987 ο Τζο Κόκερ εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, δίνοντας μια αξέχαστη συναυλία στο γήπεδο του ΠΑΟ, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Ο Κόκερ συμπεριλαμβάνεται στη λίστα με τους 100 καλύτερους τραγουδιστές του περιοδικού “Mojo”, αλλά και στην αντίστοιχη λίστα του “Rolling Stone”.
Ήταν παντρεμένος με την Παμ Μπέικερ, με την οποία συζούσε σε ράντσο στο Κρόφορντ του Κολοράντο. Πέθανε στις 22 Δεκεμβρίου του 2014, νικημένος από τον καρκίνο του πνεύμονα. Ήταν 70 ετών.
1915: Η γέννηση του Νίκου Μπελογιάννη
Σαν σήμερα, πριν από 103 χρόνια, γεννιέται στην Αμαλιάδα μια από τις πιο ηρωικές μορφές του ελληνικού -και όχι μόνο- κομμουνιστικού κινήματος. Ο Νίκος Μπελογιάννης ήρθε στη ζωή στις 22 Δεκεμβρίου του 1915.
Γράφτηκε στη Νομική Σχολή, χωρίς να τελειώσει τις σπουδές του: Αποβλήθηκε από το Πανεπιστήμιο με απόφαση της Συγκλήτου για τη δράση του «εναντίον της κοσμογονίας του Κονδύλη».
Το 1934 γίνεται μέλος του ΚΚΕ και έκτοτε υποβάλλεται σε τακτά χρονικά διαστήματα σε βασανιστήρια, ενώ γνωρίζει και την εξορία. Στην Κατοχή είχε ενεργό ρόλο στην Αντίσταση, ενώ διετέλεσε καπετάνιος μεραρχίας του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο.
Στον εμφύλιο πόλεμο, εξάλλου, ο Μπελογιάννης ήταν πολιτικός επίτροπος μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού. Μετά τη λήξη του εμφυλίου, συλλαμβάνεται μαζί με άλλους συντρόφους του και τον Οκτώβριο του 1951 οδηγούνται σε δίκη.
Στις 30 Μαρτίου του 1952, ο βασιλικός επίτροπος ανακοινώνει στους Μπελογιάννη, Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση ότι η αίτηση χάριτος που είχαν υποβάλει απορρίφθηκε. Λίγο μετά τις 4 τα ξημερώματα, οι τέσσερις κομμουνιστές οδηγούνται στο Γουδή, όπου εκτελούνται διά τυφεκισμού.
